"พี่ปุณณ์ นี่ใครน่ะ?" เพราะเสียงนี้ทำเอาผมต้องสะดุ้งเฮือกจนตัวลอยกันเลยทีเดียว ก็ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ ว่าไอ้เด็กผู้หญิงหน้าบ๊องแบ๊ว แต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ ที่มายืนปั้นหน้างงอยู่ข้างหลังปุณณ์น่ะคือใคร
โผล่มาแล้วครับ น้องแป้งในตำนาน!!!!!!!!!!!! กูเริ่มส่งสัญญาณเรียกแบทแมนตอนนี้ได้เลยรึเปล่าวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย! ผมตะลึงงันมองหน้าเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้อย่างกับเห็นผี (ให้เลือกดี ๆ ตอนนี้ผมเจอผียังรู้สึกดีซะกว่า) ในขณะที่ปุณณ์ดูจะควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่าที่คิด (รึเปล่าวะ) มันเพียงสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวที่น่ารักของมันทันที เฮ้... เพื่อน..... อย่าทำท่ากระดี๊กระด๊าแบบนั้น....... กู.. กลัว.... "ไหนแป้งบอกจะนอนแล้วไงคะ?" ผมขมวดคิ้วมองไอ้ท่าทางอ่อนโยนของปุณณ์ที่ทำกับน้องสาว ก็เป็นซะอย่างนี้แหละ เด็กคอนแวนต์ทั่วสารทิศถึงได้พากันหลงนักหลงหนา... ผมคิดพลางเลิกคิ้วมองปุณณ์ที่ลูบหัวน้องวัยม.ต้นอย่างพี่ชายใจดี แล้วพลันรู้สึกสบายใจกับภาพที่ได้เห็นอย่างบอกไม่ถูก "ก็นอนไม่หลับ ว่าจะลงมาดูว่าพ่อกลับยัง แต่เห็นพี่ปุณณ์ก่อน" เจ้าตัวจุ้นตอบพลางเหล่ตามองผมไปพลาง.. คงจะคุ้นหน้าผมล่ะซี่ เด็กน้อยย (ผมเจอเธอครั้งล่าสุดเมื่อปีกลายที่งานบอลครับ น้องแป้งแวะมาหาปุณณ์ที่อยู่ฝ่ายพัสดุ ส่วนผมทำหน้าที่ band เดินไปตามไอ้ปุณณ์ให้น้องแป้งเองกะมือ) ผมฉีกยิ้มให้เธอจนเห็นฟันครบ 32 ซี่อย่างเป็นมิตร (เหงือกแทบแหก) เห็นไอ้ปุณณ์หันมองมาทางผมแล้วก็ยิ้มให้แบบที่ทำเอาเสียวตะเข็บชายแดนด้านหลังวูบบ "อ๋อ... พอดี.. เพื่อนนแวะมาหาน่ะ" มันหันกลับไปพูดกับน้องแป้ง ว่าแต่ทำไมต้องเน้นคำว่า เพื่อนน แปลก ๆ ด้วยวะ (มีการลากเสียงด้วย!?) "เพื่อนน??" ยิ่งเห็นสายตาซน ๆ ของยัยเด็กนี่แล้วยิ่งไม่น่าไว้ใจทะแม่งว่ะ...... นี่ผมกำลังโดนไอ้สองศรีพี่น้องตัวแสบกลั่นแกล้งอะไรอยู่รึเปล่าครับเนี่ย!? "คืออันที่จริง........." ปุณณ์พูดพลางขยับตัวหันไปหาน้องแป้งมากขึ้น พร้อมกับเหลือบตามองผมเป็นระยะ
แต่ไม่ยักว่ามันจะสนใจสายตาสงสัยเสียเต็มประดาของผมที่ส่งไปเลย!? "เห็นแป้งบอกว่าอยากเจอโน่... เลยขอร้องให้โน่มาหาหน่อยน่ะ" อะไรนะ!!!!!!!!!!!!! แน่จริงตอนพูดมึงอย่าลอบทำร้ายด้วยการเตะหน้าขากูดังป้าบบสิวะ สาดดดดด!! อูยยยยยย ไอ้บ้า ฝากไว้ก่อนเหอะมึง! "แป้งอยากเจอพี่โน่?" "ก็แป้งบอก........ อยากเห็นแฟนพี่ไม่ใช่เหรอ..." แล้วกูไปตกลงกับมึงตั้งแต่ตอนไหน!!!!!!!!!!!!! ความจำกูเสื่อมหรือมึงโมเมวะสัด! ผมเกือบจะโวยวายลุกขึ้นมาทุบหัวมันอยู่แล้ว ถ้ามันไม่ได้ คว้า มือผมไปจับไว้อย่าง อ่อนโยน เสียก่อน เวรกรรมแล้วไหมล่ะ ชีวิต.......... *** ในที่สุดผมก็โดนลากให้เข้ามาในบ้านภูมิพัฒน์จนได้ (นี่ผมก็ขัดขืนแล้วเหมือนกันครับ) จุ้นพอกันทั้งพี่ทั้งน้องนั่นล่ะผมว่า เจ้าเด็กแป้งพอรู้ตัวว่าผมจะมาเป็นพี่สะใภ้ (กูจะบ้า!!) ก็คะยั้นคะยอให้พี่พาแฟนเข้าไปกินนํ้าในบ้าน (แล้วเอาออกมาให้ไม่ได้เหรอวะ) ข้างฝ่ายไอ้ปุณณ์ก็เสือกสนับสนุนเต็มที่อีก บอกคุยข้างนอกยุงกัด (พวกมึงปล่อยกูกลับบ้านง่ายกว่าเยอะ!)
