ผมรู้สึกเหมือนตัวเองฉายหนังซํ้า... เพราะกลับมาที่นี่อีกแล้ว แม้ว่าเมื่อวานจะเพิ่งมาไปก็เถอะ.. รอบตัวผมตอนนี้คราครํ่าไปด้วยนักเรียนนักศึกษาและคนทำงานหลากหลายรูปแบบ กำลังเดินกันยั้วเยี้ยอยู่ในสยามสแควร์ แหล่งที่มีวัยรุ่นขวักไขว่เป็นอันดับหนึ่งของกรุงเทพฯ... อันที่จริงแล้วสิ่งที่ผมชอบน้อยที่สุดรองจากงูก็การมาสยามหลังเลิกเรียนนี่แหละ เพราะแม่งวุ่นวายสิ้นดี ถ้าไม่ติดว่ามีเหตุการณ์ที่นํ้าหนักมากพอจะให้ผม.. ผู้ซึ่งโบกมือลากับไอ้ปุณณ์ไปแล้วเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน จะต้องแอบดอดตามมาจนถึงนี่.. ผมก็ไม่มาหรอก ผมคิดบ่นกับตัวเองพลางชะโงกดูร่างสูงโปร่งของปุณณ์ที่นำอยู่ไม่ไกลไปด้วย ก่อนจะลอบตามมันต่อไม่ให้ใครผิดสังเกต และเพราะเดินอยู่ข้างหลังแบบนี้เอง เลยได้แอบเห็นสาว ๆ ที่เดินผ่านมัน เหลียวหลังมองเพื่อนผมกันเกรียว... ก็ขำดีเหมือนกันว่ะ นี่ถ้าเดินมาพร้อมกันคงไม่ได้รู้ว่าเพื่อนผมมันมีดี ผมสะกดรอยตามไอ้ปุณณ์ไปเรื่อย ๆ จนถึงที่นัดหมายระหว่างมันกับ... เอม แต่ดูเหมือนว่าเอมจะยังไม่มาแหะ เห็นปุณณ์เปิดประตูเข้าไปในสตาร์บักส์ตึกใหม่ตรงข้าง ๆ พาคิโน่
แล้วก็นั่งบนเก้าอี้ริมกระจกให้เห็นได้ชัดโคตรสะใจ (จริง ๆ มันเป็นกระจกทั้งร้านอยู่แล้วครับ) ดังนั้นผมจึงแสร้งเดินไปเดินมาแถว ๆ ซอยร้าน jousse เพื่อจะเห็นปุณณ์ได้ถนัด แต่มันมองไม่เห็นผมหรอกครับ เพราะกำลังหันหลังให้ผมอยู่ ยิ่งเห็นปุณณ์นั่งอ่านหนังสือรอเอมอยู่ในร้านอย่างใจเย็นแล้วผมก็ยิ่งโมโหเดือด.. นี่ผู้หญิงคนนั้นบังคับเพื่อนผม (ที่ป่วยอยู่) ให้ออกมาหา แล้วยังจะมาช้าอีกเหรอวะเนี่ย... เดี๊ยะบั๊ดกัดหูขาด.. น่าหงุดหงิดจริง ๆ ผมเดินวนไปวนมาแถวนั้นเสียหลายรอบ จนพนักงานในร้านค้าเริ่มสงสัย อยู่ตรงนั้นนานถึงขนาดเดินเลยไปซื้อนํ้าดื่มที่บู้ทส์ กลับมาก็ยังเห็นปุณณ์แช่อยู่ที่เดิม??? นี่มึงนัดกับแฟนหรือแค่เปลี่ยนที่อ่านหนังสือเนี่ยยย จนมากกว่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปนั่นแหละครับ ผมถึงได้เห็นเอมในชุดนักเรียนเดินสวยมาแต่ไกล โชคดีจริง ๆ ที่เอมขาวผ่องซะโอโม่ ผมเลยได้อานิสงส์หนีทันเวลาไปด้วย ว่าแล้วผมก็แปลงร่างเป็นลูกค้าเข้าไปในร้าน jousse เป็นการด่วน (แม่ค้าคงตกใจว่าเดินไปเดินมาหน้าร้านตั้งนานเพิ่งจะเข้า) เพราะชุดนักเรียนกางเกงนํ้าเงินของผมนี่มันเด่นน้อยอยู่ซะที่ไหน... สาวคอนแวนต์ตาไวกับสีกางเกงของพวกผมนักแหละ ผมทำเป็นเลือกดูเสื้อผ้าไป (ของผู้หญิงทั้งนั้น) เหลือบมองทั้งคู่ที่นั่งคุยกันอยู่ในร้านไป... ดูเผิน ๆ ก็ท่าทางร่าเริงเป็นธรรมชาติดีหรอก แต่ผมจำได้ว่าตอนที่ปุณณ์ออกมาจากบ้าน มันเริ่มมีอาการไข้กลับนิดหน่อย นั่นล่ะที่เป็นห่วง ผมรอทั้งสองคนดื่มกาแฟ กินขนมเค้กกันอย่างใจเย็น กว่าพวกเขาจะออกมากัน อืม...นานเป็นบ้า.. แต่เดินตามนี่ง่ายกว่าซุ่มดูเยอะเลยครับ.. อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ต้องหน้าด้านให้พนักงานร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงมองผมแปลก ๆ นั่นแหละ ผมเดินตามทั้งคู่ที่มุ่งหน้าไปทางบายพาส ก็พอจะเข้าใจว่า เอมเขาอยากได้รองเท้านี่นะ
แต่พอโผล่หัวเข้ามาในบายพาสก็ต้องตกใจกับปริมาณคนที่เยอะชิบหาย! เยอะจนน่ากลัวว่าไอ้ปุณณ์จะเดินไม่ไหวครับ! เพราะสาว ๆ มาจับจ่ายซื้อของก่อนเวลากลับบ้านกันเยอะมากในขณะที่ทางเดินมันก็แคบ ผมมองไอ้ปุณณ์อย่างเหนื่อยหน่ายใจ.. ไอ้พ่อพระนั่นก็ไม่สบายแล้วยังเสือกกระแดะถือกระเป๋านักเรียนกับถุงแฮรอดให้เอมอีก.. มันน่าบ้องกะโหลกนัก ทำตัวพระเอกไม่เข้าเรื่องนะมึง ผมเห็นเอมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น แต่ไม่มีทีท่าจะได้รองเท้าหรืออะไรซักอย่าง ทำไมวะ มันหาซื้อยากขนาดนั้นเชียว? เอมตามหารองเท้าพระนเรศวรอยู่รึไง แล้วก่อนมาทำไมไม่คิดก่อนว่าอยากได้ของแบบไหน ร้านอะไร มาดึงเพื่อนผมเดินตามอยู่ได้ ผมยอมรับว่าหงุดหงิดมาก ขณะกัดหลอดนํ้าเดินตามทั้งคู่มาได้พักใหญ่ จนตอนนี้ชักจะเมื่อยเหมือนกัน... บวกกับท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มแล้วด้วย ในที่สุดเราสามคนก็ย้ายสถานที่จากบายพาสมาเป็นโบนันซ่าเรียบร้อย ซึ่งแน่นอนว่าคนเยอะกว่าเก่า.. -_-".. ไม่รู้จะแห่กันมาทำไม ร้านไหนแจกของฟรี จะได้เอากลับไปฝากม๊า -_-"... แต่ผมว่าอย่างเอมน่ะ ไม่ซื้อของจากบนนี้หรอก แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามคาด... ไอ้สองคนนั้นสับขาหลอกผมเดินวนไปวนมาในโบนันซ่า (เกือบหลงกันก็ตั้งหลายรอบ) วนแม่งตั้งแต่ชั้น 1 ยันชั้น 3 ทะลุออก 29 พลาซ่าอีกต่างหาก แต่เสือกเดินกลับออกมาแบบไม่มีอะไรติดมือเลยย นอกจากกระเป๋านักเรียนและถุงแฮรอดในมือปุณณ์ (แม่งทำไปได้ไง) หน้าปุณณ์มันจะตายห่าอยู่แล้วไม่เห็นรึไงวะเอม! ยิ่งตามสองคนนั้นไปเรื่อย ๆ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เรากลับมาลัดเลาะอยู่ในซอยสยามสแควร์เป็นนานสองนานจนในที่สุดก็มาหยุดหน้าร้านเสื้อผ้าผู้หญิงร้านหนึ่งที่เอมพาปุณณ์ให้แวะเข้า
ไป ผมเงยหน้ามองป้ายร้านแบรนด์ indy ร้านหนึ่งที่ยูริก็ชอบอุดหนุนประจำ แล้วต้องส่ายหัวหน่าย... ร้านเล็กขนาดนั้นผมไม่เข้าไปหรอก ผมคิดก่อนจะตัดสินใจไปอ่านหนังสือรอหน้าดอกหญ้าแทน... นานพักใหญ่มาก ๆ จนผมจะอ่านขายหัวเราะจบ 3 เล่มอยู่แล้วกว่าทั้งคู่จะออกมา (แน่นอนว่าผมหลบเข้าไปในร้านหนังสือเรียบร้อย) จนแอบคิดว่าเอมจะเหมาร้านนั้นทั้งร้านเลยหรือเปล่า ภาพที่ผมเห็นหลังจากทั้งคู่เดินออกมาคือถุงใหญ่ในมือปุณณ์ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นรองเท้าหรือเสื้อผ้า แค่หวังว่าเธอจะปล่อยให้เพื่อนผมกลับบ้านไปนอนพักเสียที ว่าแต่....... แล้วนั่นจะเดินไปพาราก้อนต่อทำไม! -_-" ผมลากสังขารตามไอ้คู่รักสองคนนั้นต่อไปยังพาราก้อนอย่างไม่ลดละ แม่ง... ขนาดผมยังเหนื่อยเลยอะ แล้วไอ้ปุณณ์มันไม่เหนื่อยมั่งรึไงวะ ป่วยก็ป่วยยังถูกใช้ให้มาเดินมาราธอนอยู่ได้ ผมล่ะอยากจะโผล่ไปกระชากลากให้มันกลับบ้านเสียจริง ๆ แต่ขืนทำแบบนั้นปุณณ์คงไม่ปลื้มแน่ จริงอยู่ที่ทางเดินในพาราก้อนคนไม่ขวักไขว่เท่าฝั่งสยามสแควร์ แต่ก็กว้างงงงงงงงเสียจนแค่คิดก็เหนื่อย... นี่อย่าบอกนะว่าจะพาเพื่อนผมเดินขาขวิดรอบห้างนี่น่ะ ตายแน่ ๆ (ไม่มันก็ผม) ผมสะกดรอยตามทั้งคู่ไปเรื่อย ๆ จนพวกเขาหายเข้าไปใน shop หรูแบรนด์หนึ่ง (อี้ผมก็เป็นลูกค้าประจำแบรนด์นี้ครับ)... โอเคจบ... ไอ้เรื่องจะให้ผมตามเข้าไปนี่ไม่มีวันเห็น ๆ!!! เพราะเหตุนั้น ผมจึงได้แต่วนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นอยู่แถวนั้นด้วยความเป็นห่วงไอ้ปุณณ์จนแทบบ้า.. นี่ผมเป็นห่วงมันมาก ๆ จริง ๆ นะ เพราะตอนก่อนหน้าจะเข้าไปในร้าน หน้ามันซีดเกือบจะเท่าตอนบ่ายแล้วเห็น ๆ
'ใครจะไปดีได้ทุกชั่วโมง ก็เรามันคนไม่ใช่ละครทีวี~' ชิบหายแล้ว!! โทรศัพท์มือถือผมทั้งร้องทั้งสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงจนต้องรีบลนลานรับสายทั้งที่ยังไม่ทันมองชื่อ "ฮัลโหล" "โน่ทำอะไรอยู่คะ" ยูรินี่หว่า!!!? ผมอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะระลึกชาติได้ว่าผมจะอึกอักทำไม ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย.. เออ.. "ธุระนิดหน่อยน่ะ.. ยูริมีอะไรรึเปล่า?" "เปล่าหรอกค่ะ ได้ข่าวว่าโน่ไม่ไปเรียน เลยโทรมาหาเฉย ๆ เป็นห่วงว่าไม่สบายรึเปล่า" คำพูดเหล่านั้นเรียกให้ผมยิ้มออก "ใครวิ่งไปรายงานล่ะ" "ยูมีสายสืบหรอกน่า... อิอิ ถ้าไม่ได้ไม่สบายก็ดีแล้วล่ะค่ะ แล้วโน่อยู่ไหนเนี่ย เสียงดังเชียว" แต่ขืนบอกว่าอยู่พาราก้อนรับรองว่ายูริได้แจ้นมาหาผมแน่ เพราะเธอมักใช้ชีวิตหลังเลิกเรียนอยู่แถว ๆ นี้เสมอ... คิดได้ดังนั้นสมองอันน้อยนิดของผมก็เริ่มประมวลผลทันที "ผมทำธุระอยู่น่ะ แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ หวัดดีครับ" เอาเลยครับ! ใครจะว่าใจร้ายยังไงผมไม่สน ตอนนี้ขอรอดตัวก่อก็พอแล้วครับ ^^" หลังจากกดวางสายไม่นานเลยทั้งปุณณ์และเอมก็โผล่ออกมาจาก shop พร้อมด้วยถุงสีแดงจัด สกรีนอักษรโลโก้ร้านใบหนึ่ง... ผมเห็นทั้งคู่ยืนตกลงอะไรกันต่อนิดหน่อย ก่อนจะตัดสินใจเดินต่อไปยังบริเวณ
หน้าห้าง กลับแล้วใช่ไม๊!!! ต้องอย่างนี้สิโว๊ยยยย.. ผมเผลอยกกำปั้นขึ้นอย่างลืมตัวจนเกือบวิ่งตามสองคนนั้นไม่ทันแน่ะ! ที่หน้าห้าง ปุณณ์ยืนถือของทั้งหมด (กระเป๋านักเรียน ถุงแฮรอด และช้อปปิ้งแบ็กอีก 2 ถุง) รอแท็กซี่อยู่กับเอมซึ่งมีแก้วนํ้าปั่นที่แวะซื้อจากแถว ๆ food hall ในพาราก้อน ไว้ในมือ แต่แถวรอแท็กซี่หน้าพาราก้อนก็ยาวเหยียดพอ ๆ กับแถวจองตั๋วพี่เบิร์ด จนผมเริ่มสังเกตได้ว่าปุณณ์ดูโอนเอนกว่าปกติ ผมหรี่ตามองร่างสูงของเพื่อนที่ดูโงนเงนราวกับกำลังจะตั้งหลักไม่อยู่ ขนาดมองจากไกล ๆ อย่างนี้ยังเห็นชัดว่าน่ามันซีดเหมือนกระดาษจนผมกลัว....... แล้วสิ่งที่ผมกลัวก็เป็นจริง ภาพปุณณ์ที่มือไม้อ่อนปล่อยของทุกอย่างในมือลงพื้นพร้อม ๆ กับที่ร่างกายทรุดตามลงไปด้วยนั้น ผมไม่มีทางปล่อยให้ฉายได้นานจนถึงช็อตสุดท้ายแน่นอน ทั้งตัวของผมกระโจนไปรับมันไว้ทันทีก่อนที่แรงดึงดูดของโลกจะดึงมันลงไปให้หัวฟาดพื้น ปุณณ์ตัวร้อนเหมือนกับผมกำลังจับไฟ "ปุณณ์!! มึงไหวป่าว!!" ผมถามทั้งที่ไม่ต้องการคำตอบ นอกจากส่งสายตาให้พี่ยามที่ตะลึงอยู่ช่วยลัดคิวโบกแท็กซี่ให้พวกผมด่วน "โน่!?" เสียงเอมเรียกชื่อผมด้วยความฉงน แต่ผมไม่สนใจอะไรแล้ว.. ผมลากไอ้ปุณณ์ที่ตัวร้อนจัดออกมาจากแถวรอขึ้นแท็กซี่ เพื่อพามันไปนั่งพักตรงหน้านํ้าตกก่อน จัดแจงคลายเข็มขัดให้ และเอาของเอมทั้งหมดที่ตกอยู่บนพื้นมาถือไว้เสียเอง เอมเดินตามมายืนข้าง ๆ ผม แต่ผมไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้หญิงคนนี้เลย.. ผมรู้ว่าผมไม่ควรพาล.. จริง ๆ แล้วผมควรเกลียดตัวเองมากกว่าที่ปล่อยให้ปุณณ์มันออกมาจนเป็นอย่างนี้ "ปุณณ์มันไม่สบายน่ะวันนี้" ผมบอกเอมเรียบ ๆ แต่ไม่ได้มองหน้าเธอสักนิด จึงไม่รู้ว่าเธอกำลังมีสี
หน้าแบบไหน.. ผมยังห้ามความไม่พอใจของตัวเองไม่ได้ "โน่!!!!!" ชิบหายแล้ว!!! ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงแหลม ๆ ร้องเรียกชื่อผมมาจากที่ไกล ๆ โดยไม่ต้องมองก็รู้ดีว่านั่นเสียงใคร.... แห่กันมาทำอะไรตอนนี้อีกวะเนี่ยยย!!! "โน่อยู่แถวนี้ทำไมไม่บอกยูล่ะคะ อ้าว.. เอม? ปุณณ์?" ยูริที่ร้องเรียกชื่อผมเมื่อครู่วิ่งมาปรู๊ดดเดียวถึงตัวผม แต่ก็นับว่ายังฉลาดที่เมื่อเห็นปุณณ์นั่งไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ แล้วยังเงียบเสียงลงไป "ผมบอกแล้วว่าทำธุระน่ะ... อืม.. ยูริกับเอมกลับเองได้ใช่รึเปล่า ผมเอาปุณณ์มันกลับก่อนนะ" ไม่ต้องรอฟังคำตอบ ผมผลักข้าวของทั้งหมดคืนให้เอมทันที ก่อนจะพยุงร่างอันไม่ได้สติของปุณณ์เพื่อไปขึ้นแท็กซี่ที่พี่ยามอำนวยความสะดวกให้พวกเราเอาไว้แล้ว ถึงแม้มันจะค่อนข้างลำบากก็ตาม พามันกลับบ้านตัวเองทั้งอย่างนี้ต้องแย่แน่ ๆ.... เอาไปบ้านผมก่อนแล้วกัน
วันอาทิตย์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2557
Love Sick 9th
'BOMMMMMMMMME' เสียงเกมแพ้ครั้งที่โหลพอดี ดังจากลำโพงโฮมเธียเตอร์ขนาดย่อมในห้องไอ้ปุณณ์มัน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนเยาะเย้ยด้วยคำว่า Game Over เป็นครั้งที่หนึ่งโหล จนต้องเขวี้ยงจอยในมือลงพื้นพรมหน้าทีวีอย่างขัดใจ XBOX บ้าบอไรวะ ไม่เห็นหนุกเลย เล่นไปก็แพ้ เซ็งว่ะ คอมขี้โกง... ผมคิด(โทษคนอื่น)พลางหงายตัวลงนอนบนพรมอย่างไม่รู้จะทำอะไร 'ใครจะไปดี ได้ทุกชั่วโมง ก็เรามันคนไม่ใช่ละครทีวี~' ใครวะโทรมาตอนนี้ ผมเหลือบตามองมือถือที่ทั้งร้องทั้งสั่นอยู่ข้าง ๆ กระเป๋านักเรียนบนโซฟา ใจหนึ่งก็ขี้เกียจเดินไปหยิบ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าโทรศัพท์จะเสียงดังเสียจนเจ้าของห้องตื่น คิดได้ดังนั้นผมก็กระโดดพรวดเดียวถึงตัวเครื่องทันที "ว่าไงครับไอ้สัด" ไอ้โอมครับ.. "ทำไมไม่มาวะ!!! วันนี้กูโดนบราเดอร์ทำโทษให้เอาขยะห้องออฟฟิศไปทิ้งตอนเย็นด้วย" เสียง
