"มัน.... ไอ้ปุณณ์น่ะ... ยังคบกับแฟนอยู่ป่าววะ"
ผมงง ๆ กับคำถามนั้นของกอล์ฟเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าอยู่ดี ๆ มันจะถามขึ้นมาทำไม
และที่สำคัญ เรื่องแบบนี้ไม่ถามเจ้าตัว แต่ดันมาถามคนเป็นเพื่อนอย่าง ผม? 180
"กับเอมน่ะเหรอ คบดิ่ เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันมาเนี่ย" ผมตอบทั้งที่รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด จนต้องบอกตัวเองยํ้า
ๆ ซํ้า ๆ ว่า มันคือความถูกต้องที่สุดแล้ว ที่สองคนนี้ยังไม่เลิกกัน.. จมูกผมสูดลมหายใจลึกพลางมองหน้ามึน ๆ ของไอ้กอล์ฟ ที่ดูจะไม่ซึ้งกับรักนิรันดร์ของเพื่อนเอาซะเลยยย
เป็นไรของมันวะ "มีไรปะวะ?" แต่ถึงจะถูกถามอย่างนั้น
มันก็ยังคงไม่ตอบ ผมมองกอล์ฟที่ส่ายหัวดิก พลางอัดควันบุหรี่เข้าปอดก่อนจะยื่น
XDA โอทูมาให้ผม อะไรของมันเนี่ย??? "หืมม?
ทำเป็นอวด หมั่นไส้คนรวยเว๊ย!" ผมแกล้งด่า
เลยโดนมันบ้องหัวเข้าให้ สงสัยจะผิดประเด็น ^^" "ไอ้ควาย
กูไม่ได้เอามาอวด... มึงเปิดวีดีโอดูดิ่" แม่ง.. แหย่แค่นี้ทำเป็นซีเรียส ผมเหล่มองใบหน้าเครียด
ๆ ของมันแล้วก็ยอมคลำโทรศัพท์ไฮโซเปิดดูแต่โดยดี... ว่าแต่ไอ้มือถือแบบนี้มันใช้ยังไง
ต้องจิ้มตรงไหนวะเนี้ยยย "เปิดไงวะ!!!!!!!!"
ผมโวยวายไปใช้ปากกาจิ้มโน่นจิ้มนี่ไป แต่ไอ้กอล์ฟไม่แม้แต่จะสนใจมองผม
(พังแล้วอย่าโทษกูนะมึง) มันเดินเลี่ยงไปสูบบุหรี่อีกที่หนึ่งไม่ไกลจากผมนัก
คงกลัวว่าผมจะเหม็นควันบุหรี่ จนในที่สุด ผมที่มึน ๆ ก็คลำหาทางไปยังส่วนของคลังวีดีโอสำเร็จจนได้
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มึงมีคลิปโป๊ตรึม!!! "ห่า... บ้ากามนะมึง ไรท์ให้กูมั่งดิ่ หึหึหึ"
ผมตะโกนบอกมันขำ ๆ แต่พอกอล์ฟได้ยินดังนั้นถึงกับรีบปรี่เดินมาหาผมทันที
ใบหน้าเคร่งเครียดของมันทำผมงง ก่อนจะใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งบังจอโทรศัพท์มือถือไว้ แล้วมองผมนิ่ง
"มึงดูนี่.......... แล้วบอกกูว่ามึงเห็นอะไร......"
กอล์ฟบอกโดยไม่รอให้ผมถามต่อเพราะพอพูดเสร็จมันก็ผละไปสูบบุหรี่ต่อทันที
ปล่อยให้คนอย่างโน่งงต่อไป? 181
มีวิธีเดียวที่จะทำให้หายงงได้คือ
ต้องเปิดดู ผมกดเล่นคลิปวีดีโอที่มันเลือกไว้ อย่างกระหายใคร่รู้ ในจอนั้นฉายภาพเหมือนเป็น home video อะไรซักอย่าง เพราะเห็นหน้าผู้ชายเต็มจอกําลังตั้งกล้องอยู่ ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง......
ถึงตรงนี้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาเล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าที่ดูอยู่มันคือคลิปโป๊รึปล่าววะ!!!!
