"ขอร้องนะโน่... เอมเครียดมาก... ช่วยบอกยูได้ไหมว่าเมื่อวานปุณณ์นอนกับใคร" คำ ๆ
นี้ยังวนเวียนไปมาในหัวผมไม่ยอมหยุด... แม้จะกลับมาถึงบ้าน ลองเอามือก่ายหน้าผากอย่างที่เห็นพระเอกในทีวีเขาทำกัน
แต่ไอ้ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวก็ยังไม่หาย.. "หมู่นี้ปุณณ์กับโน่ชอบหายไปติดต่อไม่ได้บ่อย
ๆ เอมเขาเครียดมากรู้มั้ย... ส่วนยูไม่เป็นไรหรอก แต่ยูเป็นห่วงเพื่อน"
"โน่ไม่บอกยูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เป็นไร... แต่ช่วยบอกปุณณ์ได้ไหมว่าเอมเสียใจมาก บอกให้เขาไม่ทำแบบนั้นอีกได้ไหม...
ปุณณ์กับเอมเป็นแฟนกันนะ ทำไมมีอะไรปุณณ์ไม่มาหาเอม ทำไมต้องไปหาผู้หญิงอื่น
ปุณณ์เห็นเอมเป็นอะไรไปแล้ว" สองตาของผมหลับสนิทราวกับต้องการหลีกหนีจากความจริง...
แต่จะให้ผมหนีมันพ้นได้ยังไง ในเมื่อความจริงเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมกําลังมองเห็น
แต่เป็นถ้อยคำที่ก้องดังในหัวผมตลอดเวลาต่างหาก 107
"ถุงยางที่ปุณณ์เคยพกไว้ในกระเป๋าสตางค์หายไป... โน่...
ปุณณ์กับเอมเขาไม่เหมือนพวกเรานะ... เขาเป็นของกันและกันแล้ว...
ปุณณ์จะทำเหมือนผู้หญิงเราเป็นของเล่นแบบนี้ไม่ได้ ยูไม่ยอม"
"แม่งเอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!" ผมสบถกับตัวเองเสียงลั่นพลางปาหมอนที่หนุนอยู่จนกระแทกอีกฝั่งห้อง
หวังให้เสียงนั้นดังกลบถ้อยคำของยูริ ที่ยังคงย้อนวนไปวนมาราวกับมีใครกรอเทปซํ้า ๆ
ให้ผมฟังในหัว ผมไม่ได้โกรธยูริที่เอาเรื่องพวกนี้มาขอร้อง ไม่ได้โกรธเอมที่เสียใจนั่งร้องไห้ฟูมฟาย
ไม่ได้โกรธแม้กระทั่งปุณณ์ ที่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเอม ที่ผมรู้สึกคือ ผมเกลียดตัวเอง
เป็นเพราะผมเองที่ทาให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นแบบนี้ ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบชั่วดีน่ะมันตัวผมเอง
"เหี้ย....." เสียงก่นด่าตัวเองดังขึ้นอีกครั้งขณะที่ผมเดินสะเปะสะปะไปรอบห้อง
คว้าเอาข้าวของเครื่องใช้จำเป็นทั้งหมดยัดใส่กระเป๋าเป้โรงเรียนใบสีดำหม่น มันจะต้องจบ..
ไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม.. *** ในรอบ 7 วัน ผมโผล่มาบ้านหลังนี้เกิน 8 ครั้งรึยังวะ..
ผมคิดพลางแหงนมองบ้านหลังใหญ่ตระหง่านอยู่ตรงหน้า ก่อนจะสูดหายใจเฮือกหนึ่งแล้วตัดสินใจกดออดลงไป
เป็นป้าน้อยเช่นเคยที่กุลีกุจอรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ผม เธอคลี่ยิ้มอ่อนโยนพลางอาสาช่วยถือเป้เข้าบ้านอย่างแข็งขัน
แต่ขืนผมปล่อยให้คนแก่ถือของให้ก็อย่าเรียกว่าผู้ชายเลยครับ ขอผมถือเองดีกว่า
^^" 108
ป้าน้อยถอนหายใจยาวเพราะผมดื้อไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากแก
ก่อนจะบอกว่า
"คุณปุณณ์อยู่บนห้องแหละค่ะคุณโน่ ขึ้นไปได้เลย เดี๋ยวป้าไปเรียนคุณแป้งให้เองว่าคุณโน่มา"
เอ๊ะ... แล้วทำไมต้องบอกแป้งด้วยล่ะป้า
-_-"... เออ ผมเกือบลืมไป ว่าทุก ๆ ครั้งที่มาบ้านหลังนี้ ผมมาในฐานะอะไร
ทุเรศตัวเองจริง ๆ... กะอีแค่เงินสองหมื่นบาทต้องเป็นจุดกําเนิดเรื่องเหี้ย
ๆ พวกนี้เลยรึไง เป้ปักสัญลักษณ์ตราโล่ (ไม่ได้ใช้ตั้งแต่ขึ้นม.