ตระหนกของไอ้โอมลอยมาตามสาย จนผมฟังแล้วอดขำสมนํ้าหน้ามันไม่ได้ "ทำอีท่าไหนบราเดอร์ถึงได้เล่นมึงล่ะ" "กูเล่น msn กระดาษกับไอ้ม้ง" "แล้วส่งกันยังไงให้โดนจับ" "ส่งผ่านเพื่อนมันไม่ทันใจ กูเลยเขวี้ยงไป บราเดอร์หันมาเห็นพอดี" ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยย สมควรแล้วครับที่โดน "มึงกะลังคิดว่ากูควายใช่มะ ไอ้สัด" อ้าวแล้วไอ้ห่านี่มันด่าผมกลับทำไมวะ! "ว่าแต่มึงไปไหน ทำไมไม่มา แล้วใครจะช่วยกูทิ้งขยะ" สรุปที่มันถามมันไม่ได้เป็นห่วงผมเลย แม่งอยากได้คนช่วยนี่เอง ไอ้เพื่อนเวร "กูมีธุระนิดหน่อยน่ะ..." "ธุระไร หรือติดลมจากเมื่อวานกับยูริ หึหึหึ" เรื่องเหี้ย ๆ ล่ะคิดได้ ถ้ามันอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมบ้องหัวเหม่ง ๆ ของมันควํ่าไปแล้ว "สัด" เป็นคำตอบที่สุภาพที่สุดสำหรับคนอย่างมันครับ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ยินไอ้โอมตอบโต้อะไรกลับมา เสียงแหบพร่าของปุณณ์กลับดังขึ้นเสียก่อน "หนะ... หนาว..... หนาว....." "มึงอยู่กับใคร?" ไอ้เชี่ยโอมนี่นอกจากปากมันจะหมาแล้วยังหูก็ยังเสือกดีเหมือนหมา แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอธิบายอะไรแล้ว "เออ แค่นี้ก่อนนะ"
"หนาว.... หนาว............." เสียงไอ้ปุณณ์สั่นขึ้นทุกที "มึงอยู่กับใครน่ะ??" "แล้วเจอกันวันจันทร์" ผมตัดบทมันแค่นั้นก่อนจะกดวางสายแล้วกระโดดไปคว้ารีโมทปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศทันที สามสิบไปเลยแล้วกัน ร้อนตายห่า ผมมองตัวเลขอุณหภูมิที่ถูกปรับให้สูงขึ้นพร้อมกับรู้สึกว่าตัวเองร้อนแปลก ๆ จึงถอดเสื้อนักเรียนออก พาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินไปดูคนป่วยที่นอนขดอยู่บนเตียง ไอ้ปุณณ์ท่าทางจะหนาวจริง มันพยายามรวมผ้าห่มผ้านวมให้มาปิดตัวมันมากที่สุด ขณะที่ทั้งปากและเนื้อตัวสั่นไปทั่วเหมือนคนกำลังทรมานอย่างหนัก ต่อให้ผมโง่วิชาสุขศึกษาแค่ไหน แต่ก็พอจะรู้ว่านี่คงเป็นช่วงไข้ขึ้นตามที่มันเคยบอก.. แน่นอนว่าผมลุกลี้ลุกลนมากเพราะไม่เคยต้องดูแลคนเป็นไข้มาก่อน สิ่งแรกที่นึกออกคือยื่นมือไปแตะหน้าผากมันเพื่อจะพบว่าร้อนอย่างกับเตารีด!! ไม่ต้องไปหาหมอเหรอวะเนี่ย!!!!!!!! ผมยิ่งลนลานเข้าไปอีก ขาสั่งให้ตัวเองเดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะคิดได้ว่าต้องออกไปตามหาใครซักคนมาดูอาการมัน แต่ในจังหวะที่กำลังจะวิ่งออกไปนั้นเอง ตัวผมทั้งตัวดันถูกดึงลงไปเสียก่อน!? "เฮ้ย!!" ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนร้อนผ่าวนั่นด้วยความตกใจ ไอ้เชี่ยปุณณ์มันละเมอดึงผมไปกอดอยู่บนตัวมันครับ แน่นด้วย ผมพยายามขืนตัวก็แล้ว ดิ้นให้หลุดก็แล้ว ไอ้บ้านี่มันก็ยังไม่ปล่อยผม แม่งคนป่วยห่าอะไร รัดซะแน่นอย่างกับอนาคอนด้า "ไอ้เชี่ยปุณณณณณ์ ปล่อยยยยย!!" ผมทั้งดิ้นทั้งด่าเพราะไม่ชิน และเพราะอยากจะรีบออกไปหาคนมาช่วยมันเร็ว ๆ ด้วย แต่เพราะหน้าผมถูกกดอยู่แถว ๆ ต้นคอมัน เสียงเลยเปล่งออกมาได้ไม่มาก มันก็ไม่รู้
เรื่องห่าเหวอะไรเลยครับ นอกจากเกร็งกอดผมแน่นยิ่งขึ้น "หนาว...... หนาว........." เสียงแหบนั่นยังคงร้องครางไม่หยุด จนผมเองที่ต้องเป็นฝ่ายหยุดดิ้น ผมโงหัวขึ้น (อย่างโคตรลำบาก) มองใบหน้าขาวซีดของปุณณ์ ที่ตอนนี้รอยแดงเริ่มหายไปบ้างแล้ว คงเหลือแต่ผิวซีด ๆ เข้ามาแทนที่... ผมมองหัวคิ้วเข้มนั้นที่ขมวดเข้าหากันอย่างคนทรมานเช่นเดียวกับดวงตาปิดแน่น ทั้งที่ในเวลาปกติตาคู่เคยนี้ส่องประกายทั้งสดใส ขี้เล่น และสุขุมไปในตัว ริมฝีปากที่เคยเป็นสีอมส้มโดยไม่ต้องแต่งแต้มแบบพวกผู้หญิงนั้น ตอนนี้ซีดจางลงจนแทบไม่เหลือเค้าผู้ชายสุขภาพดีคนเดิม ปุณณ์เป็นแบบนี้ไม่สนุกเลย.. ผมอยากให้มันหายเร็ว ๆ แล้วกลับมากวนตีนผมต่อ เมื่อเห็นดังนั้น สิ่งที่ผมทำในเวลาต่อมาคือตัดสินใจทิ้งตัวลงบนแผ่นอกกว้าง ที่เจ้าของมันโอบกอดผมไว้ ผมวาดแขนโอบมันกลับเมื่อเสียงครางว่าหนาวยังคงดังไม่หยุด ด้วยหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ไม่มากก็น้อย ไม่รู้เป็นผมที่คิดไปเองหรือเปล่า ว่าปุณณ์คลายกล้ามเนื้อที่เกร็งลง พร้อมกับอุณหภูมิร่างกายเริ่มเข้าสู่ปกติ.. *** 'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~' ริงโทนโทรศัพท์เสียงไม่คุ้นค่อย ๆ ดังขึ้นจนแผดลั่นในความเงียบ เป็นสาเหตุให้ผมต้องเป็นฝ่ายงัวเงียตื่นขึ้นมาเพื่อจะพบว่าตัวเองกับไอ้ปุณณ์นอนกอดกันซะแทบจะเป็นเนื้อเดียว -_-" ที่สำคัญ ผมยังนอน
ควํ่าอยู่บนตัวมันว่ะ (เมื่อยชิบหาย) คนปกติเขาดูแลผู้ป่วยเป็นไข้กันท่านี้ป่าววะะะ (ไม่) 'I could be hurtful, I could be purple, I could be anything you like' มิสเตอร์ Mika ยังคงส่งเสียงร้องจากลำโพงมือถือไอ้ปุณณ์ไม่ยอมหยุด แม้ว่าผมจะชอบเพลงนี้เหมือนกัน แต่ก็ต้องสะกิดเจ้าของเครื่องแรง ๆ ให้มันตื่น ข้อหนึ่ง ผมหนวกหู ข้อสอง ช่วยปล่อยกูซักที!! ไอ้ปุณณ์สะดุ้งนิดหน่อยด้วยแรงสะกิด แต่ทันทีที่ลืมตามาเจอสภาพของเราสองคนก็ยิ่งสะดุ้งหนัก "เฮ้ย!!!!?" "ไม่ต้องเลย มึงแหละทำกู" แม่งตกใจอย่างกับผมไปปลํ้ามันงั้นล่ะ.. ผมพูดพลางเหล่ตามองเจ้าของปลายคางที่เฉียดจมูกผมไปหน่อยเดียว "ผะ... ผมทำอะไรโน่?" เสือกจะคิดลึกอีกนะ ไอ้เวร หน้ามันตกใจมากครับ.. นี่มันทำไม่ทำมันไม่รู้ตัวเองรึไง -_-" ผมล่ะเหนื่อยใจ -_-" "เปล่า ๆ มึงไข้ขึ้นตัวร้อนชิบหาย แล้วก็เพ้อว่าหนาวตลอด พอกูเดินมาจับตัวมึง มึงก็เห็นกูเป็นฮีทเตอร์ มัดกูไว้อย่างที่เห็นนี่แหละ" ผมอธิบายเป็นฉาก ๆ จนมันร้องอ๋อ พยักหน้าเข้าใจทันที ตอนนี้สีหน้ามันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ซีดเท่าเมื่อบ่าย ผมก็ดีใจด้วย แต่............ "รู้แล้วก็ปล่อยกูซักทีสิวะ" "เออ โทษที ๆๆ" สิ้นคำผม มันรีบผละแขนตัวเองออกทันที เยี่ยม!.. ผมถอยมาลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางเอนคอซ้ายขวาแก้เคล็ดที่นอนผิดท่าเมื่อกี้เป็นการใหญ่ นอนบนคนนี่มันเมื่อยชิบหาย 'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door'
ถึงตอนนี้.. Mr.Mika ร้องเพลงจนจบท่อนฮุคเรียบร้อยแล้วครับ ผมล่ะกลัวว่าเขาจะเหนื่อยกับพวกไม่ค่อยสนใจมือถืออย่างพวกผม เลยหันไปมองโนเกียเครื่องสีดำบนโต๊ะแล้วมองหน้ามันต่อ "รับปะ?" "ดูให้หน่อยดิว่าใคร" แน้.... ใช้งานกูง้านเรอะ!? ผมเหล่ตามองมัน แต่ก็เดินไปดูให้แต่โดยดี วันนี้ยกให้มันวันนึงแล้วกันครับ หน้าจอโทรศัพท์โนเกีย N81 ปรากฏรูปคู่รักโชว์อยู่หราบนโต๊ะกระจก "เอม..." ก็แค่อ่านออกเสียงตามชื่อที่ขึ้นโชว์หน้าจอเท่านั้นเอง "อ้อ... เอามา ๆๆ" เสียงไอ้ปุณณ์เรียกพลางกวักมือยิก จนน่าหมั่นไส้... ใช่ซี่... แฟนทั้งคนนี่... ผมรีบเดินไปส่งมือถือให้มันรับสายโดยไวก่อนปลายสายจะโกรธ "ฮัลโหล หวัดดีครับ... ผม.. อยู่บ้านล่ะ...... หือ? มีอะไรหรือเปล่า?........ อ๋อ.. ขอโทษนะเอม พรุ่งนี้ได้ไม๊ วันนี้ผมไม่ค่อยสบาย อยากนอนพักจังเลย ขอโทษนะครับ" "ทาไมล่ะ!! ปุณณ์สัญญากับเอมไว้แล้วนะว่าจะไปด้วยกันวันนี้!!!!" O[]o!? หลังจากที่แอบสงสัยว่าเอมโทรมาทำไม ในที่สุดผมก็ได้คำตอบ เมื่อเสียงเอมแหวดังจากลำโพงโทรศัพท์จนต้องสะดุ้งโหยง แน่นอนว่าขนาดคนนั่งอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้เอาหูแนบโทรศัพท์อย่างผมยังได้ยินเสียงดังจนสะดุ้ง นับประสาอะไรกับปุณณ์ที่ถึงกับต้องยกมือถือห่างจากหูเดี๋ยวนึง.. มันหันมายิ้มแหะ ๆ ให้ผมที่ทำหน้าตกใจมองมันอยู่ "แต่ว่า......... อืม..... ครับ......... งั้นเดี๋ยวปุณณ์ไปรับที่หน้าโรงเรียนตอนเย็น.... แล้วเจอกันครับ.." "อย่าบอกนะว่ามึงจะออกไปเดท........" ป่วยไม่เจียมนะสาดด "ไม่ใช่เดทหรอก เอมจะไปซื้อรองเท้าน่ะ" มันตอบเนือย ๆ พลางวางมือถือไว้ข้างหมอน ผมคว้าเอาไปเก็บที่เดิมให้ ด้วยเพราะเคยได้ยินว่าวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนมันไม่ดีต่อร่างกาย แล้วดันทุรังจะออกไปข้างนอกทั้งที่ยังไม่หายไข้ดีก็ไม่ดีกับร่างกายเหมือนกัน
"เหมือนกันแหละ.. สภาพแบบนี้จะไปเหรอวะ" ผมถามกลับด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจมาก ๆ แต่ไอ้ปุณณ์แค่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลงช้า ๆ "ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ... อีกอย่าง ผมก็สัญญากับเอมไว้แล้วจริง ๆ" เราอาจจะสนิทกันแล้วก็จริง... แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของมันได้ ผมไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากปล่อยให้ปุณณ์นอนพักต่อไป... ในขณะที่หัวผมยังคงครุ่นคิด
ตระหนกของไอ้โอมลอยมาตามสาย จนผมฟังแล้วอดขำสมนํ้าหน้ามันไม่ได้ "ทำอีท่าไหนบราเดอร์ถึงได้เล่นมึงล่ะ" "กูเล่น msn กระดาษกับไอ้ม้ง" "แล้วส่งกันยังไงให้โดนจับ" "ส่งผ่านเพื่อนมันไม่ทันใจ กูเลยเขวี้ยงไป บราเดอร์หันมาเห็นพอดี" ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยย สมควรแล้วครับที่โดน "มึงกะลังคิดว่ากูควายใช่มะ ไอ้สัด" อ้าวแล้วไอ้ห่านี่มันด่าผมกลับทำไมวะ! "ว่าแต่มึงไปไหน ทำไมไม่มา แล้วใครจะช่วยกูทิ้งขยะ" สรุปที่มันถามมันไม่ได้เป็นห่วงผมเลย แม่งอยากได้คนช่วยนี่เอง ไอ้เพื่อนเวร "กูมีธุระนิดหน่อยน่ะ..." "ธุระไร หรือติดลมจากเมื่อวานกับยูริ หึหึหึ" เรื่องเหี้ย ๆ ล่ะคิดได้ ถ้ามันอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมบ้องหัวเหม่ง ๆ ของมันควํ่าไปแล้ว "สัด" เป็นคำตอบที่สุภาพที่สุดสำหรับคนอย่างมันครับ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ยินไอ้โอมตอบโต้อะไรกลับมา เสียงแหบพร่าของปุณณ์กลับดังขึ้นเสียก่อน "หนะ... หนาว..... หนาว....." "มึงอยู่กับใคร?" ไอ้เชี่ยโอมนี่นอกจากปากมันจะหมาแล้วยังหูก็ยังเสือกดีเหมือนหมา แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอธิบายอะไรแล้ว "เออ แค่นี้ก่อนนะ"
"หนาว.... หนาว............." เสียงไอ้ปุณณ์สั่นขึ้นทุกที "มึงอยู่กับใครน่ะ??" "แล้วเจอกันวันจันทร์" ผมตัดบทมันแค่นั้นก่อนจะกดวางสายแล้วกระโดดไปคว้ารีโมทปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศทันที สามสิบไปเลยแล้วกัน ร้อนตายห่า ผมมองตัวเลขอุณหภูมิที่ถูกปรับให้สูงขึ้นพร้อมกับรู้สึกว่าตัวเองร้อนแปลก ๆ จึงถอดเสื้อนักเรียนออก พาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินไปดูคนป่วยที่นอนขดอยู่บนเตียง ไอ้ปุณณ์ท่าทางจะหนาวจริง มันพยายามรวมผ้าห่มผ้านวมให้มาปิดตัวมันมากที่สุด ขณะที่ทั้งปากและเนื้อตัวสั่นไปทั่วเหมือนคนกำลังทรมานอย่างหนัก ต่อให้ผมโง่วิชาสุขศึกษาแค่ไหน แต่ก็พอจะรู้ว่านี่คงเป็นช่วงไข้ขึ้นตามที่มันเคยบอก.. แน่นอนว่าผมลุกลี้ลุกลนมากเพราะไม่เคยต้องดูแลคนเป็นไข้มาก่อน สิ่งแรกที่นึกออกคือยื่นมือไปแตะหน้าผากมันเพื่อจะพบว่าร้อนอย่างกับเตารีด!! ไม่ต้องไปหาหมอเหรอวะเนี่ย!!!!!!!! ผมยิ่งลนลานเข้าไปอีก ขาสั่งให้ตัวเองเดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะคิดได้ว่าต้องออกไปตามหาใครซักคนมาดูอาการมัน แต่ในจังหวะที่กำลังจะวิ่งออกไปนั้นเอง ตัวผมทั้งตัวดันถูกดึงลงไปเสียก่อน!? "เฮ้ย!!" ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนร้อนผ่าวนั่นด้วยความตกใจ ไอ้เชี่ยปุณณ์มันละเมอดึงผมไปกอดอยู่บนตัวมันครับ แน่นด้วย ผมพยายามขืนตัวก็แล้ว ดิ้นให้หลุดก็แล้ว ไอ้บ้านี่มันก็ยังไม่ปล่อยผม แม่งคนป่วยห่าอะไร รัดซะแน่นอย่างกับอนาคอนด้า "ไอ้เชี่ยปุณณณณณ์ ปล่อยยยยย!!" ผมทั้งดิ้นทั้งด่าเพราะไม่ชิน และเพราะอยากจะรีบออกไปหาคนมาช่วยมันเร็ว ๆ ด้วย แต่เพราะหน้าผมถูกกดอยู่แถว ๆ ต้นคอมัน เสียงเลยเปล่งออกมาได้ไม่มาก มันก็ไม่รู้
เรื่องห่าเหวอะไรเลยครับ นอกจากเกร็งกอดผมแน่นยิ่งขึ้น "หนาว...... หนาว........." เสียงแหบนั่นยังคงร้องครางไม่หยุด จนผมเองที่ต้องเป็นฝ่ายหยุดดิ้น ผมโงหัวขึ้น (อย่างโคตรลำบาก) มองใบหน้าขาวซีดของปุณณ์ ที่ตอนนี้รอยแดงเริ่มหายไปบ้างแล้ว คงเหลือแต่ผิวซีด ๆ เข้ามาแทนที่... ผมมองหัวคิ้วเข้มนั้นที่ขมวดเข้าหากันอย่างคนทรมานเช่นเดียวกับดวงตาปิดแน่น ทั้งที่ในเวลาปกติตาคู่เคยนี้ส่องประกายทั้งสดใส ขี้เล่น และสุขุมไปในตัว ริมฝีปากที่เคยเป็นสีอมส้มโดยไม่ต้องแต่งแต้มแบบพวกผู้หญิงนั้น ตอนนี้ซีดจางลงจนแทบไม่เหลือเค้าผู้ชายสุขภาพดีคนเดิม ปุณณ์เป็นแบบนี้ไม่สนุกเลย.. ผมอยากให้มันหายเร็ว ๆ แล้วกลับมากวนตีนผมต่อ เมื่อเห็นดังนั้น สิ่งที่ผมทำในเวลาต่อมาคือตัดสินใจทิ้งตัวลงบนแผ่นอกกว้าง ที่เจ้าของมันโอบกอดผมไว้ ผมวาดแขนโอบมันกลับเมื่อเสียงครางว่าหนาวยังคงดังไม่หยุด ด้วยหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ไม่มากก็น้อย ไม่รู้เป็นผมที่คิดไปเองหรือเปล่า ว่าปุณณ์คลายกล้ามเนื้อที่เกร็งลง พร้อมกับอุณหภูมิร่างกายเริ่มเข้าสู่ปกติ.. *** 'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~' ริงโทนโทรศัพท์เสียงไม่คุ้นค่อย ๆ ดังขึ้นจนแผดลั่นในความเงียบ เป็นสาเหตุให้ผมต้องเป็นฝ่ายงัวเงียตื่นขึ้นมาเพื่อจะพบว่าตัวเองกับไอ้ปุณณ์นอนกอดกันซะแทบจะเป็นเนื้อเดียว -_-" ที่สำคัญ ผมยังนอน