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ -_-"... ในจอมือถือตรงหน้าผมกําลังเล่นคลิปวีดีโอโป๊อย่างโจ๋งครึ่ม
ตรงหน้ากล้องตอนนี้เผยร่างชายหญิงเปลือยเปล่าคู่หนึ่งกําลังผวาเข้ากอดจูบกันบนเตียง
(ท่าทางจะเป็นโรมแรม) อย่างนัวเนียไม่มีใครยอมใคร
แต่กล้องดันตั้งตํ่าเกินไป ผมเลยมองเห็นหน้าผู้หญิงไม่ถนัด (ส่วนผู้ชายน่ะเห็นตั้งแต่ตอนมันตั้งกล้องละ)
แต่หูยยยย.... ผู้หญิงหุ่นดีน่าฟัดเป็นบ้าเลยว่ะ
ขาวจั๊วะ เนียนนนนซะอย่าบอกใคร หน้าอกหน้าใจก็กําลังพอดี ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป ทำเอาผมเริ่มกลัวใจตัวเองจนไม่ค่อยกล้าดูต่อ
เพราะเดี๋ยวคึกคักขึ้นมาแถวนี้จะลำบาก แล้วไอ้เชี่ยกอล์ฟเป็นเชี่ยไรเนี่ยยย!!
มันแกล้งผมเล่นรึเปล่าวะ!! ในขณะที่ผมกําลังจะหันไปด่าเจ้าของมือถือนั่นเอง
ภาพตรงหน้ากลับทำเอาผมพูดไม่ออกซะก่อน... มาถึงตรงนี้ผมกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำ
ว่าผมไม่มีทางเกิดอารมณ์กับคลิปวีดีโอนี้เป็นอันขาด ผมเบิกตากว้างเพื่อเพ่งดูให้ชัด
ๆ อีกครั้ง เพราะเมื่อชายหญิงคู่นั้นค่อย ๆ ล้มตัวลงบนเตียง ทำให้ผมเห็นหน้าฝ่ายหญิงชัดเจน..........
สิ่งที่ฟ้องเต็มตาผมคือเครื่องหน้าสวยไร้ที่ติซึ่งคุ้นเคยดี กับดวงตาคมคู่ที่เคยเห็นประจำกําลังหรี่ปรือราวกับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาเต็มที่
อีกทั้งภาพเคลื่อนไหวในโทรศัพท์ยังฉายให้เห็นจมูกโด่งรั้นและริมฝีปากอิ่มสีแดงจัด ที่ถูกกัดเมื่อเจ้าตัวกําลังถึงจุดหนึ่งของอารมณ์
ผมไม่เคยเห็นใบหน้าของเธอในเวลาแบบนั้นมาก่อน แต่ทั้งหมดที่เห็นในตอนนี้ ก็มากพอจะปลุกทุกสำนึกในตัวผมให้ร้องบอกตัวเองดังก้องว่า
ผู้หญิงคนนี้คือ 182
เอม แฟนของ ปุณณ์ เพื่อนผมแน่นอน
ผมมองดูภาพหน้าจอนั้นด้วยความคิดที่หลากหลาย
ยิ่งเห็นทุกการกระทำกําลังดำเนินต่อไปก็ยิ่งรู้สึกว่าทนดูมากกว่านี้ไม่ไหว ผมเลือกที่จะกดหยุดแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
แม้วีดีโอจะยังคงเหลือความยาวอีกหลายนาทีก็ตามที กอล์ฟท่าทางจะเห็นว่าผมรู้ในสิ่งที่มันอยากบอกแล้ว
จึงได้เดินมาลูบหัวผมเบา ๆ หลังจากที่ดึงมือถือกลับไป "กูก็ดูไม่จบเหมือนกัน รู้สึกแย่โคตร ๆ ว่ะ" "นี่หมายความว่าไงวะ" ผมถามพลางล้มตัวลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นอย่างหมดแรง
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้ กอล์ฟล้มตัวนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ผม
"ผู้ชายในนั้นเพื่อนกูเอง.. มึง...
ที่โรงเรียนกูน่ะนะ.." มันเริ่มเกริ่น
"เอมดังมาก.... เพื่อนกูนอนกับผู้หญิงคนนี้มาจะครบทุกคนแล้ว"
"เป็นไปได้ไง...." "แถมยังไม่ต้องเสียตังซักบาท..."