3 แล้ว) ถูกลากผ่านไม้ปาร์เก้เนื้อดีจนถึงหน้าประตูห้องที่ผมคุ้นเคย...
ไอเย็นพวยพุ่งจากใต้ประตูบานนั้นบ่งบอกว่าเจ้าของห้องหมกตัวเปิดแอร์อยู่ตามปกติ
ไม่ได้ผิดจากที่คิดแม้แต่น้อย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เคาะประตูเรียกลงไปดี เสียงโทรศัพท์มือถือกลับดังขึ้นก่อน
'ใครจะไปดีได้ทุกชั่วโมง ก็เรามันคนไม่ใช่ละครทีวี~'
ไอ้ห่านี่สงสัยจะมีพลังจิต... "โทรมาไม
กูอยู่หน้าห้องมึง......." สั้น ง่าย ได้ใจความ...
เล่นเอาปลายสายถึงกับรีบกดวางหูไป ก่อนจะกระชากประตูห้องตัวเองทันที
"เฮ้ย!?" "ตกใจไร เชี่ย...
มึงดูหนังโป๊อยู่เหรอ" ผมไม่สนใจใบหน้าอันหรอหราของมันแต่กลับเดินผ่านปุณณ์เข้าไปข้างในหน้าตาเฉย
จัดแจงโยนเป้โรงเรียนกองไว้มุมห้อง แล้วสาวเท้าไปหน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างไว้อยู่
ผมทำเป็นแซวแก้เซ็งไปอย่างนั้นแหละ จริง ๆ มันเปิด msn อยู่...
ทันทีที่ผมล้มตัวนั่งบนเก้าอี้ ก็เห็นเอมกําลังพิมอะไรบางอย่างผ่านทางโปรแกรมแชทนี้มาพอดี
109
Aim : ยูริออนแล้วเรียกด้วยจ้ะ พูดว่า:
ปุณณ์ยังรักเอมอยู่ใช่ไหมคะ? ตัวอักษรสีชมพูนั้นบาดลึกลงไปถึงกลางใจผม
แต่กลับต้องพยายามฝืนหัวเราะให้.. น่าขำที่เอมช่างถามอะไรเพี้ยน
ๆ ไปได้....... เพราะถ้าปุณณ์ไม่ได้รักเอมจะให้ไปรักใคร...
ผมยอมรับว่าในเวลานี้ การจะยิ้มแต่ละทีมันช่างยากลำบากเหลือเกิน ภาพดิสเพลย์ของเอมเป็นรูปทั้งคู่ถ่ายด้วยกันโชว์หรา
ราวกับจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าเขารักกันขนาดไหน ผมจ้องมองภาพนั้นพักหนึ่งแล้วกลับมาพิจารณาตัวเองว่าเราเป็นใคร..
ก่อนจะตัดสินใจพรมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ เพื่อบอกอะไรเอมบางอย่าง..
SuperPunn พูดว่า: อยู่แล้ว "เฮ้ยโน่!!!! นี่มันอะไรวะ!!?" เสียงไอ้ปุณณ์โวยวายดังจากมุมห้องทำเอาผมสะดุ้งเฮือกจนต้องรีบหันกลับไปมอง
เห็นมันกําลังยกกระเป๋าเป้ผมมาพลิกดูไปมาอย่างพิจารณาอยู่ "ผ้าอาบนํ้าฝนมั้ง... ห่า.." ถามมาได้ ตาก็ไม่บอด... ผมด่ามันพลางหันกลับมาจะเล่น
msn ต่อ.. ตอนนี้ผมจัดการ log off เมลล์มันและ log in เมลล์ผมแทนเรียบร้อยแล้ว ส่วนไอ้เรื่องขออนุญาตเจ้าของก่อนน่ะฝันไปเถอะ!
'โป๊ก!!' "โอ๊ย!!!!!!!"