ควํ่าอยู่บนตัวมันว่ะ (เมื่อยชิบหาย) คนปกติเขาดูแลผู้ป่วยเป็นไข้กันท่านี้ป่าววะะะ (ไม่) 'I could be hurtful, I could be purple, I could be anything you like' มิสเตอร์ Mika ยังคงส่งเสียงร้องจากลำโพงมือถือไอ้ปุณณ์ไม่ยอมหยุด แม้ว่าผมจะชอบเพลงนี้เหมือนกัน แต่ก็ต้องสะกิดเจ้าของเครื่องแรง ๆ ให้มันตื่น ข้อหนึ่ง ผมหนวกหู ข้อสอง ช่วยปล่อยกูซักที!! ไอ้ปุณณ์สะดุ้งนิดหน่อยด้วยแรงสะกิด แต่ทันทีที่ลืมตามาเจอสภาพของเราสองคนก็ยิ่งสะดุ้งหนัก "เฮ้ย!!!!?" "ไม่ต้องเลย มึงแหละทำกู" แม่งตกใจอย่างกับผมไปปลํ้ามันงั้นล่ะ.. ผมพูดพลางเหล่ตามองเจ้าของปลายคางที่เฉียดจมูกผมไปหน่อยเดียว "ผะ... ผมทำอะไรโน่?" เสือกจะคิดลึกอีกนะ ไอ้เวร หน้ามันตกใจมากครับ.. นี่มันทำไม่ทำมันไม่รู้ตัวเองรึไง -_-" ผมล่ะเหนื่อยใจ -_-" "เปล่า ๆ มึงไข้ขึ้นตัวร้อนชิบหาย แล้วก็เพ้อว่าหนาวตลอด พอกูเดินมาจับตัวมึง มึงก็เห็นกูเป็นฮีทเตอร์ มัดกูไว้อย่างที่เห็นนี่แหละ" ผมอธิบายเป็นฉาก ๆ จนมันร้องอ๋อ พยักหน้าเข้าใจทันที ตอนนี้สีหน้ามันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ซีดเท่าเมื่อบ่าย ผมก็ดีใจด้วย แต่............ "รู้แล้วก็ปล่อยกูซักทีสิวะ" "เออ โทษที ๆๆ" สิ้นคำผม มันรีบผละแขนตัวเองออกทันที เยี่ยม!.. ผมถอยมาลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางเอนคอซ้ายขวาแก้เคล็ดที่นอนผิดท่าเมื่อกี้เป็นการใหญ่ นอนบนคนนี่มันเมื่อยชิบหาย 'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door'
ถึงตอนนี้.. Mr.Mika ร้องเพลงจนจบท่อนฮุคเรียบร้อยแล้วครับ ผมล่ะกลัวว่าเขาจะเหนื่อยกับพวกไม่ค่อยสนใจมือถืออย่างพวกผม เลยหันไปมองโนเกียเครื่องสีดำบนโต๊ะแล้วมองหน้ามันต่อ "รับปะ?" "ดูให้หน่อยดิว่าใคร" แน้.... ใช้งานกูง้านเรอะ!? ผมเหล่ตามองมัน แต่ก็เดินไปดูให้แต่โดยดี วันนี้ยกให้มันวันนึงแล้วกันครับ หน้าจอโทรศัพท์โนเกีย N81 ปรากฏรูปคู่รักโชว์อยู่หราบนโต๊ะกระจก "เอม..." ก็แค่อ่านออกเสียงตามชื่อที่ขึ้นโชว์หน้าจอเท่านั้นเอง "อ้อ... เอามา ๆๆ" เสียงไอ้ปุณณ์เรียกพลางกวักมือยิก จนน่าหมั่นไส้... ใช่ซี่... แฟนทั้งคนนี่... ผมรีบเดินไปส่งมือถือให้มันรับสายโดยไวก่อนปลายสายจะโกรธ "ฮัลโหล หวัดดีครับ... ผม.. อยู่บ้านล่ะ...... หือ? มีอะไรหรือเปล่า?........ อ๋อ.. ขอโทษนะเอม พรุ่งนี้ได้ไม๊ วันนี้ผมไม่ค่อยสบาย อยากนอนพักจังเลย ขอโทษนะครับ" "ทาไมล่ะ!! ปุณณ์สัญญากับเอมไว้แล้วนะว่าจะไปด้วยกันวันนี้!!!!" O[]o!? หลังจากที่แอบสงสัยว่าเอมโทรมาทำไม ในที่สุดผมก็ได้คำตอบ เมื่อเสียงเอมแหวดังจากลำโพงโทรศัพท์จนต้องสะดุ้งโหยง แน่นอนว่าขนาดคนนั่งอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้เอาหูแนบโทรศัพท์อย่างผมยังได้ยินเสียงดังจนสะดุ้ง นับประสาอะไรกับปุณณ์ที่ถึงกับต้องยกมือถือห่างจากหูเดี๋ยวนึง.. มันหันมายิ้มแหะ ๆ ให้ผมที่ทำหน้าตกใจมองมันอยู่ "แต่ว่า......... อืม..... ครับ......... งั้นเดี๋ยวปุณณ์ไปรับที่หน้าโรงเรียนตอนเย็น.... แล้วเจอกันครับ.." "อย่าบอกนะว่ามึงจะออกไปเดท........" ป่วยไม่เจียมนะสาดด "ไม่ใช่เดทหรอก เอมจะไปซื้อรองเท้าน่ะ" มันตอบเนือย ๆ พลางวางมือถือไว้ข้างหมอน ผมคว้าเอาไปเก็บที่เดิมให้ ด้วยเพราะเคยได้ยินว่าวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนมันไม่ดีต่อร่างกาย แล้วดันทุรังจะออกไปข้างนอกทั้งที่ยังไม่หายไข้ดีก็ไม่ดีกับร่างกายเหมือนกัน
"เหมือนกันแหละ.. สภาพแบบนี้จะไปเหรอวะ" ผมถามกลับด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจมาก ๆ แต่ไอ้ปุณณ์แค่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลงช้า ๆ "ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ... อีกอย่าง ผมก็สัญญากับเอมไว้แล้วจริง ๆ" เราอาจจะสนิทกันแล้วก็จริง... แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของมันได้ ผมไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากปล่อยให้ปุณณ์นอนพักต่อไป... ในขณะที่หัวผมยังคงครุ่นคิด
Love Sick 8th
ผมตื่นมาตอนเช้าพร้อมกับรอยแดงที่แขนเล็กน้อย... สงสัยจะเป็นเพราะแชมพูล้างรถเมื่อวานว่ะครับ แม่ง.. เอามาราดกูอยู่ได้ไอ้เวรปุณณ์ กวนตีนนัก... แขนขาว ๆ ของผมตอนนี้เลยมีรอยแดงเป็นปื้น ๆ เลย หมดหล่อพอดีครับ... ล้อเล่นน่ะ... เป็นแค่รอยนิดเดียวเองต่างหาก =p ของแค่นี้จิ๊บจ๊อยสบายมาก ไม่สะเทือนความหล่อของผมหรอก ฮ่า ๆ... เดี๋ยวนะ แว่ว ๆ ใครตะโกนมาว่าผมหนังหนา เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยครับ!!
พูดถึงไอ้ปุณณ์แล้วนึกออกเลยว่าเมื่อวานผมลืมนาฬิกาทิ้งไว้บ้านมัน (ถอดตอนล้างรถน่ะครับ กลัวน้องดีเซลจะจมนํ้าตาย) เดี๋ยวต้องโทรไปเตือนมันอย่าลืมเอามาให้ซักหน่อย ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายตายเอง เพราะตั๋วแปะผมเป็นคนซื้อมาฝากจากออสเตรเลีย คิดได้ดังนั้นผมก็กดมือถือโทรออกหามันทันที กดอยู่ประมาณสองครั้งครับ กว่ามันจะรับ อดคิดไม่ได้ว่าหรือมันจะไปถึงโรงเรียนเรียบร้อยแล้วเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แต่.... เออ! มันรับสายแล้ว!! "อืม... ว่าไงโน่..." เวรกรรม... ผมได้ยินปลายสายเสียงงัวเงียขนาดนี้แล้วเซ็งแดกว่ะ อย่าบอกว่ายังไม่ตื่นนะโว๊ย!!!! เจ็ดโมงกว่าแล้วมึง!!! "ไม่ไปเรียนรึไง นอนอยู่ได้" มันโดนผมประชดใส่ทางสายโทรศัพท์ แต่ยังมีหน้ามาหาวให้ฟังอีกแน่ะ! "เออ... ไม่ไปว่ะ โน่มีไรปะ" เฮ้ย!?! "มีสิวะ นาฬิกาข้อมือกูอยู่กะมึง" "อ๋อ อืม.. ผมเก็บไว้ให้แล้ว แต่เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ วันนี้คงไม่ไปเรียนอะ" "เออ... ไม่เป็นไร... แล้วทำไมไม่ไปเรียนวะ" ดูเหมือนเสือก ๆ แต่ผมอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ เลขานุการสภานักเรียนดีเด่นอย่างนายปุณณ์ หยุดเรียนเป็นกับเขาด้วยเหรอวะ!? ยิ่งช่วงใกล้ ๆ งานบอลที่โคตรวุ่นวายแบบนี้อีก ฟังดูไม่น่าเชื่อแหะ เสียงปลายสายเหมือนจะอึกอักนิดหน่อยจนผมผิดสังเกต (หรือคิดไปเองหว่า) แต่มันก็สรรหาคำตอบ
มาบอกผมได้ในที่สุด "ไม่ค่อยสบายตัวน่ะ.. อื้อ... เอาไว้ค่อยคุยกันนะ ตอนนี้ผมง่วงมากเลย" "เออ ๆ" ผมตอบกลับไปอย่างนั้นแล้วกดวางสาย ทั้งที่ยังรู้สึกข้องใจไม่หาย.. ไม่สบายตัวงั้นเหรอ.... *** ไอโฟนในมือผมบอกเวลาแปดโมงกว่า ขณะที่มาหยุดยืนหน้าบ้านหลังใหญ่....... นี่ผมเสนอหน้ามาบ้านหลังนี้เป็นวันที่ 3 ติด ๆ กันแล้วนะ อะไรจะเป็นแฟนพันธุ์แท้บ้านภูมิพัฒน์ขนาดนั้นวะ -_-" ตกลงเอาไงดี.. กดออดดีไหม... ผมคิดพลางเดินวนกลับไปกลับมาหน้ารั้วอัลลอยด์สีเงินตระหง่านที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ทำไงดีวะ แปดโมงกว่าแล้วด้วย ผมแค่อยากรู้ว่ามันป่วยเป็นอะไรกันแน่ถึงไม่ไปเรียน แล้วถ้าเห็นว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิดอยู่ผมก็จะกลับไปเข้าเรียน.... แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดล่ะ... เฮ้ย!....... ดูให้แน่ใจก่อนดีกว่า "อ้าว คุณโน่ มาเยี่ยมคุณปุณณ์เหรอคะ" โชคเข้าข้างโคตร ๆ ที่ป้าน้อยเดินผ่านมาเห็นพอดี ผมถึงกับรีบปรี่เข้าไปเกาะรั้วอย่างดีใจ "ครับ ปุณณ์มันเป็นไรอะป้า" "ก็ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ... คุณโน่เข้ามาข้างในดีกว่า" หญิงสูงอายุตรงหน้าผมว่าพลางเปิดประตูเล็กให้ ผมยกมือสวัสดีป้าน้อยอย่างนอบน้อมก่อนจะก้าวผ่านเข้าไปในบริเวณบ้าน "ปุณณ์ป่วยเป็นอะไรอะป้า" อย่าคิดว่าผมจะเลิกล้มความพยายามในการยิงคำถาม หึหึ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนของป้าน้อยแทนซะอย่างนั้น
นี่......... อย่าบอกนะว่าคิดแบบเดียวกันกับน้องแป้งน่ะป้า -_-"..... "คุณโน่ขึ้นไปดูก็ได้ค่ะ คุณปุณณ์นอนอยู่บนห้องแน่ะ" เอาวะ... อยากคิดอะไรก็เชิญ (ชินแล้ว) ผมผงกหัวให้ป้าน้อยก่อนจะเดินผ่านเข้าไปในตัวบ้านที่เริ่มจะคุ้นเคยดี ตามทางเดินชั้นสองที่มันวับ ประตูไม้เนื้อสวยไม่ไกลจากผมนั้นคือห้องนอนไอ้ปุณณ์... ผมเดินตรงลิ่ว ๆ ไปหยุดหน้าประตูและเริ่มใช้ความคิดนิดหน่อย.. บุกเข้าไปเลยแล้วกัน! ไหน ๆ ก็ถ่อมาถึงนี่แล้ว! ผมคิดพลางหมุนลูกบิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท ไอ้เรื่องจะให้เคาะบอกน่ะ ฝันไปก่อน "ไอ้ปุณณ์!" ผมส่งเสียงดังแบบไม่มีความเกรงใจ (และสมบัติผู้ดี) แต่แล้วก็ต้องหุบปากสนิท เมื่อเห็นเจ้าของชื่อนั้นกำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเหมือนกับคนไม่มีเรี่ยวแรง เฮ้ย... ตัวแม่งแดงเกือบทั้งตัวเป็นปูนึ่งเลยว่ะ (หิว)... นี่สรุปว่าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นจริง จริง ๆ ด้วย ผมปล่อยกระเป๋านักเรียนทิ้งไว้ข้างประตูแล้วปรี่เข้าไปดูมันที่หลับอยู่บนเตียงทันที ผิวของปุณณ์ที่ปกติแล้วเป็นผิวขาวออกเหลือง ตอนนี้กลายเป็นสีแดงจาง ๆ เหมือนคนมีอาการผื่นขึ้นทั่วไป แบบเดียวกับแขนของผมที่เห็นเมื่อเช้านั่นแหละ แต่ของปุณณ์มันไม่ได้หยุดแค่แขน แต่กลับแดงทั้งตัวจนน่ากลัวจะทรมาน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครผิด....... ผมคิดถูกจริง ๆ ที่แวะมาหามันก่อนไปโรงเรียนอย่างนี้ เพราะถ้าเก็บมารู้ทีหลัง ผมคงเกลียดตัวเองชิบหาย "ผิวแพ้ก็เสือกเล่นอยู่ได้นะมึง..." เสียงผมบ่นอุบอิบระหว่างล้มตัวลงนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเตียงมัน หางตาเหลือบเห็นแผงยาเม็ดแก้แพ้ที่ถูกแกะไปแล้ว กับนํ้าขวดหนึ่งตั้งอยู่ นี่คงจะกินยาไปแล้วสิ... ก็ยังดีวะ "มึงแหละเอาสบู่ราดกู" อ้าว.... ตกลงไม่ได้หลับซะฉิบ!!! ไอ้ห่านี่กวนตีนตลอด "ไม่หลับแล้วเสือกแกล้งตายทำไม" ผมโวยมันกลับพลางเงื้อมือจะโบกกบาล แต่นึกสงสารคนเจ็บเลยสงวนท่าทีไว้ก่อนดีกว่า ไอ้คนป่วยตัวแดงตรงหน้าผมนี้ยังมีแรงยักยิ้มให้ผมอยู่ "เป็นคนดีนี่ มีการมาเยี่ยมด้วย" ตลก! "เปล่า.... กูมาเอานาฬิกา" แน่นอนว่ามันหัวเราะให้คำตอบงี่เง่า ๆ ของผมว่ะ... เออ ทีใครทีมัน "แล้ว.... กินยายัง" ผมเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม "นาฬิกาตั้งอยู่นั่น เอาเสร็จแล้วก็ไปเรียนดิ" เปื่อยแล้วยังเสือกกวนประสาทอีกนะ ไอ้เวรปุณณ์!! ผมเขม่นตามองมันอย่างอดทนที่จะไม่ทำร้ายร่างกายคนเจ็บ แล้วเดินไปหยิบนาฬิกาข้อมือตรงโต๊ะกระจกมันมาใส่ ก่อนจะนั่งแหมะลงบนโซฟาตัวยาวในห้องนอนมัน "ไม่ไป... กุขี้เกียจ นอนเล่นอยู่บ้านมึงดีกว่า" แว่วเสียงไอ้ห่านี่หัวเราะแล้วก็พาลเจ็บใจ... ไม่ติดว่ามึงป่วยเพราะกู กูก็ไม่มาหรอกโว๊ยย "แล้วเป็นไง.. เจ็บปะวะ" สุดท้ายก็ต้องถามถึงอาการมันจนได้... เจ้าคนป่วยที่นอนหลับตาอยู่งึมงำ
ตอบผมในลำคอ "คัน ๆ ว่ะ... แล้วแขนมึงล่ะเป็นไง" เออ.. สังเกตด้วยแหะว่าแขนผมแดง ผมก้มมองรอยปื้น ๆ ที่แขนตัวเองแล้วก็ยักไหล่ "ไม่เท่าไหร่ คันหน่อย ๆ" "ไปคันหน่อยระวังพี่เคนเขาก้านคอเอานะเว้ย ยิ่งหวง ๆ แฟนอยู่" ไอ้สัดนี่ "ไอ้สัด..." ปากผมตรงกับใจเสมอเรื่องด่า ๆ ครับ "หึหึ.. เอายานี่ไปทาดิ่ ช่วยได้เยอะนะ" มันว่าพลางชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางหัวเตียงทั้งที่ยังไม่ลืมตา ผมมองตามปลายนิ้วมันเห็นหลอดยาทาแก้แพ้อยู่แล้วก็เดินไปคว้ามาลูบลงกับแขนตัวเองบ้าง "มึงทายัง" "ยัง ขี้เกียจ" "เอ๊า!! จะหายไหมล่ะวะ ทาเด่ะ" บอกแต่คนอื่น ตัวเองเสือกไม่ยอมทำซะงั้น ผมยืนมองหน้ามันที่ขมวดคิ้วแน่นอย่างเกียจคร้าน ไอ้ปุณณ์บิดขี้เกียจทีสองทีก่อนจะยอมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดูสบาย ๆ กับทุกสถานการณ์ กลับอิดโรยอย่างไม่น่าเชื่อ "ทาให้หน่อยได้ปะ ขี้เกียจว่ะ" กูว่าแล้วไงไอ้ปุณณ์... ไหนใครบอกว่ามันเป็นนักเรียนดีเด่น ขยันโง้นงี้ ท้าให้มาดูนี่เลย โกหกทั้งเพ "เออ ถอดเสื้อ ๆๆๆ" ผมว่าพลางนั่งปุลงบนเตียงข้าง ๆ มันแล้วกำหลอดยาไว้ในมือ รอจนมันถอดเสื้อเสร็จ เผยให้เห็นผิวขาวที่มีรอยแดงฉาบอยู่แทบทั่วทุกบริเวณ "เป็นเยอะว่ะ...."