มันว่าต่อพลางพ่นควันบุหรี่ออกมาอีก ผมไม่รู้ว่ากอล์ฟหมายถึงอะไร แต่ไม่ชอบคำ
ๆ นี้เอาซะเลย "มึง... เข้าใจอะไรผิดปะ
เอมเค้าเสียหายนะเว้ย" "กู... เจอมากับตัวเองแล้วด้วยโน่.." แต่เป็นเพราะคำพูดนี้
ทำให้ผมต้องรีบหันหน้าไปมองมันทันที "มึงเจอไรวะ?"
183
"วันก่อนกูไปเจ็ท เจอเอมอยู่กับกลุ่มเพื่อนกู..."
"แล้วไงต่อ" "พอเริ่มเมาก็เข้ามานัวเนียกูใหญ่
สงสัยไม่รู้มั้งว่ากูเคยอยู่โรงเรียนอะไร ตอนนั้นกูก็คิดว่าหรือเอมจะเลิกกับปุณณ์แล้ว"
"............" "กูหิ้วไปถึงโรมแรมแล้วด้วย แต่ทำไม่ลงว่ะ
สวยขนาดไหนก็คนเคย ๆ เห็นกันมา... กูรู้สึกแปลก ๆ เลยทำไม่ลง
ของกูไม่แข็งเลยด้วยซํ้า แม่ง.. เปลืองค่าโรมแรมชิบหาย หึหึ"
ผมแค่นหัวเราะตามมัน เพราะคำหลังไอ้กอล์ฟคงตั้งใจบ่นกวนตีนไปงั้น ๆ ผมรู้ว่าคนรักเพื่อนอย่างกอล์ฟ
ไม่มีทางทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด ถึงแม้มันกับปุณณ์จะไม่ได้สนิทอะไรกันมากมายก็ตามเถอะ
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะกําลังรู้สึกสับสนไปหมด ทุกอย่างมันฟ้องทั้งภาพ ทั้งเรื่องที่กอล์ฟเล่า
แต่ผมก็กลัวเกินกว่าจะยอมปักใจเชื่ออะไร สมองเอาแต่คิดว่าอาจมีบางอย่างผิดพลาด ต้องเป็นอย่างนั้นแน่
ๆ เพราะผมอยากจะเชื่อว่าอย่างนั้น.. กอล์ฟดูท่าทางเข้าใจความสับสนที่ผมกําลังเผชิญอยู่ดี..
มันยื่นมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ "มึงเตือน ๆ ไอ้ปุณณ์หน่อยก็ดีนะ
กูว่ามันน่าสงสารว่ะ" "ได้ที่ไหน... กูไม่รู้จะพูดยังไง.." ผมตอบมันพลางบีบมือตัวเองแน่น
เห็นใบหน้าไอ้กอล์ฟพยักเพยิดขึ้นลงเป็นเชิงเข้าใจ เราสองคนนั่งเงียบ ๆ กันอีกพักใหญ่ก่อนกอล์ฟจะตบไหล่แล้วชวนผมให้เดินกลับไป....
ตอนนี้ผมรู้สึกมึนไปหมดจริง ๆ 184
*** เมื่อกลับมาถึงโต๊ะ สิ่งที่ผมถามหาอย่างแรกคือเหล้า..
"เฮ้ย! มึงไปเสี้ยมไรไอ้โน่มา ทำไมกลับมากลายเป็นตาแก่ขี้เมางี้วะ!"
เสียงเอิ้นตะโกนด่ากอล์ฟดังแว่วเข้ามาในหูผม คงเพราะตั้งแต่กลับมาหลังจากหายไปด้วยกัน
แก้วผมก็ยังคงเต็มไปด้วยเหล้าไม่มีขาด.. แล้วใครบอกว่าผมขี้เมาวะ!!!
ยังไม่เมาซักหน่อยโว๊ย!!!! แค่รู้สึกว่าโลกเราวันนี้แรงดึงดูดเยอะจัง...