แม่งเคาะหัว!!!!! "ถามดี ๆ เสือกตอบกวนตีน....
นั่น.. sign out เมลล์กูอีก... ตกลงมึงเอากระเป๋ามาทำไม จะหนีตามกูรึไง" แต่กูว่ามึงกวนตีนกว่า...
ผมคิดในใจพลางลูบหัวที่โดนเคาะอย่างเคือง ๆ "เออ พากูไปที่ไหนก็ได้" 110
"เอาจริงปะ..." ไม่อยากจะเชื่อว่าแม่งเชื่องมาก เพราะทันทีที่ผมพูดจบ ปุณณ์ก็เอื้อมมาหยิบกุญแจรถที่แขวนอยู่เหนือโต๊ะคอมอย่างไว
จนผมต้องรีบฉกกลับมาไว้ในมือตัวเองก่อน "เฮ้ย! บ้าจี้จังวะ พูดเล่น!" "ก็ถ้าอยากไปจะพาไปไง
บางแสนมะ ใกล้ ๆ?" ปุณณ์ทำท่าคิดหนัก แต่ผมนั้นหนักใจมากกว่า
ไม่คิดว่าแม่งจะบ้าจี้ขนาดนี้ "ตลก ๆๆ ไปได้ที่ไหน พรุ่งนี้บราเดอร์ศักดาเทสต์ย่อยห้องกู"
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้น กลายเป็นรอยยิ้มจากปุณณ์ มันยิ้มไม่พอยังยักคิ้วให้ผมอีก
ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมกันหนาวจากตู้เสื้อผ้าออกมาสองตัว "เดี๋ยวตอนเช้าพาไปส่งให้ทันสอบ... มาเร็ว!"
ปุณณ์ไม่พูดเปล่ายังแบกเอาเป้ผมขึ้นหลังแล้วลากแขนให้ตามออกไปอีก อย่างงี้ไม่ให้โวยวายยังไงไหวล่ะวะ
"เฮ้ย!!! ปิดคอม ปิดแอร์ ปิดไฟก่อน!"
แน่นอนว่ามันไม่เห็นสนใจฟัง "เดี๋ยวก็มีคนมาปิดให้เองแหละน่า..."
ไอ้คนขี้บังคับพูดพลางเดินผิวปากนำผมไปอย่างอารมณ์ดี ขณะที่มืออีกข้างก็ยังลากข้อมือผมไปด้วยไม่ยอมปล่อย
ผมเห็นไอ้ปุณณ์ยิ้มร่ามากขึ้นเมื่อลงบันไดมาเจอป้าน้อยงก ๆ เงิ่น ๆ เดินผ่าน
"ป้าน้อย ผมออกไปเที่ยวกับโน่นะ" แต่ยังไม่ทันที่ป้าน้อยจะตอบอะไรดี
ก็มีใบหน้าซุกซนโผล่มาจากด้านหลังป้าน้อยเสียก่อน "ไปไหนอะพี่ปุณณ์!!!"
-_-"..... น้องแป้งครับ โผล่มาจากไหน (ตกใจหมด
นึกว่าผี) ดึกแล้วทำไมไม่นอน (เดี๋ยวตีเลย)
-_-" ถึงตอนนี้ผมจะมีความสัมพันธ์กับปุณณ์อย่างที่น้องแป้งหวังเรียบร้อยแล้ว
แต่เอาเข้าจริง ๆ แม่งยังไม่ชินแหะ.. "พาพี่โน่ไปเที่ยวน่ะ
ไว้จะซื้อขนมมาฝากนะ" ปุณณ์ตอบน้องมันพลางขยี้หัวอย่างเอ็นดู
ถ้าเป็นผมคงต่อยพี่ชายควํ่าไปแล้ว (เล่นหัวอยู่ได้) แต่น้องแป้งกลับยิ้มกว้างงง จนผมผวาวาบเพราะพอจะรู้ว่าเธอคิดอะไร
-_-" "อื้อ... ดูแลพี่โน่ดี ๆ นะ"
ห้ามบ้างไรบ้างก็ได้ครับแป้ง!! พรุ่งนี้พวกพี่มีเรียนนะ!!!