"เออ ตอนบ่ายไข้จะขึ้น" ทำนายได้อีกนะมึง.. ท่าทางเป็นขาประจำ ผมบีบเนื้อยาสีขาวจากตัวหลอดมาพักไว้บนฝ่ามือ ก่อนตัดสินใจชะโลมไปให้ทั่วแผ่นหลังของมันก่อน จนฝ่ามือรู้สึกได้ถึงเม็ดเล็ก ๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตา แต่สัมผัสได้เมื่อลองทาบลงไป "จะหมดหลอดก็เพราะหลังมึงใหญ่นี่แหละ" ผมบ่นเพราะเห็นว่าทายังไงก็ไม่ทั่วซักที ไอ้บ้านี่เห็นผอม ๆ แต่โครงสร้างกระดูกไหล่กว้างสมเป็นผู้ชายจริง ๆ เสียงปุณณ์หัวเราะรับคำบ่นผม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหันหน้ามาให้เมื่อทายาทั่วทั้งหลังแล้ว "เหนื่อยปะ" ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ไอ้ขี้เกียจจจ "เออ เหนื่อย! ข้างหน้าทาเองสิวะ กูไม่อยากทำให้มึงสยิว" ผมพูดทีเล่นทีจริง แต่กลับได้รับเป็นสายตามีเลศนัยของไอ้ปุณณ์แทน "แค่เมื่อกี้กูก็เสียวแล้ว" "ไอ้ห่า..... งั้นทาเองเลยสัด" ขนลุก!! ผมโยนหลอดยาใส่มันทันที ได้ยินเสียงมันหัวเราะร่า "ล้อเล่น! ทาก็ทาให้เสร็จสิวะ หนาว" "แล้วเสือกปรับแอร์ซะเย็นทำไม บ้าหรือโง่วะ" ผมบ่นกลับแต่ก็บีบยาก๊อกที่สองลงบนฝ่ามือตามบัญชา เสียงแอร์ดังหึ่ง ๆ เป็นสิ่งเดียวที่ทำลายความเงียบในขณะนี้.. ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมันต่อดีว่ะ เพราะมันก็ไม่ได้ชวนผมคุยเหมือนกัน แบบนี้เลยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเกร็งแปลก ๆ ผมยอมรับว่ามือสั่นนิดหน่อย ตอนเผลอสบตากับมัน ก่อนปลายนิ้วจะแตะลงบนแผ่นอกของ
คนตรงหน้า ปัดโธ่เว๊ย.. ตื่นเต้นทำไมวะ! ผู้ชายด้วยกันแท้ ๆ ไม่ได้อวบอึ๋มเหมือนใน DVD ที่ไอ้โอมบิทมาฝากผมซักหน่อย ผมพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจตัวเองช้า ๆ พลางเกลี่ยยาให้ทั่วแผงอกกว้างนั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่าปุณณ์มีรูปร่างที่ดูดีเลยทีเดียวว่ะ ผอม.. แต่ไม่เก้งก้าง กล้ามเนื้อก็ไม่มีมากหรือน้อยจนเกินไป นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผื่นแดงทั่วตัวอยู่ล่ะก็ สาว ๆ ที่ไหนมาเจอก็คงอยากแอบอิง ผมคิดอะไรเพลิน ๆ พลางละเลงยาไปจนทั่ว ด้วยกลัวว่าถ้าทาน้อยเกินไปจะไม่สำเร็จผล ฝ่ามือของผมวนไปเรื่อย ตั้งแต่หัวไหล่ หน้าท้อง แผ่นอก จนตอนนี้มาถึงแผ่นอกด้านซ้าย.... ผมเกลี่ยยาไปทางนั้นพร้อม ๆ กับที่รู้สึกว่า สิ่งที่อยู่ภายใต้ผิวหนัง กำลังเคลื่อนไหวรุนแรงอยู่อย่างประหลาด หัวใจเต้นแรง เร็ว ราวกับว่าเจ้าของมันกำลังตื่นเต้นกับอะไรซักอย่าง ปรากฏการณ์นั้นดึงให้ผมขมวดคิ้วมุ่น พลางหยุดทาบมือตรงบริเวณหัวใจดวงนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของมันที่เสตาไปทางอื่นเรียบร้อยแล้ว "อะไร... แค่นี้ทำเป็นหัวใจเต้น" หึหึหึ "ไม่เต้นก็ตายสิวะ" ดูมัน.. มันยังมีหน้ามาเถียงผมอีกครับ ไอ้ขี้อายนี่ก็ตลกดีเหมือนกัน ผมยิ้มเผล่ก่อนจะละเลงยาให้จนทั่วต่อไป แล้วบิดหัวนมมันซะหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว "โอ๊ย!!!!!! เล่นไรวะ!!" "หมั่นเขี้ยว เออ เสร็จแล้ว นอน ๆๆ ใส่เสื้อด้วย เดี๋ยวเป็นหวัดอีกจะไม่มีคนไปจัดการเรื่องเงินชมรมกูที่โรงเรียน" ผมว่าพลางช่วยใส่เสื้อให้มัน แอบเห็นมันหันมาชูมะเหงกใส่ผมหนึ่งทีแล้วก็อดขำไม่ได้
"นอนก่อนนะ มึงเล่นเกมไปก็ได้ ข้าวกลางวันลงไปหากินเลย ไม่ต้องเกรงใจ" มันสั่งเสียไว้อย่างนั้นก่อนจะมุดผ้านวมนอนเหมือนเด็ก ๆ ผมผละออกมาจากเตียงมันพลางพยักหน้ารับ "แล้วตอนบ่าย... ไข้กูจะขึ้น.. ฝากด้วย" แว่วเสียงมันอู้อี้พูดต่อจากใต้ผ้านวมหนา "อืม" เวลาที่มีใครสักคนไว้ใจเรา หัวใจมันอดจะพองโตไม่ได้จริง ๆ นะ..
พูดถึงไอ้ปุณณ์แล้วนึกออกเลยว่าเมื่อวานผมลืมนาฬิกาทิ้งไว้บ้านมัน (ถอดตอนล้างรถน่ะครับ กลัวน้องดีเซลจะจมนํ้าตาย) เดี๋ยวต้องโทรไปเตือนมันอย่าลืมเอามาให้ซักหน่อย ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายตายเอง เพราะตั๋วแปะผมเป็นคนซื้อมาฝากจากออสเตรเลีย คิดได้ดังนั้นผมก็กดมือถือโทรออกหามันทันที กดอยู่ประมาณสองครั้งครับ กว่ามันจะรับ อดคิดไม่ได้ว่าหรือมันจะไปถึงโรงเรียนเรียบร้อยแล้วเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แต่.... เออ! มันรับสายแล้ว!! "อืม... ว่าไงโน่..." เวรกรรม... ผมได้ยินปลายสายเสียงงัวเงียขนาดนี้แล้วเซ็งแดกว่ะ อย่าบอกว่ายังไม่ตื่นนะโว๊ย!!!! เจ็ดโมงกว่าแล้วมึง!!! "ไม่ไปเรียนรึไง นอนอยู่ได้" มันโดนผมประชดใส่ทางสายโทรศัพท์ แต่ยังมีหน้ามาหาวให้ฟังอีกแน่ะ! "เออ... ไม่ไปว่ะ โน่มีไรปะ" เฮ้ย!?! "มีสิวะ นาฬิกาข้อมือกูอยู่กะมึง" "อ๋อ อืม.. ผมเก็บไว้ให้แล้ว แต่เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ วันนี้คงไม่ไปเรียนอะ" "เออ... ไม่เป็นไร... แล้วทำไมไม่ไปเรียนวะ" ดูเหมือนเสือก ๆ แต่ผมอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ เลขานุการสภานักเรียนดีเด่นอย่างนายปุณณ์ หยุดเรียนเป็นกับเขาด้วยเหรอวะ!? ยิ่งช่วงใกล้ ๆ งานบอลที่โคตรวุ่นวายแบบนี้อีก ฟังดูไม่น่าเชื่อแหะ เสียงปลายสายเหมือนจะอึกอักนิดหน่อยจนผมผิดสังเกต (หรือคิดไปเองหว่า) แต่มันก็สรรหาคำตอบ
มาบอกผมได้ในที่สุด "ไม่ค่อยสบายตัวน่ะ.. อื้อ... เอาไว้ค่อยคุยกันนะ ตอนนี้ผมง่วงมากเลย" "เออ ๆ" ผมตอบกลับไปอย่างนั้นแล้วกดวางสาย ทั้งที่ยังรู้สึกข้องใจไม่หาย.. ไม่สบายตัวงั้นเหรอ.... *** ไอโฟนในมือผมบอกเวลาแปดโมงกว่า ขณะที่มาหยุดยืนหน้าบ้านหลังใหญ่....... นี่ผมเสนอหน้ามาบ้านหลังนี้เป็นวันที่ 3 ติด ๆ กันแล้วนะ อะไรจะเป็นแฟนพันธุ์แท้บ้านภูมิพัฒน์ขนาดนั้นวะ -_-" ตกลงเอาไงดี.. กดออดดีไหม... ผมคิดพลางเดินวนกลับไปกลับมาหน้ารั้วอัลลอยด์สีเงินตระหง่านที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ทำไงดีวะ แปดโมงกว่าแล้วด้วย ผมแค่อยากรู้ว่ามันป่วยเป็นอะไรกันแน่ถึงไม่ไปเรียน แล้วถ้าเห็นว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิดอยู่ผมก็จะกลับไปเข้าเรียน.... แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดล่ะ... เฮ้ย!....... ดูให้แน่ใจก่อนดีกว่า "อ้าว คุณโน่ มาเยี่ยมคุณปุณณ์เหรอคะ" โชคเข้าข้างโคตร ๆ ที่ป้าน้อยเดินผ่านมาเห็นพอดี ผมถึงกับรีบปรี่เข้าไปเกาะรั้วอย่างดีใจ "ครับ ปุณณ์มันเป็นไรอะป้า" "ก็ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ... คุณโน่เข้ามาข้างในดีกว่า" หญิงสูงอายุตรงหน้าผมว่าพลางเปิดประตูเล็กให้ ผมยกมือสวัสดีป้าน้อยอย่างนอบน้อมก่อนจะก้าวผ่านเข้าไปในบริเวณบ้าน "ปุณณ์ป่วยเป็นอะไรอะป้า" อย่าคิดว่าผมจะเลิกล้มความพยายามในการยิงคำถาม หึหึ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนของป้าน้อยแทนซะอย่างนั้น
นี่......... อย่าบอกนะว่าคิดแบบเดียวกันกับน้องแป้งน่ะป้า -_-"..... "คุณโน่ขึ้นไปดูก็ได้ค่ะ คุณปุณณ์นอนอยู่บนห้องแน่ะ" เอาวะ... อยากคิดอะไรก็เชิญ (ชินแล้ว) ผมผงกหัวให้ป้าน้อยก่อนจะเดินผ่านเข้าไปในตัวบ้านที่เริ่มจะคุ้นเคยดี ตามทางเดินชั้นสองที่มันวับ ประตูไม้เนื้อสวยไม่ไกลจากผมนั้นคือห้องนอนไอ้ปุณณ์... ผมเดินตรงลิ่ว ๆ ไปหยุดหน้าประตูและเริ่มใช้ความคิดนิดหน่อย.. บุกเข้าไปเลยแล้วกัน! ไหน ๆ ก็ถ่อมาถึงนี่แล้ว! ผมคิดพลางหมุนลูกบิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท ไอ้เรื่องจะให้เคาะบอกน่ะ ฝันไปก่อน "ไอ้ปุณณ์!" ผมส่งเสียงดังแบบไม่มีความเกรงใจ (และสมบัติผู้ดี) แต่แล้วก็ต้องหุบปากสนิท เมื่อเห็นเจ้าของชื่อนั้นกำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเหมือนกับคนไม่มีเรี่ยวแรง เฮ้ย... ตัวแม่งแดงเกือบทั้งตัวเป็นปูนึ่งเลยว่ะ (หิว)... นี่สรุปว่าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นจริง จริง ๆ ด้วย ผมปล่อยกระเป๋านักเรียนทิ้งไว้ข้างประตูแล้วปรี่เข้าไปดูมันที่หลับอยู่บนเตียงทันที ผิวของปุณณ์ที่ปกติแล้วเป็นผิวขาวออกเหลือง ตอนนี้กลายเป็นสีแดงจาง ๆ เหมือนคนมีอาการผื่นขึ้นทั่วไป แบบเดียวกับแขนของผมที่เห็นเมื่อเช้านั่นแหละ แต่ของปุณณ์มันไม่ได้หยุดแค่แขน แต่กลับแดงทั้งตัวจนน่ากลัวจะทรมาน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครผิด....... ผมคิดถูกจริง ๆ ที่แวะมาหามันก่อนไปโรงเรียนอย่างนี้ เพราะถ้าเก็บมารู้ทีหลัง ผมคงเกลียดตัวเองชิบหาย "ผิวแพ้ก็เสือกเล่นอยู่ได้นะมึง..." เสียงผมบ่นอุบอิบระหว่างล้มตัวลงนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเตียงมัน หางตาเหลือบเห็นแผงยาเม็ดแก้แพ้ที่ถูกแกะไปแล้ว กับนํ้าขวดหนึ่งตั้งอยู่ นี่คงจะกินยาไปแล้วสิ... ก็ยังดีวะ "มึงแหละเอาสบู่ราดกู" อ้าว.... ตกลงไม่ได้หลับซะฉิบ!!! ไอ้ห่านี่กวนตีนตลอด "ไม่หลับแล้วเสือกแกล้งตายทำไม" ผมโวยมันกลับพลางเงื้อมือจะโบกกบาล แต่นึกสงสารคนเจ็บเลยสงวนท่าทีไว้ก่อนดีกว่า ไอ้คนป่วยตัวแดงตรงหน้าผมนี้ยังมีแรงยักยิ้มให้ผมอยู่ "เป็นคนดีนี่ มีการมาเยี่ยมด้วย" ตลก! "เปล่า.... กูมาเอานาฬิกา" แน่นอนว่ามันหัวเราะให้คำตอบงี่เง่า ๆ ของผมว่ะ... เออ ทีใครทีมัน "แล้ว.... กินยายัง" ผมเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม "นาฬิกาตั้งอยู่นั่น เอาเสร็จแล้วก็ไปเรียนดิ" เปื่อยแล้วยังเสือกกวนประสาทอีกนะ ไอ้เวรปุณณ์!! ผมเขม่นตามองมันอย่างอดทนที่จะไม่ทำร้ายร่างกายคนเจ็บ แล้วเดินไปหยิบนาฬิกาข้อมือตรงโต๊ะกระจกมันมาใส่ ก่อนจะนั่งแหมะลงบนโซฟาตัวยาวในห้องนอนมัน "ไม่ไป... กุขี้เกียจ นอนเล่นอยู่บ้านมึงดีกว่า" แว่วเสียงไอ้ห่านี่หัวเราะแล้วก็พาลเจ็บใจ... ไม่ติดว่ามึงป่วยเพราะกู กูก็ไม่มาหรอกโว๊ยย "แล้วเป็นไง.. เจ็บปะวะ" สุดท้ายก็ต้องถามถึงอาการมันจนได้... เจ้าคนป่วยที่นอนหลับตาอยู่งึมงำ
ตอบผมในลำคอ "คัน ๆ ว่ะ... แล้วแขนมึงล่ะเป็นไง" เออ.. สังเกตด้วยแหะว่าแขนผมแดง ผมก้มมองรอยปื้น ๆ ที่แขนตัวเองแล้วก็ยักไหล่ "ไม่เท่าไหร่ คันหน่อย ๆ" "ไปคันหน่อยระวังพี่เคนเขาก้านคอเอานะเว้ย ยิ่งหวง ๆ แฟนอยู่" ไอ้สัดนี่ "ไอ้สัด..." ปากผมตรงกับใจเสมอเรื่องด่า ๆ ครับ "หึหึ.. เอายานี่ไปทาดิ่ ช่วยได้เยอะนะ" มันว่าพลางชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางหัวเตียงทั้งที่ยังไม่ลืมตา ผมมองตามปลายนิ้วมันเห็นหลอดยาทาแก้แพ้อยู่แล้วก็เดินไปคว้ามาลูบลงกับแขนตัวเองบ้าง "มึงทายัง" "ยัง ขี้เกียจ" "เอ๊า!! จะหายไหมล่ะวะ ทาเด่ะ" บอกแต่คนอื่น ตัวเองเสือกไม่ยอมทำซะงั้น ผมยืนมองหน้ามันที่ขมวดคิ้วแน่นอย่างเกียจคร้าน ไอ้ปุณณ์บิดขี้เกียจทีสองทีก่อนจะยอมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดูสบาย ๆ กับทุกสถานการณ์ กลับอิดโรยอย่างไม่น่าเชื่อ "ทาให้หน่อยได้ปะ ขี้เกียจว่ะ" กูว่าแล้วไงไอ้ปุณณ์... ไหนใครบอกว่ามันเป็นนักเรียนดีเด่น ขยันโง้นงี้ ท้าให้มาดูนี่เลย โกหกทั้งเพ "เออ ถอดเสื้อ ๆๆๆ" ผมว่าพลางนั่งปุลงบนเตียงข้าง ๆ มันแล้วกำหลอดยาไว้ในมือ รอจนมันถอดเสื้อเสร็จ เผยให้เห็นผิวขาวที่มีรอยแดงฉาบอยู่แทบทั่วทุกบริเวณ "เป็นเยอะว่ะ...."