ทำไมหัวมันทิ่ม ๆ ตลอดเวลาเลยวะ.. "เอามาอีกแก้ววว"
แต่ถึงเอิ้นจะบ่นเอา ๆ ยังไง ก็ยังมีไอ้โอมที่รู้ใจ มันกุลีกุจอผสมเหล้าแก้วใหม่ให้ผมจนไม่รู้แล้วว่านี่เป็นแก้วที่เท่าไหร่
ท่าทางโอมจะเมาพอดูเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่ามันยิ่งชง เหล้าก็ยิ่งเข้มขึ้นทุกที ๆ ผมปรือตามองแบล็คขวดใหม่ที่เพื่อน
ๆ สั่งเพิ่มมาอีก พลางรู้สึกว่าภาพเบลอเล็กน้อย สงสัยเพราะม่านตาผมไม่สามารถปรับโฟกัสอะไรได้ถนัด
เงาลาง ๆ ของไอ้เก่งยื่นมือมาตบหัวผม พร้อม ๆ กับเสียงที่ลอยมาว่า "ไอ้ห่านี่แม่งเมา" เอ๊ะ.. กูไม่ได้เมาซักหน่อย!! ผมชักฉุนว่ะ แต่ไม่สนใจหรอกว่าใครจะพูดยังไง
รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ปวดหัว ไม่มีอารมณ์จะเถียงด้วย ยิ่งก้มหน้าลงตํ่าก็ยิ่งอยากจะคะย้อนเอาขาหมูเยอรมันกับแซลม่อนแช่นํ้าปลาเมื่อเย็นออกมา
สงสัยเป็นเพราะอย่างนั้นเลยคิดว่าเปลี่ยนมานั่งเงยหน้าท่าทางจะดีกว่า ผมเงยหน้าขึ้นสู้แสงจากเสาไฟของร้าน
พลางรู้สึกว่าหัวคิ้วตัวเองย่นหากันแน่นราวกับมีแม่เหล็กคอยดูด.. ไม่ว่าผมจะพยายามยังไง ก็แก้มันไม่ออก 185
สิ่งที่ผมคิดภายในหัวตอนนี้ล้วนตีกันวุ่นไปหมด
จนผมสับสนไม่รู้จะทำยังไง ภาพวีดีโอที่เห็นเพียงแว่บเดียว แต่กลับเด่นชัดในความคิด
คอยสะกิดบอกทุกจิตสำนึกในตัวผมตลอดเวลาว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร เช่นเดียวกับเสียงของกอล์ฟที่ยังคงดังก้อง
วนซํ้าไปมา ยํ้าว่ามีเกิดอะไรเกิดขึ้นบ้าง โดยที่ปุณณ์ไม่เคยรู้มาก่อน... ผมคิดถึงรอยยิ้มของปุณณ์
ไม่ว่ารอยยิ้มนั้นจะมีให้ผม ให้เอม หรือให้ใคร มันก็เป็นรอยยิ้มที่สวยเสมอ จนผมไม่อยากให้อภัยคนที่ทำลายมัน
ผมไม่อยากให้อภัยคนที่ไม่เห็นค่าของปุณณ์ คนที่ทำให้ความรู้สึกดี ๆ ของปุณณ์ต้องสูญเปล่า
วันนี้ผมเจ็บยิ่งกว่าวันที่เราต้องแยกจากกันซะอีก ผมกํามือตัวเองแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ..
แค่คิดว่าปุณณ์จะต้องเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นขนาดไหน ในใจผมกลับบีบตัวเองจนเจ็บยิ่งกว่า
ผมไม่สมควรมารับรู้เรื่องนี้เลยจริง ๆ เพราะผมไม่รู้จะทำอะไรให้ปุณณ์ได้บ้าง..
หรือต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้ต่อไป.. ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม
ทำไม ทำไม.. เสียงเพื่อน ๆ ยังคงเฮฮากันดังลั่นไม่ยอมหยุด ในขณะที่ผมไม่มีแรงจะออกไปแจมด้วยเท่าไหร่
ไม่ใช่เป็นเพราะผมเมา แต่ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับความคิดตัวเองกําลังเล่นงานผมมากกว่า
ผมยอมรับว่าทนเห็นเรื่องราวผิดพลาดอย่างนี้ไม่ได้ จนไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเรื่องที่เห็นวันนี้เป็นความจริง
หรือแค่ฝันไป.. มันอาจมีอะไรผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เอมอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง
(ที่ผมคิดไม่ออก) หรือนั่นอาจไม่ใช่เอมเลยก็เป็นได้..