แน่นอนว่าผมเถียงอะไรไม่ได้ซักคำ โบราณว่านํ้าท่วมปาก ผักบุ้งโหรงเหรงเป็นยังไง วันนี้ผมรู้ซึ้งแล้วครับ (เอ๊ะ.. แว่ว ๆ เหมือนใครด่าผมว่าสุภาษิตนี้มันไม่มี) ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งแหมะอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นบ้านภูมิพัฒน์ โดยที่มีน้องแป้ง นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวนึง และ ไอ้ปุณณ์......... ที่แทบจะยกเอาผมไปนั่งบนตัก "เบียดทำไม! ร้อน!" ผมกระซิบด่ามันพอเป็นพิธี ไม่ให้น้องแป้งที่กำลังตั้งใจดูซีรี่ย์หนังฝรั่งอยู่ได้ยิน แต่ไอ้เวรนั่นกลับทำหน้าเหรอหราใส่ "ร้อนเหรอ เร่งแอร์ไหม?" "ไม่ต้อง! เขยิบไปก็พอ!" เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ได้วะ -_-" แต่คำตอบที่ผมได้รับกลับเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนที่นั่งเบียดผมอยู่นี่แทน "ได้ไงล่ะ ให้มันเนียน ๆ หน่อยสิโน่" หึ๊ย... เนียนห่าเนียนเหวอะไร!! มึงบังคับขืนใจกูมาชัด ๆ!!!!!!! "เนียนเชี่ยไร! เถิบไป!" เริ่มขึ้นคำหยาบแล้วครับ.. ผมยังไม่ลดละความพยายามที่จะอยู่ห่าง ๆ ไอ้บ้านี่ง่าย ๆ ซึ่งงวดนี้ดูเหมือนมันจะยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี.. ผมถอนหายใจโฮกใหญ่ที่ปุณณ์ยอมกระเถิบออกไปนิดหน่อย (แต่ก็ยังนั่งติดกันอยู่ดี) ซึ่งแน่นอนว่าความโล่งใจไม่ได้อยู่กับตัวผมนานเลย เมื่อไอ้ปุณณ์มัน..... พาดแขนมาโอบบ่าผมแทนซะนี่!!!! คิดได้นะมึง!!!!!!!!!!! ผมเห็นชัดว่าน้องแป้งหันมามองเราสองคนด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกายวูบไหวแปลก ๆ มันแลดูเป็นประกายอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก ทำเอาผมขนลุกพรึ่บพร้อมกันทั้งสองแขนโดยไม่ต้องโทรนัดกันให้เสียเวลา!! ดูทีวีต่อไปสิครับแป้ง!! T____T
"พี่โน่กลับยังไงคะวันนี้ ดึกแล้วนะ" น้องแป้งหันมายิงคำถามให้ผม แต่... คำถามนี้มันแอบแฝงอะไรรึเปล่าวะ... ไม่ ๆๆ ไม่ดีแน่ รีบปัดไปจะปลอดภัยกว่า.. ผมยกนาฬิกาข้อมือตัวเองมามองแล้วก็พบว่ามันดึกมากแล้วจริง ๆ ได้เวลาหนีจากขุมนรกชั้นที่ 18 นี่ซักที "พี่ขับมอไซค์มาครับ งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะ บายปุณณ์" ผมหันไปโบกมือให้ไอ้ตัวปัญหาคนโต ที่ลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปส่ง ในขณะที่ตัวปัญหาคนเล็กดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมให้ไปผุดไปเกิดง่าย