"เออ ตอนบ่ายไข้จะขึ้น" ทำนายได้อีกนะมึง.. ท่าทางเป็นขาประจำ ผมบีบเนื้อยาสีขาวจากตัวหลอดมาพักไว้บนฝ่ามือ ก่อนตัดสินใจชะโลมไปให้ทั่วแผ่นหลังของมันก่อน จนฝ่ามือรู้สึกได้ถึงเม็ดเล็ก ๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตา แต่สัมผัสได้เมื่อลองทาบลงไป "จะหมดหลอดก็เพราะหลังมึงใหญ่นี่แหละ" ผมบ่นเพราะเห็นว่าทายังไงก็ไม่ทั่วซักที ไอ้บ้านี่เห็นผอม ๆ แต่โครงสร้างกระดูกไหล่กว้างสมเป็นผู้ชายจริง ๆ เสียงปุณณ์หัวเราะรับคำบ่นผม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหันหน้ามาให้เมื่อทายาทั่วทั้งหลังแล้ว "เหนื่อยปะ" ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ไอ้ขี้เกียจจจ "เออ เหนื่อย! ข้างหน้าทาเองสิวะ กูไม่อยากทำให้มึงสยิว" ผมพูดทีเล่นทีจริง แต่กลับได้รับเป็นสายตามีเลศนัยของไอ้ปุณณ์แทน "แค่เมื่อกี้กูก็เสียวแล้ว" "ไอ้ห่า..... งั้นทาเองเลยสัด" ขนลุก!! ผมโยนหลอดยาใส่มันทันที ได้ยินเสียงมันหัวเราะร่า "ล้อเล่น! ทาก็ทาให้เสร็จสิวะ หนาว" "แล้วเสือกปรับแอร์ซะเย็นทำไม บ้าหรือโง่วะ" ผมบ่นกลับแต่ก็บีบยาก๊อกที่สองลงบนฝ่ามือตามบัญชา เสียงแอร์ดังหึ่ง ๆ เป็นสิ่งเดียวที่ทำลายความเงียบในขณะนี้.. ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมันต่อดีว่ะ เพราะมันก็ไม่ได้ชวนผมคุยเหมือนกัน แบบนี้เลยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเกร็งแปลก ๆ ผมยอมรับว่ามือสั่นนิดหน่อย ตอนเผลอสบตากับมัน ก่อนปลายนิ้วจะแตะลงบนแผ่นอกของ
คนตรงหน้า ปัดโธ่เว๊ย.. ตื่นเต้นทำไมวะ! ผู้ชายด้วยกันแท้ ๆ ไม่ได้อวบอึ๋มเหมือนใน DVD ที่ไอ้โอมบิทมาฝากผมซักหน่อย ผมพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจตัวเองช้า ๆ พลางเกลี่ยยาให้ทั่วแผงอกกว้างนั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่าปุณณ์มีรูปร่างที่ดูดีเลยทีเดียวว่ะ ผอม.. แต่ไม่เก้งก้าง กล้ามเนื้อก็ไม่มีมากหรือน้อยจนเกินไป นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผื่นแดงทั่วตัวอยู่ล่ะก็ สาว ๆ ที่ไหนมาเจอก็คงอยากแอบอิง ผมคิดอะไรเพลิน ๆ พลางละเลงยาไปจนทั่ว ด้วยกลัวว่าถ้าทาน้อยเกินไปจะไม่สำเร็จผล ฝ่ามือของผมวนไปเรื่อย ตั้งแต่หัวไหล่ หน้าท้อง แผ่นอก จนตอนนี้มาถึงแผ่นอกด้านซ้าย.... ผมเกลี่ยยาไปทางนั้นพร้อม ๆ กับที่รู้สึกว่า สิ่งที่อยู่ภายใต้ผิวหนัง กำลังเคลื่อนไหวรุนแรงอยู่อย่างประหลาด หัวใจเต้นแรง เร็ว ราวกับว่าเจ้าของมันกำลังตื่นเต้นกับอะไรซักอย่าง ปรากฏการณ์นั้นดึงให้ผมขมวดคิ้วมุ่น พลางหยุดทาบมือตรงบริเวณหัวใจดวงนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของมันที่เสตาไปทางอื่นเรียบร้อยแล้ว "อะไร... แค่นี้ทำเป็นหัวใจเต้น" หึหึหึ "ไม่เต้นก็ตายสิวะ" ดูมัน.. มันยังมีหน้ามาเถียงผมอีกครับ ไอ้ขี้อายนี่ก็ตลกดีเหมือนกัน ผมยิ้มเผล่ก่อนจะละเลงยาให้จนทั่วต่อไป แล้วบิดหัวนมมันซะหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว "โอ๊ย!!!!!! เล่นไรวะ!!" "หมั่นเขี้ยว เออ เสร็จแล้ว นอน ๆๆ ใส่เสื้อด้วย เดี๋ยวเป็นหวัดอีกจะไม่มีคนไปจัดการเรื่องเงินชมรมกูที่โรงเรียน" ผมว่าพลางช่วยใส่เสื้อให้มัน แอบเห็นมันหันมาชูมะเหงกใส่ผมหนึ่งทีแล้วก็อดขำไม่ได้
"นอนก่อนนะ มึงเล่นเกมไปก็ได้ ข้าวกลางวันลงไปหากินเลย ไม่ต้องเกรงใจ" มันสั่งเสียไว้อย่างนั้นก่อนจะมุดผ้านวมนอนเหมือนเด็ก ๆ ผมผละออกมาจากเตียงมันพลางพยักหน้ารับ "แล้วตอนบ่าย... ไข้กูจะขึ้น.. ฝากด้วย" แว่วเสียงมันอู้อี้พูดต่อจากใต้ผ้านวมหนา "อืม" เวลาที่มีใครสักคนไว้ใจเรา หัวใจมันอดจะพองโตไม่ได้จริง ๆ นะ..
Love Sick 7th
"สวัสดีค่ะคุณปุณณ์ คุณโน่" ผมว่าผมมาแค่ไม่กี่ครั้งแต่แม่บ้านจำชื่อได้แล้วอะครับ คิดดู...... ผมยิ้มพลางผงกหัวให้หญิงมีอายุรุ่นราวคราวพี่แม่คนนี้อย่างนอบน้อม.. ก็แหม.. ถึงผมจะโวยวาย หยาบคาย แต่ผมก็มีมารยาทนะครับ เชื่อหน่อย!! "ป้าน้อย ป้าถามลุงหนันให้หน่อยสิว่าเอามอเตอร์ไซค์โน่ไปจอดไว้ไหน" ปุณณ์ถามถึงพาหนะคู่ชีพของผมให้ทันทีที่สาวสูงวัยเข้ามานำกระเป๋าของปุณณ์ไปทำท่าจะเก็บให้ ป้าน้อยได้ยินดังนั้นก็รีบหันมายิ้มอย่างใจดี "ตาหนันแกกำลังล้างให้อยู่น่ะค่ะ ที่จริงป้าบอกให้แกล้างตั้งแต่บ่ายแล้ว แต่แกบ่นปวดหลัง เลยเพิ่งมีแรงออกมาล้างน่ะค่ะ" แล้วใครบอกให้ล้างล่ะครับป้า!!!!!!! โอ๊ยยยย ผมเกรงใจจะตายห่าอยู่แล้ว ทรมานคนแก่อีกเหรอเนี่ยเรา! "รถล้างอยู่ตรงไหนฮะ" ผมรีบยิงคำถามทันทีด้วยความร้อนใจ ไม่อยากจะรบกวนบ้านภูมิพัฒน์มากไปกว่านี้อีกแล้ว ยิ่งได้เห็นป้าน้อยยิ้มให้ผมอย่างเอ็นดู ผมก็ยิ่งเกรงใจหนัก "อยู่ข้างโรงรถน่ะค่ะ แต่ตาหนันเพิ่งจะเริ่มล้างเมื่อกี้เอง คงยังไม่เสร็จ รบกวนคุณโน่รออีกแป๊บนะคะ" เพิ่งล้างนี่แหละครับดี!! ผมได้ยินดังนั้นก็โยนกระเป๋านักเรียนให้ปุณณ์แล้ววิ่งไปโรงรถทันที
"ลุงหนันครับ!!!! ลุงหนันไม่ต้องละ.........." "ซู่!!!" ไม่ทันจนได้............ ตอนนี้น้องมอเตอร์ไซค์ของผมเปียกซ่กเรียบร้อยด้วยปลายสายยางจากลุงหนันแล้วครับ -_-"....... ออกมาห้ามไม่ทันแหะ -_-" "ขอโทษครับคุณโน่ ๆ ผมจะรีบล้างให้นะครับ" "ไม่เป็นไรฮะลุง ผมล้างเองดีกว่า ลุงไปพักผ่อนเถอะ นี่มืดแล้วนะ" ผมตอบลุงหนันพลางพยายามยื้อสายยางไว้ที่ตัวเอง แต่ลุงหนันดันวิ่งหนีไปอีกทาง เมื่อผมก้มลงมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้ว ถ้ายังหน้าด้านปล่อยให้คนแก่ออกมาตากลมกลางคืนก็อย่าเรียกผมผู้ชายเลยครับ!!! "ไม่ได้หรอกครับคุณโน่... มันเป็นหน้าที่ของลุง" ลุงหนันตะโกนมาจากอีกฝั่งรถมอไซค์ "ไม่เอาน่าลุง ผมไม่บอกใครหรอก ลุงไปพักเถอะฮะ ผมล้างรถเองออกจะบ่อย" ผมตะโกนกลับไป "แต่คุณโน่เป็นแขก............." "เดี๋ยวผมกับโน่ช่วยกันล้างเอง ลุงหนันไปพักเถอะนะครับ.." เสียงที่สามดังขึ้นจากด้านหลังผม.. ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร เป็นไอ้ลูกชายคนโตเจ้าของบ้านนั่นแหละ ผมหันไปมองปุณณ์ที่เดินมาสมทบยิ้ม ๆ เป็นยิ้มของคนที่มั่นใจว่าลุงหนันไม่กล้าขัดคำสั่งแน่ "จะดีเหรอครับคุณปุณณ์...." "ดีที่สุดเลยครับ ลุงวางอุปกรณ์ไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมกับโน่จัดการเอง" ปุณณ์พูดแค่นั้น ก่อนจะเดิน
ไปขอสายยางมาจากมือคุณลุงคนงานประจำบ้าน แล้วมองตามหลังค่อม ๆ ที่กลับไปพักผ่อนยังส่วนของคนงาน "มา.... จัดการ" มันหันมาบอกผมพลางยิ้มเผล่ แต่ผมแค่เลิกคิ้วกลับให้มันกวน ๆ "คุณหนูปุณณ์ทำเป็นเหรอครับ" "อ้าว พูดงี้ก็สวยสิครับโน่" มันว่าพลางฉีดนํ้าใส่ผม เฮ้ยไอ้ห่า!!!!!!!!! กูเปียกมั่งเหอะ!!!!!!!!!! "สัด!! เปียกเว้ย!!!!!" "เสื้อผ้าผมทั้งนั้น กลัวไร" มันพูดล้อ ๆ แต่ก็จริงของมัน... ชุดนี้ก็ชุดมันทั้งชุด ผมมองตัวเองที่เปียกมะล่อกก่อนจะเงยหน้ามาเพื่อพบว่าไอ้ปุณณ์กำลังขมักเขม้นกับการถอดเสื้อตัวเองออกอยู่ "เฮ้ย!!!!?" "ตกใจไร จะใส่ชุดเต็มยศอย่างงั้นล้างรถเหรอครับ คุณโน่..." เสือกกลายเป็นว่ามันประชดผมกลับไปซะฉิบ... เออ ถอดก็ถอด.. ผมคิดในใจพลางส่ายหัวแล้วจัดแจงถอดเสื้อนักเรียนบนตัวเองออก คงเหลือแต่เสื้อกล้ามไว้กับตัว เพราะไอ้จะให้มาแปลงร่างเป็นชีเปลือยท่อนบนอยู่กลางโรงรถบ้านคนอื่นก็รู้สึกแปลก ๆ ไม่เหมือนเจ้าของบ้านอย่างมันนิ่!! ตอนนี้แม่งเหลือแต่กางเกงนักเรียนสีนํ้าเงินตัวเดียวเรียบร้อยแล้ว "ลุย!" ไอ้ปุณณ์แหกปากพลางวิ่งฉีดนํ้าไปรอบตัวรถ (จนผมล่ะกลัวใจรถจะพัง) โดยไม่ลืมจะฉีดใส่ผมด้วย (กูไม่ใช่มอเตอร์ไซค์โว่ยย) แต่อย่าคิดว่าผมจะยอม เพราะตอนนี้ผมได้สายยางมาไว้ในมืออีกอัน หึหึ.. บรรยากาศการล้างรถของเราเป็นไปอย่างสนุกสนานดี แม้จะมืดและยุงกัดไปหน่อย (ไม่หน่อยอะครับ กัดชิบหาย) ไอ้ปุณณ์อุทิศแปรงสีฟันใช้แล้วของมันมานั่งขัดท่อให้ผม ขณะที่ผมลงแชมพูรถทั่วคันไปด้วย (และแกล้งหยดแชมพูลงหัวมันเป็นระยะ ๆ) จะว่าไป ที่เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าไอ้ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ เป็นคุณหนูไฮโซตระกูลผู้ดีก็ไม่ผิดจากความเป็นจริงเท่าไหร่ (สังเกตจากบ้านหลังเบ้อเริ่มและแรงงานในบ้าน
มากมาย แถมยังจะให้ลูกชายดูตัวอีก ทำเป็นหนังไทยเมื่อยี่สิบปีก่อนไปด๊ายยย) เพียงแต่มันก็ไม่ได้เป็นคนเลิศหรูอะไรขนาดนั้น เห็นจากท่าทางขยันขันแข็ง (แรงงานกรรมกร) ช่วยผมขัดท่อมอเตอร์ไซค์คันเก่งไปด้วย คอยฉีดนํ้ารดส่วนที่ผมจะลงแชมพูไปด้วย แล้วก็ทำให้รู้สึกว่าไอ้นี่มันพึ่งพาได้มากโขอยู่ เสียอย่างเดียว แม่งแกล้งกูจังงงงงงงงงงงงง "เฮ้ย!! จะล้างรถหรือรดนํ้าดำหัวกูวะ ไอ้ห่า!!!" ไม่ต้องแปลกใจครับ ยิ่งคุยกันก็ยิ่งสนิท คำหยาบคำเลวทั้งหลายก็ทะยอยออกมาเรื่อย ๆ.. แล้วอีกอย่างจะไม่ให้ผมด่ามันได้ไง ในเมื่อ 80% ของการล้างรถ ดูเหมือนมันจะพยายามล้างตัวให้ผมมากกว่า ไอ้สาดดด เสื้อกล้ามผมใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่อะครับ แนบเนื้อซะหนาวไปถึงไส้ติ่งเลย "หมั่นไส้ ใส่เสื้ออยู่ได้" อ้าว แล้วจะถอดบริจาคเลือดให้ยุงทำไมล่ะวะ!!! เลือดกูชั่ว ผมแกล้งราดแชมพูล้างรถใส่ตัวมันมั่ง "งั้นมึงอาบนํ้าเลยแล้วกัน อาบเสร็จแล้วกูจะได้ตัดแต่งขนให้" ฟองฟ่อดทั่วตัวเลยครับทีนี้ มันหน้าเหวอใหญ่ ก๊าก ๆๆ "เฮ้ย!! ไอ้เชี่ย!!! เดี๋ยวเป็นผื่น!!!!!" "เรื่องของเมิงเด่ะ!!!!!!!!" ผมโต้กลับพร้อมหลบฟองนํ้าขัดรถที่มันปาใส่ไปด้วย แต่หลบไม่ทันว่ะ เป็นอันว่าตอนนี้ตัวพวกผมสองคนฟองฟ่อดไปด้วยสบู่ล้างรถ ตายก็ตายด้วยกันนี่ล่ะครับ พี่น้อง มันดูท่าทางไม่ยอมแพ้ว่ะครับ... วิ่งไล่จับผมปลํ้าจะถอดเสื้อใหญ่ ฮ่า ๆ ไม่เคยรู้ว่าไอ้ปุณณ์คนเก่งของใคร ๆ จะบ้าดีเดือดได้ขนาดนี้เหมือนกัน แต่ก็ตลกดีว่ะ แล้วอย่างมันน่ะเรอะจะจับผมแก้ผ้าได้!! เร็วไปสิบชาติไม่ว่าสิโว๊ยย =p ผมกระโดดหนีมันทันที
เราสองคนวิ่งกันเป็นวงกลมรอบรถมอเตอร์ไซค์ มันยังจับผมไม่ได้ =p แต่ด้วยอารามที่พื้นโรงรถลื่นโคตร ๆ ทั้งนํ้าเอย แชมพูเอย แล้วยังอะไรต่อมิอะไรที่พวกผมเล่นกันเต็มพื้นไปหมด ยิ่งผมก้าวเท้าพลาดไปเหยียบลงบนฟองนํ้าขัดรถที่ไอ้ปุณณ์โยนมาเมื่อกี้ (ผมหลบไม่ทันอีกต่างหาก) ก็ยิ่งเสียหลักเข้าไปใหญ่ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!" เสียงผมแหกปากดังลั่นพร้อมกับคิดว่ากูเจ็บตัวแน่งานนี้ หลังหักเดี้ยงต้องนอนบ้านมันอีกคืนทำไงวะ!! (กลัวยิ่งกว่าให้นอน รพ. อีก) "โอ๊ย!!!!" แต่สรุปว่าเสียงที่ครวญด้วยความเจ็บปวดนี่ไม่ใช่เสียงผมว่ะ... ผมหลับตาปี๋แต่ก็ระลึกได้ว่าตัวเองไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ "เฮ้ย!!! มาแอ็คเป็นพระเอกขี่ม้าขาวทำไมวะ!!! เจ็บไม๊ล่ะห่า!" เมื่อหันไปพบว่าไอ้คนที่มารองผมจากด้านหลังเอาไว้ทั้งตัวเป็นเจ้าของบ้านตัวดีนี่แล้วก็อดด่าไม่ได้... หืมม ทำตัวเป็นพระเอกแมนไม่เข้าเรื่องนะมึง ทีนี้เลยทั้งเจ็บทั้งหนักเลยสิ ไอ้คุณปุณณ์!! "ใครบอกว่าช่วยวะ!!! มึงแหละหงายมาล้มใส่กู!!!!!!!" อ้าวเหรอ.... แหะ ๆๆ ขอโทษทีว่ะ... ผมหน้าเจื่อนไปก่อนจะพยายามลุกจากตัวมัน (ตอนนี้ผมเปียกทั้งตัวแบบบิดนํ้าออกได้เป็นถังแล้วครับ) แต่มันคงไม่ทันรู้หรอกว่าแขนมันพาดรั้งเอวผมไว้อยู่ ตามสัญชาตญาณน่ะนะ แต่ไอ้เรื่องเหนือความคาดหมายของจริงน่ะ... มาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วต่างหาก.. "พี่ปุณณ์.... พี่โน่.........................?" ***