111
แน่นอนว่าเมื่อไร้คนขัดใจแล้ว
ไอ้ปุณณ์ก็ลากผมเดินผิวปากไปอย่างสบายใจยิ่งกว่าเดิม TT___TT ปุณณ์พาผมมาจนถึงรถเก๋ง 2 ประตูของมัน แล้วส่งเสื้อคลุมกันหนาวให้ตัวนึง
"อะ เอาไปคลุม เดี๋ยวสารวัตนักเรียนจับหวะ" มันพูดติดตลกเพราะตอนนี้ผมยังใส่ชุดนักเรียน โชว์กางเกงสีนํ้าเงินหราอยู่เลย
"เออไอ้สัด ให้กูเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ไม่ได้" มันหัวเราะรับคำบ่นนั้นพลางเอื้อมมือจะเปิดประตูให้นั่ง แต่อย่าหวังว่าไอ้โน่จะยอม
(เหอ ๆๆ) ผมคว้าประตูได้ก่อนมันก็เปิดเข้าไปนั่งเองเลย
แว่วยินเสียงไอ้ปุณณ์หัวเราะขำ (ขำเชี่ยไรของมัน) ก่อนจะวนไปนั่งทางฝั่งคนขับเองบ้าง "มึงนั่นแหละ
มาหากูจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ไม่ได้เนอะ" ผมฟังประโยคนั้นแล้วก็ได้แต่เงียบ...
จริงของมัน........ ผมรีบจริง ๆ นั่นแหละ....
สำหรับผม วันนี้ผมอยากใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่าที่สุด.. ปุณณ์สตาร์ทรถพลางมองหน้าผมล้อ ๆ "คิดถึงรึไงครับ"
"............................." ผมนิ่ง ไม่ได้ตอบคำถาม..
หรือถึงอยากพูดอะไรตอบก็คงไม่ทัน เมื่อท่อนแขนแกร่งพาดมาโอบรั้งไหล่ผมไว้
ให้เข้าไปใกล้เจ้าของแขนท่อนนั้นเสียก่อน ปุณณ์ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากผมแน่นราวกับจะส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่ปุณณ์มีผ่านมาทางจูบนี้..
"คิดถึงจังเลย วันนี้ไม่เห็นเจอ แวะไปหาที่ชมรมก็ไม่อยู่"
"ไปมาตอนไหนวะ" ผมเบี่ยงหน้าหลบมันนิดหน่อย
แต่อีกฝ่ายยังคงตามมาหอมแก้มได้ไม่ยอมหยุด "ตอนเย็น...
ไปแล้วเจอแต่น้องม.4 หน้าตี๋ ๆ บอกว่าถูกโน่ใช้เฝ้าห้องชมรม"
112
"ไอ้เป้อ... น่ะ.." ผมตอบพลางผลุบสายตาลงตํ่า.... เพราะรู้ตัวเองดีว่าตอนเย็นที่หายไปนั้น ผมออกไปทำไม และคุยเรื่องอะไร....
ปลายจมูกโด่งของปุณณ์คลอเคลียไปเรื่อยเช่นเดียวกับริมฝีปาก จนสุดท้ายมาหยุดตรงปากผมเนิ่นนาน....
นานจนต้องผลักออก "จะไปมั้ย บางแสน..."
"เออว่ะ.. อยู่กันแบบนี้ต้องไม่ได้ไปไหนแน่เลย"
มันว่าพลางขำ ก่อนจะปล่อยให้ผมเขยิบตัวกลับมานั่งข้างเบาะคนขับได้อย่างอิสระเหมือนเดิม
"แล้วเดินไปเดินมานี่ไม่เจ็บแล้วรึไง หึ๊?" เสียงปุณณ์ถามขึ้นอีกครั้งเมื่อจอดรถรอเลี้ยวออกจากซอยหน้าถนนทองหล่อ ผมยักคิ้วให้กับคำถามนั้นเรียบ
ๆ "ก็ดีขึ้นเยอะ ขืนนอนเฉย ๆ ทั้งวันมีหวังง่อยแดก..
มึงอะ" "ยาแก้ปวดช่วยได้..."
ปุณณ์พูดพลางหัวเราะหึหึจนผมต้องหัวเราะตาม มันยื่นมือมาคว้ามือผมไปจับไว้บนเกียร์พลางใช้นิ้วชี้เขี่ยหลังมือผมเล่นช้า
ๆ "เอ... งั้นคืนนี้ก็ต่อได้แล้วสิ"
ทำเสียงซะแอ๊บแบ๊ว แต่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ดีว่าไอ้ห่านี่ทำหน้าหื่นแบบไหนอยู่
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เห็นแสงไฟสีส้มเรียงแถวเป็นแนวยาวตลอดสองข้างทาง
"อืม...."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น