186
ผมตะโกนบอกตัวเองในใจเป็นร้อยครั้งว่าจะยังไม่ปักใจเชื่อเรื่องใด
ๆ เป็นอันขาด เพราะสุดท้ายคนเสียหายที่สุดจะเป็นเอม และคนเสียใจที่สุดก็คือเพื่อนผมเอง
ผม.. ไม่เชื่อ.. "โน่.. เป็นไรวะ?"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยมากที่สุดเสียงหนึ่งดังขึ้นรบกวนความคิด จนเมื่อผมลืมตาดู
ก็พบคนที่กําลังคิดถึงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มเผล่ "ใครให้มันดื่มขนาดนี้เนี่ย ตัวแดงเลยว่ะ" ปุณณ์หันกลับไปถามเพื่อน
ๆ ผม "เออ ดูแลมันหน่อยดิ๊ แฟนมึงลำยองว่ะ"
เป็นเสียงไอ้รถเก๋งแน่นอนที่ร้องตอบพลางหัวเราะคิกคัก.. หน็อยย ไอ้ห่าพวกนี้ ถ้ามีแรงซักนิดจะเดินไปกระทืบซะให้เข็ด.. แต่มันไม่ค่อยมีแรงว่ะ ซ่าส์ไม่ไหวจริง ๆ ผมนั่งอยู่นิ่ง ๆ มองปุณณ์ที่หย่อนก้นลงบนพนักแขนเก้าอี้ผม
พลางหันไปคุยสนุกสนานกับบรรดาเพื่อน ๆ คนอื่น ได้ยินเสียงหัวเราะของปุณณ์ดังแว่วมาตลอด
เช่นเดียวกับใบหน้าคมนั้น ที่หันมาดูเป็นระยะ ๆ ว่าผมตายไปรึยัง "โน่ อีกแก้ว ๆๆ" แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ไอ้โอมก็ยังคงกระดี๊กระด๊าจะส่งเหล้ามาให้ไม่ยอมหยุดอยู่ดี
แน่นอนว่าของแบบนี้ไม่มีปฏิเสธ ผมเอื้อมมือไปจะรับแก้วเหล้าจากมัน แต่มีมือของใครบางคนสกัดกั้นเอาไว้ก่อน
"โน่มันเมาแล้วโอม ผมว่าพอเหอะ" ขี้ขัดใจกูแบบนี้มีคนเดียวแน่
ๆ "เฮ้ย! ไม่ได้ว่ะปุณณ์ ขวดนี้สั่งมาแล้ว
ไอ้โน่ต้องรับผิดชอบเด่ะะ" เสียงอ้อแอ้ของโอมบ่งบอกว่ามันไม่ยอมแน่นอน
ตัวผมเองมองไม่เห็นหรอกว่าปุณณ์กําลังทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่เงาลาง ๆ ที่ปรากฏ เห็นเป็นมือของคนที่นั่งบนแขนเก้าอี้ผม
ยื่นไปรับเหล้าแก้วนั้นมาไว้กับตัวเอง "งั้นโอมก็ชงให้ผมแล้วกัน
เดี๋ยวผมดื่มเอง" เมื่อได้ยินคำนั้น มือของผมก็เอื้อมไปจับแขนปุณณ์ไว้โดยอัตโนมัติทันที
"ไม่เอาปุณณ์... ให้กูเมาคนเดียวพอ..."
187
"ผมไม่เมาหรอกโน่..
ไม่อ่อนว่ะ" เสียงมันเจ้าเล่ห์จนน่าถีบ แต่ผมถีบมันไม่ไหว
ยิ่งพอมันจิ้มหน้าผากผม ผมถึงกับหงาย เพราะไม่มีแรงต้านมือมัน "เมาขนาดนี้จะดื่มต่อได้ไงหืม?" สัมผัสอ่อนโยนจากฝ่ามือข้างเดิมนั้นที่ลูบผมหน้าผมแผ่ว
ๆ ทำให้รอยยิ้มอดจะปรากฏออกมาไม่ได้ ผมเอื้อมจับมือมันที่วางอยู่บนหน้าผากผมด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
"ปุณณ์............." "ว่าไงครับ?"
"ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น.. ก็ยังมีเรานะ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น