เสียงเครื่องยนต์รถมอเตอร์ไซค์คันเก่า (ที่ขัดจนใหม่แล้ว) ดังตามทางอันมืดมิดก่อนจะหยุดลงหน้ารั้วบ้านผมตามคำสั่ง อืม... จอดได้นิ่มดีมาก ไอ้สารถี! "หลังนี้เหรอวะ" มันพูดขึ้นหลังจากที่ดับเครื่องยนต์ลงหน้ารั้วบ้านสีนํ้าเงินของผมแล้ว นี่เป็นครั้งแรกของมันที่ได้มา แหมก็นะ..... บ้านผมไม่ใหญ่โตเป็นวังเท่าบ้านมันหรอก โทษทีว่ะ "เออ หลังนี้แหละ โทษทีที่ไม่ไฮโซ ฮ่า ๆๆ" ผมว่าประชดพลางเหวี่ยงขาลงจากเบาะหลังรถมอเตอร์ไซค์ ปุณณ์มันขี่รถมาส่งผมตามคำสั่งของน้องสาวมันครับ ซึ่งแน่นอนว่าถ้ามันไม่ยอมขับมาส่ง ผมก็จะไม่ได้กลับ ต้องนอนจู๋จี๋กับมันต่ออีกคืน... บ้าไปแล้ว!!! ถ้าให้ผมอยู่กับมันต่ออีกคืน ผมว่ามันแห่ขันหมากมาสู่ขอผมแต่งเข้าบ้านเลยดีกว่า.. คนเขาก็ลูกมีพ่อมีแม่นะเฮ้ย!! (ของผมนี่ต้องบอกว่ามีอาป๊ากับม๊านะเฮ้ย!!) ถึงตรงนี้หลายคนอาจสงสัยว่าเหตุการณ์หลังจากเมื่อกี้ ที่ผมกับไอ้ปุณณ์โดนฟองนํ้าน็อคให้ล้มลงไปกองทับกันระหว่างล้างรถ เกิดอะไรขึ้นต่อไป... จริง ๆ แล้วคงเดาได้ไม่ยากใช่รึเปล่าครับว่าน้องแป้ง.... น้องสาวชาววายตัวดีของไอ้ปุณณ์ดันโผล่มาเห็นฉากเด็ดเข้า (จังหวะดีชิบหาย) ซึ่งไม่รู้จะจำกัดความว่าดีหรือซวยดี หรืออันที่จริงต้องบอกว่า เป็นผลดีมาก ๆ กับไอ้ปุณณ์ แต่ซวยชิบหายต่อชีวิตผม... แม่งงเอ๊ย!! จะแก้ตัวก็ไม่ได้ จะพูดอะไรต่อยังลำบากเลยครับ! (ภาพแม่งฟ้องซะ...) จนสุดท้าย ผมสองคนต้องนอนมองหน้าน้องแป้งที่รีบเอาผ้าขนหนูมาวางให้พวกผม แล้ววิ่งกรี๊ด ๆ (ด้วยความดีใจ) เข้าภายในบ้านไป... เออ ขำว่ะ ฮ่า ๆๆ ผมกับไอ้ปุณณ์นอนขำกันท้องคัดท้องแข็งอยู่บนพื้นโรงรถอย่างนั้น (แต่หลังจากที่ผมกลิ้งลงมาจากตัวมันแล้วนะเฮ้ย!!) ก่อนจะอุทิศตัวทั้งตัวให้กลายเป็นผ้าขี้ริ้ว นอนเอาหลังเช็ดพื้นโรงรถอย่างนั้นต่อไป มองดูท้องฟ้าตอนกลางคืน(ที่ไม่ค่อยมีดาว)จากโรงรถบ้านมัน(ที่เปื้อนสบู่ล้างรถ)ก็ทั้งสวยแล้วก็สบายใจดีไปอีกแบบเหมือนกัน "ไฮโซไรวะ บ้านโน่ก็น่าอยู่ดีออก" มันพูดตอบ ขัดจังหวะผมที่กำลังยืนเหม่ออยู่ (เกือบลืมไปแล้วว่า
คุยไรไว้) พลางช่วยเข็นรถมอไซค์เข้าบ้านให้หลังจากที่ผมเปิดประตูรั้ว ผมเป็นฝ่ายช่วยเข็นประตูบ้านปิด แล้วเปิดประตูเล็กให้มันแทน "เออ กลับดี ๆ ล่ะ กุไม่ไปส่งนะ" เพราะถ้าจะให้ไปส่งก็คงตลกเกินไปแล้ว มีหวังได้ส่งกันไปส่งกันมาทั้งคืนไม่จบสิ้นแหง๋ ๆ มันหัวเราะรับคำนั้นของผมก่อนจะโบกมือลาและเดินออกจากประตูบ้านไป "ส่วน.. เรื่องเงินชมรม" แต่มันหันกลับมาพูดเรื่องที่น่าสนใจโคตร ๆ เลยแหะ O.O "กำลังช่วยอยู่ รออีกซักพักนะ แต่สัญญาว่าได้แน่ ๆ" แค่ได้ยินแบบนี้ผมก็สบายใจแล้ว ^____^ ผมพยักหน้ายิ้มรับคำพูดนั้นของมัน ก่อนจะโบกมือลากันเมื่อมีมอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวนี้ผ่านมาให้มันโบกกลับพอดี ฮ้า... เป็นวันที่วุ่นวายแต่ก็สนุกดีนะ ได้สนิทกับปุณณ์นี่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน..
"ลุงหนันครับ!!!! ลุงหนันไม่ต้องละ.........." "ซู่!!!" ไม่ทันจนได้............ ตอนนี้น้องมอเตอร์ไซค์ของผมเปียกซ่กเรียบร้อยด้วยปลายสายยางจากลุงหนันแล้วครับ -_-"....... ออกมาห้ามไม่ทันแหะ -_-" "ขอโทษครับคุณโน่ ๆ ผมจะรีบล้างให้นะครับ" "ไม่เป็นไรฮะลุง ผมล้างเองดีกว่า ลุงไปพักผ่อนเถอะ นี่มืดแล้วนะ" ผมตอบลุงหนันพลางพยายามยื้อสายยางไว้ที่ตัวเอง แต่ลุงหนันดันวิ่งหนีไปอีกทาง เมื่อผมก้มลงมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้ว ถ้ายังหน้าด้านปล่อยให้คนแก่ออกมาตากลมกลางคืนก็อย่าเรียกผมผู้ชายเลยครับ!!! "ไม่ได้หรอกครับคุณโน่... มันเป็นหน้าที่ของลุง" ลุงหนันตะโกนมาจากอีกฝั่งรถมอไซค์ "ไม่เอาน่าลุง ผมไม่บอกใครหรอก ลุงไปพักเถอะฮะ ผมล้างรถเองออกจะบ่อย" ผมตะโกนกลับไป "แต่คุณโน่เป็นแขก............." "เดี๋ยวผมกับโน่ช่วยกันล้างเอง ลุงหนันไปพักเถอะนะครับ.." เสียงที่สามดังขึ้นจากด้านหลังผม.. ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร เป็นไอ้ลูกชายคนโตเจ้าของบ้านนั่นแหละ ผมหันไปมองปุณณ์ที่เดินมาสมทบยิ้ม ๆ เป็นยิ้มของคนที่มั่นใจว่าลุงหนันไม่กล้าขัดคำสั่งแน่ "จะดีเหรอครับคุณปุณณ์...." "ดีที่สุดเลยครับ ลุงวางอุปกรณ์ไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมกับโน่จัดการเอง" ปุณณ์พูดแค่นั้น ก่อนจะเดิน
ไปขอสายยางมาจากมือคุณลุงคนงานประจำบ้าน แล้วมองตามหลังค่อม ๆ ที่กลับไปพักผ่อนยังส่วนของคนงาน "มา.... จัดการ" มันหันมาบอกผมพลางยิ้มเผล่ แต่ผมแค่เลิกคิ้วกลับให้มันกวน ๆ "คุณหนูปุณณ์ทำเป็นเหรอครับ" "อ้าว พูดงี้ก็สวยสิครับโน่" มันว่าพลางฉีดนํ้าใส่ผม เฮ้ยไอ้ห่า!!!!!!!!! กูเปียกมั่งเหอะ!!!!!!!!!! "สัด!! เปียกเว้ย!!!!!" "เสื้อผ้าผมทั้งนั้น กลัวไร" มันพูดล้อ ๆ แต่ก็จริงของมัน... ชุดนี้ก็ชุดมันทั้งชุด ผมมองตัวเองที่เปียกมะล่อกก่อนจะเงยหน้ามาเพื่อพบว่าไอ้ปุณณ์กำลังขมักเขม้นกับการถอดเสื้อตัวเองออกอยู่ "เฮ้ย!!!!?" "ตกใจไร จะใส่ชุดเต็มยศอย่างงั้นล้างรถเหรอครับ คุณโน่..." เสือกกลายเป็นว่ามันประชดผมกลับไปซะฉิบ... เออ ถอดก็ถอด.. ผมคิดในใจพลางส่ายหัวแล้วจัดแจงถอดเสื้อนักเรียนบนตัวเองออก คงเหลือแต่เสื้อกล้ามไว้กับตัว เพราะไอ้จะให้มาแปลงร่างเป็นชีเปลือยท่อนบนอยู่กลางโรงรถบ้านคนอื่นก็รู้สึกแปลก ๆ ไม่เหมือนเจ้าของบ้านอย่างมันนิ่!! ตอนนี้แม่งเหลือแต่กางเกงนักเรียนสีนํ้าเงินตัวเดียวเรียบร้อยแล้ว "ลุย!" ไอ้ปุณณ์แหกปากพลางวิ่งฉีดนํ้าไปรอบตัวรถ (จนผมล่ะกลัวใจรถจะพัง) โดยไม่ลืมจะฉีดใส่ผมด้วย (กูไม่ใช่มอเตอร์ไซค์โว่ยย) แต่อย่าคิดว่าผมจะยอม เพราะตอนนี้ผมได้สายยางมาไว้ในมืออีกอัน หึหึ.. บรรยากาศการล้างรถของเราเป็นไปอย่างสนุกสนานดี แม้จะมืดและยุงกัดไปหน่อย (ไม่หน่อยอะครับ กัดชิบหาย) ไอ้ปุณณ์อุทิศแปรงสีฟันใช้แล้วของมันมานั่งขัดท่อให้ผม ขณะที่ผมลงแชมพูรถทั่วคันไปด้วย (และแกล้งหยดแชมพูลงหัวมันเป็นระยะ ๆ) จะว่าไป ที่เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าไอ้ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ เป็นคุณหนูไฮโซตระกูลผู้ดีก็ไม่ผิดจากความเป็นจริงเท่าไหร่ (สังเกตจากบ้านหลังเบ้อเริ่มและแรงงานในบ้าน
มากมาย แถมยังจะให้ลูกชายดูตัวอีก ทำเป็นหนังไทยเมื่อยี่สิบปีก่อนไปด๊ายยย) เพียงแต่มันก็ไม่ได้เป็นคนเลิศหรูอะไรขนาดนั้น เห็นจากท่าทางขยันขันแข็ง (แรงงานกรรมกร) ช่วยผมขัดท่อมอเตอร์ไซค์คันเก่งไปด้วย คอยฉีดนํ้ารดส่วนที่ผมจะลงแชมพูไปด้วย แล้วก็ทำให้รู้สึกว่าไอ้นี่มันพึ่งพาได้มากโขอยู่ เสียอย่างเดียว แม่งแกล้งกูจังงงงงงงงงงงงง "เฮ้ย!! จะล้างรถหรือรดนํ้าดำหัวกูวะ ไอ้ห่า!!!" ไม่ต้องแปลกใจครับ ยิ่งคุยกันก็ยิ่งสนิท คำหยาบคำเลวทั้งหลายก็ทะยอยออกมาเรื่อย ๆ.. แล้วอีกอย่างจะไม่ให้ผมด่ามันได้ไง ในเมื่อ 80% ของการล้างรถ ดูเหมือนมันจะพยายามล้างตัวให้ผมมากกว่า ไอ้สาดดด เสื้อกล้ามผมใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่อะครับ แนบเนื้อซะหนาวไปถึงไส้ติ่งเลย "หมั่นไส้ ใส่เสื้ออยู่ได้" อ้าว แล้วจะถอดบริจาคเลือดให้ยุงทำไมล่ะวะ!!! เลือดกูชั่ว ผมแกล้งราดแชมพูล้างรถใส่ตัวมันมั่ง "งั้นมึงอาบนํ้าเลยแล้วกัน อาบเสร็จแล้วกูจะได้ตัดแต่งขนให้" ฟองฟ่อดทั่วตัวเลยครับทีนี้ มันหน้าเหวอใหญ่ ก๊าก ๆๆ "เฮ้ย!! ไอ้เชี่ย!!! เดี๋ยวเป็นผื่น!!!!!" "เรื่องของเมิงเด่ะ!!!!!!!!" ผมโต้กลับพร้อมหลบฟองนํ้าขัดรถที่มันปาใส่ไปด้วย แต่หลบไม่ทันว่ะ เป็นอันว่าตอนนี้ตัวพวกผมสองคนฟองฟ่อดไปด้วยสบู่ล้างรถ ตายก็ตายด้วยกันนี่ล่ะครับ พี่น้อง มันดูท่าทางไม่ยอมแพ้ว่ะครับ... วิ่งไล่จับผมปลํ้าจะถอดเสื้อใหญ่ ฮ่า ๆ ไม่เคยรู้ว่าไอ้ปุณณ์คนเก่งของใคร ๆ จะบ้าดีเดือดได้ขนาดนี้เหมือนกัน แต่ก็ตลกดีว่ะ แล้วอย่างมันน่ะเรอะจะจับผมแก้ผ้าได้!! เร็วไปสิบชาติไม่ว่าสิโว๊ยย =p ผมกระโดดหนีมันทันที
เราสองคนวิ่งกันเป็นวงกลมรอบรถมอเตอร์ไซค์ มันยังจับผมไม่ได้ =p แต่ด้วยอารามที่พื้นโรงรถลื่นโคตร ๆ ทั้งนํ้าเอย แชมพูเอย แล้วยังอะไรต่อมิอะไรที่พวกผมเล่นกันเต็มพื้นไปหมด ยิ่งผมก้าวเท้าพลาดไปเหยียบลงบนฟองนํ้าขัดรถที่ไอ้ปุณณ์โยนมาเมื่อกี้ (ผมหลบไม่ทันอีกต่างหาก) ก็ยิ่งเสียหลักเข้าไปใหญ่ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!" เสียงผมแหกปากดังลั่นพร้อมกับคิดว่ากูเจ็บตัวแน่งานนี้ หลังหักเดี้ยงต้องนอนบ้านมันอีกคืนทำไงวะ!! (กลัวยิ่งกว่าให้นอน รพ. อีก) "โอ๊ย!!!!" แต่สรุปว่าเสียงที่ครวญด้วยความเจ็บปวดนี่ไม่ใช่เสียงผมว่ะ... ผมหลับตาปี๋แต่ก็ระลึกได้ว่าตัวเองไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ "เฮ้ย!!! มาแอ็คเป็นพระเอกขี่ม้าขาวทำไมวะ!!! เจ็บไม๊ล่ะห่า!" เมื่อหันไปพบว่าไอ้คนที่มารองผมจากด้านหลังเอาไว้ทั้งตัวเป็นเจ้าของบ้านตัวดีนี่แล้วก็อดด่าไม่ได้... หืมม ทำตัวเป็นพระเอกแมนไม่เข้าเรื่องนะมึง ทีนี้เลยทั้งเจ็บทั้งหนักเลยสิ ไอ้คุณปุณณ์!! "ใครบอกว่าช่วยวะ!!! มึงแหละหงายมาล้มใส่กู!!!!!!!" อ้าวเหรอ.... แหะ ๆๆ ขอโทษทีว่ะ... ผมหน้าเจื่อนไปก่อนจะพยายามลุกจากตัวมัน (ตอนนี้ผมเปียกทั้งตัวแบบบิดนํ้าออกได้เป็นถังแล้วครับ) แต่มันคงไม่ทันรู้หรอกว่าแขนมันพาดรั้งเอวผมไว้อยู่ ตามสัญชาตญาณน่ะนะ แต่ไอ้เรื่องเหนือความคาดหมายของจริงน่ะ... มาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วต่างหาก.. "พี่ปุณณ์.... พี่โน่.........................?" ***