ๆ "ปล่อยพี่โน่กลับตอนนี้ได้ไงอะพี่ปุณณ์!! ระหว่างทางเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ!" อ้าวเห้ย... พี่เป็นผู้ชาย อายุ 17 แล้วนะครับ!! ดูแลตัวเองได้แล้วครับแป้ง!! "เอ่อ........" "พี่โน่นอนนี่นะ ๆๆ.... นอนห้องพี่ปุณณ์ก็ได้ อย่ากลับเลยนะ มันอันตราย" ทีนี้จะเอายังไงกะลูกแมวน้อยที่มาเกาะแขนแจอยู่ข้างผมนี่ดีหว่า -_-"... ถ้าเป็นไปได้.. ผมอยากจะถีบแม่งให้กระเด็น ริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นยังจ้อไม่หยุด.. "พี่ปุณณ์จะบอกว่ามีแฟนอย่างเดียวแล้วให้หนูช่วยพูดกับพ่อเรื่องนั้นไม่ได้หรอกนะ ถ้าพี่ปุณณ์ไม่ดูแลพี่โน่ให้ดี หนูก็ไม่ช่วยพูดให้เหมือนกัน" ชิบหายแล้ว!!!! ไหงงั้นล่ะวะ!!!! หน้าผมตอนนี้มีเครื่องหมายอัศเจรีย์ขนาด 500pt แปะป้ากอยู่กลางกะบาลจนแทบหงายเก๋ง "เอ่อโน่..... นอนนี่เถอะว่ะ กลับตอนนี้มัน...... หึหึ...... อันตราย.. หึหึหึ" ดูนั่น มันขำชัด ๆ ไอ้เชี่ยปุณณ์ มึงไม่ช่วยกูแล้วมึงยังจะ....... โอ๊ยยยยย ผมควรเฟ้นคำไหนมาด่ามันก่อนดีวะเนี่ย!!!!! "นอนยังไงล่ะ พรุ่งนี้มีเรียน ชุดนักเรียนไม่มี" "ชุดพี่ปุณณ์ไงคะพี่โน่" "ไม่ได้หรอกครับ รหัสนักเรียนมันไม่เหมือนกัน" เอาวะ... ตอนนี้อยู่ที่ว่าใครจะเถียงชนะใครแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอก วันดีคืนดี บราเดอร์ไม่เคยตรวจนี่... หรือถึงเขาสงสัย โน่บอกไปก็ได้ว่าบังเอิญมาค้างบ้านผม แล้วใช้ชุดของผม" ไม่ช่วยกูแล้วยังจะฝังกลบกูอีกนะปุณณ์!!!!!!! ไอ้เหี้ย กูซึ้ง!!!!!!!!!!! กูซึ้งว่ะเพื่อน!!!!!! "........................." ถึงตอนนี้ผมอึ้งรับประทาน ใบ้แดก เถียงต่อไม่ออกแล้วครับท่าน "รีบขึ้นไปอาบนํ้านอนเถอะค่ะ ทั้งสองคนเลย แล้วเรื่องนั้นแป้งจะค่อย ๆ คุยกับพ่อให้นะพี่ปุณณ์" น้องแป้งพูดพลางดันหลังทั้งผมและปุณณ์ให้ออกจากอาณาเขตห้องนั่งเล่นไป เพื่อมุ่งสู่เรือนหอรอรัก (??) ตบท้ายประโยคด้วยคำที่ทำให้ปุณณ์ตาวาว แต่ผมนี่สิ ห่อเหี่ยวใจเป็นอย่างที่สุด ทำไมต้องค่อย ๆ คุยด้วยวะครับ!! แล้วผมจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย!!!!!!!!! "ไม่ต้องห่วง เรื่องเงินชมรมนายฉันก็จะจัดการให้เหมือนกัน" เสียงปุณณ์กระซิบบอกผมเบา ๆ ในขณะที่ผมเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มันคุ้มกันแน่หรือเปล่าวะ ถามจริง!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น