เสียงเครื่องยนต์รถมอเตอร์ไซค์คันเก่า (ที่ขัดจนใหม่แล้ว) ดังตามทางอันมืดมิดก่อนจะหยุดลงหน้ารั้วบ้านผมตามคำสั่ง อืม... จอดได้นิ่มดีมาก ไอ้สารถี! "หลังนี้เหรอวะ" มันพูดขึ้นหลังจากที่ดับเครื่องยนต์ลงหน้ารั้วบ้านสีนํ้าเงินของผมแล้ว นี่เป็นครั้งแรกของมันที่ได้มา แหมก็นะ..... บ้านผมไม่ใหญ่โตเป็นวังเท่าบ้านมันหรอก โทษทีว่ะ "เออ หลังนี้แหละ โทษทีที่ไม่ไฮโซ ฮ่า ๆๆ" ผมว่าประชดพลางเหวี่ยงขาลงจากเบาะหลังรถมอเตอร์ไซค์ ปุณณ์มันขี่รถมาส่งผมตามคำสั่งของน้องสาวมันครับ ซึ่งแน่นอนว่าถ้ามันไม่ยอมขับมาส่ง ผมก็จะไม่ได้กลับ ต้องนอนจู๋จี๋กับมันต่ออีกคืน... บ้าไปแล้ว!!! ถ้าให้ผมอยู่กับมันต่ออีกคืน ผมว่ามันแห่ขันหมากมาสู่ขอผมแต่งเข้าบ้านเลยดีกว่า.. คนเขาก็ลูกมีพ่อมีแม่นะเฮ้ย!! (ของผมนี่ต้องบอกว่ามีอาป๊ากับม๊านะเฮ้ย!!) ถึงตรงนี้หลายคนอาจสงสัยว่าเหตุการณ์หลังจากเมื่อกี้ ที่ผมกับไอ้ปุณณ์โดนฟองนํ้าน็อคให้ล้มลงไปกองทับกันระหว่างล้างรถ เกิดอะไรขึ้นต่อไป... จริง ๆ แล้วคงเดาได้ไม่ยากใช่รึเปล่าครับว่าน้องแป้ง.... น้องสาวชาววายตัวดีของไอ้ปุณณ์ดันโผล่มาเห็นฉากเด็ดเข้า (จังหวะดีชิบหาย) ซึ่งไม่รู้จะจำกัดความว่าดีหรือซวยดี หรืออันที่จริงต้องบอกว่า เป็นผลดีมาก ๆ กับไอ้ปุณณ์ แต่ซวยชิบหายต่อชีวิตผม... แม่งงเอ๊ย!! จะแก้ตัวก็ไม่ได้ จะพูดอะไรต่อยังลำบากเลยครับ! (ภาพแม่งฟ้องซะ...) จนสุดท้าย ผมสองคนต้องนอนมองหน้าน้องแป้งที่รีบเอาผ้าขนหนูมาวางให้พวกผม แล้ววิ่งกรี๊ด ๆ (ด้วยความดีใจ) เข้าภายในบ้านไป... เออ ขำว่ะ ฮ่า ๆๆ ผมกับไอ้ปุณณ์นอนขำกันท้องคัดท้องแข็งอยู่บนพื้นโรงรถอย่างนั้น (แต่หลังจากที่ผมกลิ้งลงมาจากตัวมันแล้วนะเฮ้ย!!) ก่อนจะอุทิศตัวทั้งตัวให้กลายเป็นผ้าขี้ริ้ว นอนเอาหลังเช็ดพื้นโรงรถอย่างนั้นต่อไป มองดูท้องฟ้าตอนกลางคืน(ที่ไม่ค่อยมีดาว)จากโรงรถบ้านมัน(ที่เปื้อนสบู่ล้างรถ)ก็ทั้งสวยแล้วก็สบายใจดีไปอีกแบบเหมือนกัน "ไฮโซไรวะ บ้านโน่ก็น่าอยู่ดีออก" มันพูดตอบ ขัดจังหวะผมที่กำลังยืนเหม่ออยู่ (เกือบลืมไปแล้วว่า
คุยไรไว้) พลางช่วยเข็นรถมอไซค์เข้าบ้านให้หลังจากที่ผมเปิดประตูรั้ว ผมเป็นฝ่ายช่วยเข็นประตูบ้านปิด แล้วเปิดประตูเล็กให้มันแทน "เออ กลับดี ๆ ล่ะ กุไม่ไปส่งนะ" เพราะถ้าจะให้ไปส่งก็คงตลกเกินไปแล้ว มีหวังได้ส่งกันไปส่งกันมาทั้งคืนไม่จบสิ้นแหง๋ ๆ มันหัวเราะรับคำนั้นของผมก่อนจะโบกมือลาและเดินออกจากประตูบ้านไป "ส่วน.. เรื่องเงินชมรม" แต่มันหันกลับมาพูดเรื่องที่น่าสนใจโคตร ๆ เลยแหะ O.O "กำลังช่วยอยู่ รออีกซักพักนะ แต่สัญญาว่าได้แน่ ๆ" แค่ได้ยินแบบนี้ผมก็สบายใจแล้ว ^____^ ผมพยักหน้ายิ้มรับคำพูดนั้นของมัน ก่อนจะโบกมือลากันเมื่อมีมอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวนี้ผ่านมาให้มันโบกกลับพอดี ฮ้า... เป็นวันที่วุ่นวายแต่ก็สนุกดีนะ ได้สนิทกับปุณณ์นี่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน..
Love Sick 6th
"โน่!! ตกลงเรื่องค่ากลองเป็นไงวะ!!" โห สุดยอด........ รักผมกันสุดพลัง โผล่หน้ามาห้องชมรมปุ๊บ ถามถึงเงินก่อนเลย "ก็ไม่เป็นไงว่ะ ไม่ตาย แค่บาดเจ็บสาหัส นี่หนีตำรวจมาว่ะ เดี๋ยวกะจะไปกบดานแถว ๆ ภูเก็ต" ผัวะ!! "ไอ้ควาย... ตลกไม่เข้าท่า กูหมายถึง ค่ากลอง ไม่ใช่ ฆ่ากลอง... ระวังนะมึง ไปภูเก็ต เสร็จทุกราย" "นั่นมันเสม็ดพี่..." ถึงตอนนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจว่ามุกใครควายมากกว่ากัน... ผมเดินหัวเราะหึหึผ่านตัวพี่นนท์ที่เพิ่งโบกหัวผมมา ก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋า(ไอ้ปุณณ์) ลงโซฟาข้างเปียโน แล้วสอดส่ายสายตาหาเจ้าตัวปัญหา ที่ตอนนี้ก้มหน้าหลบสายตาผมวูบ.. แม่งก็รู้ตัวนี่หว่า "ระ.. เราไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะ" มันจะหนีครับ... หน็อยยยยแน่ะ!! คิดว่าพ้นเหรออออ "ไม่ต้องเลยไอ้ง่อย!!! มึงทำกูเดือดร้อน!!!!!!" แน่นอนว่าไอ้ห่านี่ไม่ไวไปกว่าผมหรอกครับ ตัวเปี๊ยกแค่นี้น่ะ ผมตะครุบคอเสื้อมันไว้ทันก่อนที่จะหลบหนีสำเร็จ แล้วดำเนินการลากคอมาเสียบประจานกลางห้องชมรม
"ไอ้ห่านี่ไปนั่งหน้าเซ่อวันพิจงบให้พี่อั๋น-วรรณศิลป์ตัดเงินชมรมเรา ทำไงกะมันดี" อะฮ้า.. ดูเหมือนจะมีแนวร่วมแค้นไอ้ง่อยเพิ่มขึ้นตามลำดับแล้วครับ... "ถอดกางเกงออกแล้วเอาเมจิกเขียนช้างน้อยมัน" หูย... เรื่องเหี้ย ๆ อย่างนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความคิดไอ้เป้อ.. มึงจะหวาดเสียวไปหน่อยมั้ง อีกอย่าง กูไม่อยากดูช้างน้อยมัน "ให้มันเต้นไก่ย่างหน้าเสาธงตอนเช้า" อันนี้ก็จะออกแนวสันทนาการบันเทิงใจเกินไป.. "ให้มันทำการบ้านเพื่อนทุกคนในชมรมเป็นเวลา 1 เดือน" ไม่เกี่ยวแล้วแหละ!!!!!!! "เอามันเป็นเบ๊ดีกว่า หลังจากนี้ไปจนกว่าจะหมดเทอม ไอ้ง่อยต้องเป็นเบ๊ชมรมเรา ทำตามทุกอย่างที่ทุกคนสั่ง" อืม..... "โอเคเลย... โอม คบกันมา 11 ปี วันนี้มึงพูดถูกใจกูสุด" ผมหันไปตบบ่าชมมัน มันยิ้มรับคำพูดผมได้แป๊บนึงแล้วก็หุบยิ้มทันที "แล้วเมื่อ 11 ปีที่ผ่านมากุเป็นไงวะ" "กูครุ่นคิดมาตลอดเลยว่าจะไปขอซื้อตะกร้อต่อจากคนงานก่อสร้าง.. จะได้เอามาครอบปากให้มึง" เรียกเสียงฮาได้ทั่วทั้งห้องชมรม เว้นแต่ไอ้โอมปากหมา ที่โดนผมหลอกด่าไปเมื่อครู่ "ไอ้ควาย... มันคนละอันกัน ฝากไว้ก่อนเหอะมึง คราวหน้ายูริโทรมากูจะจีบให้เข็ด" "แล้วใครห้ามมึงไม่ให้จีบวะ ขอให้จีบติดนะ" สาธุ... ผมอวยพรส่งให้เลย อย่าหาว่าโง้นงี้ ยูริน่ารักดีก็จริง แต่เรื่องจริงยิ่งกว่านั้นคือ ผมไม่ได้ชอบเธอ "โห๊.. ไอ้ขุนแผน... มีสาวสวยมาก้อร่อก้อติกหน่อยล่ะทำเป็นหยิ่ง เค้าทิ้งไปจะรู้สึก"
"เหอะ... กูน่ะโรมิโอ" "แล้วไม่ไปหานางวันทองรึไง ไหนว่านัดไว้เย็น ๆ" ไอ้สัดนี่ โรมิโอบ้านพ่อมึงสินัดกับวันทอง.. แต่เออว่ะ... พูดแล้วนึกออก ผมบอกว่าจะไปตอนเย็น ๆ ก็จริงอยู่ แต่ในชมรมมันดูไม่มีอะไรให้ผมช่วยเลยนี่หว่า รุ่นน้องตรงหน้ามันรอซ้อม marching band สำหรับงานบอลก็จริง แต่โต้โผงานนี้เป็นไอ้ฟิล์ม(รัฐธรรมนูญ) ไม่ใช่ผม "เออ จะไปละ... สรุปว่าเรื่องเงินชมรมอีกสองหมื่นกูไปคุยกับสภาฯแล้วนะ เดี๋ยวทางนั้นเขาจะจัดการให้ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง.... มั้ง" ผมพูดพลางจะหันหลังกลับ แต่เสียงเห่าหอนของไอ้โอมยังคงดังไม่หยุดปาก "แหง๋ล่ะสิ โน่ลงทุนไปขายตูดให้ไอ้ปุณณ์นี่หว่า.." ใครแมร่งเหยียบหางไอ้ห่านี่วะ...หอนจัง.. กุเพิ่งพูดอยู่แหมบ ๆ ว่าอยากเอาตะกร้อครอบปาก หลังจากวันนี้ไปคงต้องหามาครอบจริง ๆ แล้วล่ะมั้ง.. ผมคิดไปพลางหันซ้ายขวาหาที่มัดปากชั่ว ๆ ของมันไป "จริงเหรอฮะพี่โน่!!!!!!!!?!!" "เชื่อมันก็ออกลูกเป็นจามรีแล้วล่ะครับ น็อต.. เออ สรุปว่าจัดการเรื่องเงินให้แล้วนะ วันนี้ไม่มีอะไร ทุกคนนั่งรอไอ้ฟิล์มไป กูขอกลับก่อนล่ะ ไอ้ง่อย!! มึงอยู่ปิดห้องด้วย ถ้ารู้ว่าเหตุการณ์ไม่เรียบร้อยหรือของหาย มึงตายย!!" ผมสั่งแกมขู่มันเอาไว้ เห็นหน้าขาว ๆ นั่นเหงื่อแตกซีดแล้วไม่วายขำ โกรธมันก็จริงอยู่ แต่เรื่องของเรื่องคืออยากแกล้งแม่งมากกว่า "เออ บาย เจอกันพรุ่งนี้" หลังจากรํ่าลากับทุกคนเสร็จ ผมก็มุ่งหน้าออกไปยังประตูโรงเรียนทันที *** จริงอยู่ที่ว่าผมไม่ได้ออกจากโรงเรียนเย็นเท่าที่โม้กับยูริไว้ แต่กว่าจะฝ่ากำแพงรถติดหน้าถนนเจริญกรุง
(หลับไปแล้วเป็นสิบตื่น) รอดออกมาลัดเลาะในเมืองหลวงจนถึงสยามได้นี่ก็หนักหนาเอาการเลยทีเดียว กระทั่งเวลาฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ๆ ที่รถแท็กซี่คันโทนแดงแรงฤทธิ์ของผมจอดหน้าลานเซ็นเตอร์พ้อยท์อย่างนิ่มนวลประทับใจ ผมงก ๆ เงิ่น ๆ ควักแบงค์สีเดียวกับรถจ่ายก่อนจะเดินลากขาตามทางผู้คนพลุกพล่านผ่านหน้าจอ screen shake ขนาดใหญ่ ว่าแต่.... มันไม่ยังเย็นเท่าไหร่เลยว่ะ.. โผล่ไปตอนนี้ยูริจะคิดเอาเองรึเปล่า ว่าผมรีบออกมาหาเธอด้วยเพราะมีใจปฏิพัทธ์เนี่ยยยยยย!! แต่ก็ช่างเหอะ.. ถ่อมาถึงแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร ไอ้จะให้ไปเดินเที่ยวช้อปปิ้งในซอยสยามนี่ก็ไม่ใช่วิสัยผมซะด้วย รีบ ๆ ไปหาจะได้รีบ ๆ กลับไปนอนเล่นเกมดีกว่า คิดได้เช่นนั้นผมก็พาตัวเองมุ่งหน้าไปยังร้านบ้านหญิงทันที เสียงพนักงานต้อนรับขานเจื้อยแจ้วทักทายผมที่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับเสนอบริการหาที่นั่งให้เสร็จสรรพ... อืมม บริการดีเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้คนที่ผมนัดไว้คงนั่งหัวเราะร่าอยู่บนชั้นสองของตัวร้านเรียบร้อยแล้ว "ไม่เป็นไรครับ นัดเพื่อนไว้" ผมตอบพวกพี่เขาสั้น ๆ พร้อมผงกหัวแค่นั้นก่อนจะปลีกตัวขึ้นชั้นสองของร้านไป.. แน่นอนว่าโต๊ะของยูริหาไม่ยากเลย ในเมื่อเป็นกลุ่มหญิงล้วน ต่อโต๊ะยาวซะขนาดนั้น แล้วนั่นแห่กันมาทั้งโรงเรียนเลยเหรอครับเนี่ย!! "โน่!!! มาเร็วจัง!" วันทอง เอ๊ย! ยูริเห็นผมทันทีที่ปรากฏตัวบนชั้นสอง ตาไวจริง ๆ พับผ่า!! ผมผงะไปชั่วครู่ก่อนจะเกิดความลังเลว่าควรเข้าไปแจมโต๊ะหญิงล้วนขนาด 20 คนโต๊ะนี้ดีหรือไม่
"อ้าวโน่.............." แต่เดี๋ยวก่อนนะ... เสียงนี้คุ้น ๆ ว่ะ...... ไม่ใช่เสียงผู้หญิงซะด้วย... แล้วถ้าความจำผมไม่ผิด มันคือ............... "เฮ้ย!!!!!" โผล่มาอยู่นี่ได้ไงวะ!!!!!!!!!!!!!!? "มาด้วยก็ไม่บอก จะได้ออกมาพร้อมกัน" ยังมีหน้ามาพูด.. แค่เจอมึงนอนอยู่ข้าง ๆ ทั้งคืนกุก็เซ็งจะตาย Ha อยู่แล้ว ยังต้องมาเจอแม่งหลังเลิกเรียนอีกเหรอวะเนี่ยยยย!! ชาติที่แล้วกูกับมึงไปทำบุญร่วมกันมาที่วัดไหน กูจะได้ไปอธิษฐานล้างซวยถูก ผมโวยวายในใจไป มองหน้าไอ้ปุณณ์ไปอย่างบรรยายไม่ถูก.... ว่ากำลังทำหน้าตกใจ หรือเซ็ง หรือเบื่อ ไม่น่าลืมเล๊ยยยว่ายูริกับเอมเขาเป็นเพื่อนกัน ถ้าลองนัดกลุ่มใหญ่ขนาดนี้แล้วจะเจอไอ้ปุณณ์พ่วงมาด้วยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก "โน่มานี่สิ ยูสั่งมันเบรคแตกที่โน่ชอบไว้ให้ด้วยนะ" เสียงยูริเจื้อยแจ้วมาจากหัวโต๊ะเบื้องหน้าผม เรียกให้มองใบหน้าขาว ๆ นั้นที่ฉีกยิ้มให้ผมอยู่ มองยิ้มกลับไปพลางคิดว่าถ้าต้องไปนั่งตรงนั้น สงสัยจะเซ็งยิ่งกว่า.. คิดได้ดังนั้นผมก็เบียดตัวเองลงนั่งข้างปุณณ์ทันที "อ้าว???" มันส่งเสียงร้องเบา ๆ อย่างฉงน "เออน่ะ.. ขอนั่งด้วย ตรงนั้นน่ากลัว" ผมกระซิบตอบพร้อมพยักเพยิดไปทางหัวโต๊ะที่ยูรินั่งอยู่ ตรงนั้นมีเพื่อนผู้หญิงรายล้อมนับสิบ จนไอ้ปุณณ์ต้องหัวเราะร่วน ราวกับกำลังชอบอกชอบใจ "ฮะฮะฮะ.. ตอนแรกผมก็กลัวว่ะ ดีใจนะเนี่ยที่ได้โน่มาเป็นพวก" มันได้ทีพูดเสียงใส เห๊อะ! ไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ กรูไม่มานั่งอิงแอบแนบชิดกะเมิงให้เสียวตรูดหรอกโว๊ยย "ปุณณ์กับโน่สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?" เออ ผมเกือบลืมไปเลยว่าปุณณ์มันมากับแฟนมัน จนสำเนียงรื่นหูของเอมดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามที่ผมนั่งอยู่นั่นแหละถึงได้นึกออก เอ.. ตูนี่ก็มานั่งเบียดแฟนชาวบ้านเขาอยู่ได้ แย่จริง "เฮ้ย!! ลืมไปว่ามากะแฟน งั้นเราเฟดดีกว่า โทษทีว่ะ" ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้นของเอม(ไม่รู้จะตอบไงว๊ะ)
แต่หันไปผงกหัวปลก ๆ ให้ปุณณ์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมทำใจไปนั่งข้างยูริที่กวักมือชวนผมยิก ๆ แล้วก็คงเดินไปถึงนั่น นั่งกินมันเบรคแตกสบายไปแล้ว.... ถ้าไอ้ปุณณ์ไม่ได้คว้าข้อมือผมเอาไว้ซะก่อน "เฮ้ย!! คิดมากไรวะ นั่งนี่ก็ได้ถ้าอึดอัด" ปุณณ์ไม่รั้งผมไว้เปล่า ยังฉุดให้ล้มลงมานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับมันแบบเดิมอีก แน่นอนว่าหน้าผมเหวอแดก ขณะที่ยูริที่กวักมือเก้อ แถมเริ่มขมวดคิ้วทำท่าจะงอน ... เฮ้ย ๆๆ ไม่ง้อนะ บอกไว้ก่อน "เมื่อคืน เพื่อนที่ปุณณ์บอกว่ามาค้างที่บ้านคือโน่เองเหรอคะ?" เสียงหวาน ๆ ของเอมยังคงป้อนคำถามให้ผมต่อ ทำเอาผมอึกอัก พูดลำบาก เหมือนมีตระกร้อครอบปากไอ้โอมมาครอบปากผมเลยว่ะ.... เอ่อ... จะตอบว่าไงดี... มันจะดูแปลก ๆ รึเปล่าถ้าพูดไปตามจริง... ผมชักระแวงใจตะหงิด ๆ "อื้อ นี่ไง ยังใส่เสื้อผมอยู่เลย เห็นป่าว" แต่คนที่ชิงตอบเป็นไอ้ปุณณ์ซะงั้น!!! ไม่พูดเปล่าแล้วยังเอามือมาทาบ ๆ เลขประจำตัวบนเสื้อผมให้เอมดูอีก!! นี่มึงไม่กลัวแฟนสงสัยเลยรึไงวะ!!! ถ้าใครรู้ว่ากูไปนอนบ้านมึงในฐานะอะไรล่ะก็.... โอ่ยยยย รู้ถึงไหน อายไปถึงนั่น ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเหวอให้ไอ้ปุณณ์โชว์เสื้อนักเรียนที่ผมใส่ว่าเป็นของมันอยู่ เสียงคนเดินด้วยรองเท้านักเรียนก็ดังเข้ามาประชิดตัวผมอีกแรงอย่างไม่ยอมแพ้ "โน่ใจร้ายจัง... ไม่ยอมไปนั่งกับยู" วันไหนว่างกูจะหาเวลาไปทำสังฆทานซักที... ผมคิดพลางเกาหัวแกรก ที่โดนเพื่อนตัวเองกวนตีนไม่พอ ยูริยังจะมายืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหลังผมอีก (เอาไงกะกูวะ!!) ถ้าโดดนํ้าในแก้วแล้วว่ายออกไปโผล่มหาสมุทรอินเดียได้ตอนนี้ ผมคงทำว่ะ "เอ่อ.... ก็ยูมีเพื่อนนั่งด้วยเยอะแล้วนี่ โน่ไม่กวนดีกว่า" "ใครบอกว่ากวนล่ะ ยูอยากนั่งกับโน่นะ ไม่ได้เจอกันตั้งเป็นอาทิตย์ หรือถ้างั้น ยูมานั่งตรงนี้ก็ได้นะ โน่จะ
ได้นั่งกับปุณณ์ด้วยไง ดีไหม" อุตส่าห์ถามว่า ดีไหม.. แต่ไม่เห็นหยุดฟังคำตอบ.... เธอวิ่งกลับไปลากเก้าอี้มานั่งข้างผมแล้วครับ T___T เอาเข้าไป ชีวิตกรู... "ผมเพิ่งรู้ว่าโน่คบกับยูริอยู่" ปุณณ์กระซิบเบา ๆ ระหว่างที่ยูริกำลังเดินหาเก้าอี้ว่างเพื่อจะมานั่งกับผม จนผมได้แต่ยิ้มแหะ ๆ ให้กับประโยคนั้นของมันแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีกว่า... ขี้เกียจอธิบายยาว เรื่องของเรื่องก็คือ เดี๋ยวฝ่ายหญิงเขาจะดูไม่ดีนั่นเอง "มาแล้ว ๆๆ นี่!! ไปนั่งเบียดปุณณ์อยู่ทำไม มานั่งกับยูสิ สงสารปุณณ์เค้า เมื่อยแย่" ยูริที่ได้เก้าอี้วิ่งร่ามานั่งข้าง ๆ พวกผมพลางเอ็ดผมใหญ่ แถมยังตีไหล่อีกแน่ะ (อูยย เจ็บ)... ว่าแต่ให้ไปนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับยูริแบบนั้นนี่จะดีกว่าจริงเหรอ -_-" "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เมื่อยอะไร" โห๊.. ไอ้ปุณณ์ ทำเป็นแมน ผมเหล่ตามองพ่อพระเอกตลอดกาลอย่างหมั่นไส้ (ทั้งที่เค้าอุตส่าห์ให้นั่งด้วยแท้ ๆ) "ไม่ได้หรอกปุณณ์ โน่มานั่งนี่เร็ว ๆ" แต่อย่าฝันว่ายูริจะยอมแพ้.. เฮ้อ... อยากทำอะไรก็เชิญ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเชือกที่เขาใช้ชักเย่อ ยื้อไปทางโน้นที ทางนี้ที สุดท้ายทำได้แค่ถอนหายใจปลง ๆ แล้วย้ายตัวเองไปนั่งเบียดเก้าอี้ตัวเดียวกับยูริ ท่าทางเธอมีความสุขยิ้มร่าดีนะครับ (แต่ปกติเธอก็ยิ้มเก่งอยู่แล้ว) กุลีกุจอหาสารพัดของกินที่สั่งมาประเคนให้ผมใหญ่ "ยี้.... หมั่นไส้คนมีความรักมากเลยอะ สวีทกันไม่เห็นใจเพื่อนโสด ๆ อย่างพวกฉันเลยนะยะยู" แว่วเสียงเพื่อนสาวของยูริแซวกันระงมจนผมเหงื่อตก แต่ดูท่าทางยูริจะมีความสุขดีที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ เพราะเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนแก้มแทบปริ "ก็หาแฟนมั่งสิ" เอ้า... ไปตอบเพื่อนแบบนั้นทำไมล่ะครับ!... ว่าแต่ผมต้องอยู่ในสภาพนี้อีกนานเท่าไหร่เนี่ย T____T ***
เป็นเวลานาน กว่าที่พลพรรคสาว ๆ ขโยงใหญ่จะทั้งกินและเม้ากันจนสะใจ พระอาทิตย์ก็ตกดินไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมมองซากอารยธรรมที่เหลืออยู่บนโต๊ะยาวของพวกเธอแล้วก็ต้องกลืนนํ้าลายอย่างเหลือเชื่อ กระเพาะผู้หญิงนี่ช่างน่ากลัวจริง ๆ... -_-" ขนาดว่าบริกรมาเก็บจานออกไปบ้างแล้วนะเนี่ย เราเดินออกจากร้าน ลัดเลาะไปตามแหล่งช้อปปิ้งของสยามที่เปิดไฟสว่าง มาจนถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงหนังสยาม รอส่งสาว ๆ ให้กลับบ้านที่อยู่ทางช่วงถนนพญาไท "ยูริจะกลับยังไงล่ะ ดึกแล้ว" ผมถามไปเป็นมารยาทตามประสาแฟน(?)ที่ดีควรจะถาม จนเธอหันมายิ้มหวานอวดเขี้ยวน่ารักให้ผมด้วยดวงตาปิติ "โน่จะไปส่งยูเหรอ?" เอ่อ.................... เอางั้น.. ? แต่ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ ยูริไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นหรอก เธอหัวเราะหลังจากที่พูดจบประโยคทันที "ล้อเล่นน่ะ! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ยูริกลับแท็กซี่กับเมย์ แล้วเจอกันใหม่วันหลังนะ" ได้ยินแบบนั้นค่อยโล่งใจไปนิดหน่อย ไม่ใช่โล่งที่ไม่ต้องไปส่งยูรินะครับ แต่ผมโล่งใจที่มีคนกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอต่างหาก "ถึงบ้านแล้วก็โทรมาบอกด้วยนะครับ" ผมเองก็ไม่ใช่แฟนที่แย่นักหรอกน่า... ^_^ หลังจากที่รํ่าลากับยูริและเพื่อน ๆ จนส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่ไปเรียบร้อยแล้ว (ไม่ลืมจะถ่ายรูปทะเบียนรถแท็กซี่ไว้ในมือถือ) ก็ถึงตาผมบ้างล่ะที่จะกลับบ้าน แต่แค่หันหลังมายังไม่ทันจะก้าวขาไปไหน ก็เสือกประจัญหน้ากับไอ้ตัวป่วนชีวิตผมในช่วงหลัง ๆ มานี้เสียก่อน "เฮ้ย!!!!!?" มึงหล่อขนาดไหน แต่ดึก ๆ ดื่น ๆ มายืนเงียบ ๆ ข้างหลังกูก็นึกว่าผีเหมือนกันนะโว๊ย!!!!!! อู่ย... เง็กเซียนฮ่องเต้ช่วยข้าน้อยด้วย ขวัญเอ๊ยขวัญมา...
แน่นอนว่าผมร้องเสียงหลงที่หันกลับมาเจอหน้ามันรออยู่ แต่สิ่งที่น่าระแวงยิ่งกว่านั้นคือการปล่อยให้มันมายืนซ้อนหลังนาน ๆ... อู่ยยย ไม่ปลอดภัยแน่ ๆ รีบหันหน้าไปคุยกับมันดี ๆ ดีกว่า "โน่เป็นแฟนที่ดียิ่งกว่าที่ผมคิดอีกนะเนี่ย" มันพูดทั้งรอยยิ้มทะเล้น แต่ผมรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่าปะแล่ม "หมายความว่าไง" "เฮ้ย! ไม่ใช่อย่างนั้น หมายความว่า โน่ก็ดูแลยูริดีเหมือนกันนะ นึกว่าจะใจร้ายกว่านี้ซะอีก" นี่มึงแก้ตัวแล้วเหรอวะ -_-".. "เป็นผู้ชายก็ต้องดูแลเขาหน่อยสิ.. นึกว่าปุณณ์จะไปส่งเอมซะอีกนะ" ผมพูดพลางเดินไปด้วยเพื่อขึ้นบันไดเลื่อน ข้ามฝั่งไปยังป้ายรถเมล์หน้าสยามเซ็นเตอร์ แน่นอนว่าปุณณ์เดินตามผมติด ๆ เพราะจะว่าไปบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน อย่ามาเดินอยู่ข้างหลังกูได้ไม๊เนี่ยยยย เข้าใจไหมว่ากูรู้สึกแปลก แปลกกก "ปกติก็ไปส่งนั่นล่ะ แต่วันนี้ต้องพาโน่ไปที่บ้านนี่" มึงพูดอะไรนะ!!!!!!!!!? "เฮ้ย!!!!!!! ให้ไปทำไมอีกวะ!!!!!!!!!!!!" กูเป็นแฟน(ในนาม)แต่ไม่ได้แต่งเข้าบ้านมึงนะโว๊ย!! จะให้ไปอยู่กินด้วยเลยรึไง!!!!!! "อ้าว.... แล้วโน่ไม่เอามอไซค์ที่จอดทิ้งไว้บ้านผมเหรอ" เออว่ะ.............. เกือบลืม อะไรวะเนี่ย วันนี้ผมเบลอจริง ๆ "เออว่ะ.. เอา ๆๆ แล้วแป้งอยู่บ้านปะ" ต้องถามถึงตัวปัญหาก่อนเลยเป็นดีที่สุดครับ
"ไม่อยู่บ้านจะให้อยู่ไหนล่ะ ฮะฮะ" มันตอบผมกลั้วหัวเราะเหมือนผมถามคำถามโง่ ๆ... แต่คำถามของผมมันก็โง่จริง ๆ นั่นแหละ ว่าแต่.. หลังจากเป็นกับแฟนยูริ ก็ต้องไปเป็นแฟนไอ้ปุณณ์ต่ออีกเหรอวะ!!! ชีวิตผมจะมีอิสระบ้างไหมเนี่ย!!!!!!!!!!!
"ไอ้ห่านี่ไปนั่งหน้าเซ่อวันพิจงบให้พี่อั๋น-วรรณศิลป์ตัดเงินชมรมเรา ทำไงกะมันดี" อะฮ้า.. ดูเหมือนจะมีแนวร่วมแค้นไอ้ง่อยเพิ่มขึ้นตามลำดับแล้วครับ... "ถอดกางเกงออกแล้วเอาเมจิกเขียนช้างน้อยมัน" หูย... เรื่องเหี้ย ๆ อย่างนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความคิดไอ้เป้อ.. มึงจะหวาดเสียวไปหน่อยมั้ง อีกอย่าง กูไม่อยากดูช้างน้อยมัน "ให้มันเต้นไก่ย่างหน้าเสาธงตอนเช้า" อันนี้ก็จะออกแนวสันทนาการบันเทิงใจเกินไป.. "ให้มันทำการบ้านเพื่อนทุกคนในชมรมเป็นเวลา 1 เดือน" ไม่เกี่ยวแล้วแหละ!!!!!!! "เอามันเป็นเบ๊ดีกว่า หลังจากนี้ไปจนกว่าจะหมดเทอม ไอ้ง่อยต้องเป็นเบ๊ชมรมเรา ทำตามทุกอย่างที่ทุกคนสั่ง" อืม..... "โอเคเลย... โอม คบกันมา 11 ปี วันนี้มึงพูดถูกใจกูสุด" ผมหันไปตบบ่าชมมัน มันยิ้มรับคำพูดผมได้แป๊บนึงแล้วก็หุบยิ้มทันที "แล้วเมื่อ 11 ปีที่ผ่านมากุเป็นไงวะ" "กูครุ่นคิดมาตลอดเลยว่าจะไปขอซื้อตะกร้อต่อจากคนงานก่อสร้าง.. จะได้เอามาครอบปากให้มึง" เรียกเสียงฮาได้ทั่วทั้งห้องชมรม เว้นแต่ไอ้โอมปากหมา ที่โดนผมหลอกด่าไปเมื่อครู่ "ไอ้ควาย... มันคนละอันกัน ฝากไว้ก่อนเหอะมึง คราวหน้ายูริโทรมากูจะจีบให้เข็ด" "แล้วใครห้ามมึงไม่ให้จีบวะ ขอให้จีบติดนะ" สาธุ... ผมอวยพรส่งให้เลย อย่าหาว่าโง้นงี้ ยูริน่ารักดีก็จริง แต่เรื่องจริงยิ่งกว่านั้นคือ ผมไม่ได้ชอบเธอ "โห๊.. ไอ้ขุนแผน... มีสาวสวยมาก้อร่อก้อติกหน่อยล่ะทำเป็นหยิ่ง เค้าทิ้งไปจะรู้สึก"
"เหอะ... กูน่ะโรมิโอ" "แล้วไม่ไปหานางวันทองรึไง ไหนว่านัดไว้เย็น ๆ" ไอ้สัดนี่ โรมิโอบ้านพ่อมึงสินัดกับวันทอง.. แต่เออว่ะ... พูดแล้วนึกออก ผมบอกว่าจะไปตอนเย็น ๆ ก็จริงอยู่ แต่ในชมรมมันดูไม่มีอะไรให้ผมช่วยเลยนี่หว่า รุ่นน้องตรงหน้ามันรอซ้อม marching band สำหรับงานบอลก็จริง แต่โต้โผงานนี้เป็นไอ้ฟิล์ม(รัฐธรรมนูญ) ไม่ใช่ผม "เออ จะไปละ... สรุปว่าเรื่องเงินชมรมอีกสองหมื่นกูไปคุยกับสภาฯแล้วนะ เดี๋ยวทางนั้นเขาจะจัดการให้ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง.... มั้ง" ผมพูดพลางจะหันหลังกลับ แต่เสียงเห่าหอนของไอ้โอมยังคงดังไม่หยุดปาก "แหง๋ล่ะสิ โน่ลงทุนไปขายตูดให้ไอ้ปุณณ์นี่หว่า.." ใครแมร่งเหยียบหางไอ้ห่านี่วะ...หอนจัง.. กุเพิ่งพูดอยู่แหมบ ๆ ว่าอยากเอาตะกร้อครอบปาก หลังจากวันนี้ไปคงต้องหามาครอบจริง ๆ แล้วล่ะมั้ง.. ผมคิดไปพลางหันซ้ายขวาหาที่มัดปากชั่ว ๆ ของมันไป "จริงเหรอฮะพี่โน่!!!!!!!!?!!" "เชื่อมันก็ออกลูกเป็นจามรีแล้วล่ะครับ น็อต.. เออ สรุปว่าจัดการเรื่องเงินให้แล้วนะ วันนี้ไม่มีอะไร ทุกคนนั่งรอไอ้ฟิล์มไป กูขอกลับก่อนล่ะ ไอ้ง่อย!! มึงอยู่ปิดห้องด้วย ถ้ารู้ว่าเหตุการณ์ไม่เรียบร้อยหรือของหาย มึงตายย!!" ผมสั่งแกมขู่มันเอาไว้ เห็นหน้าขาว ๆ นั่นเหงื่อแตกซีดแล้วไม่วายขำ โกรธมันก็จริงอยู่ แต่เรื่องของเรื่องคืออยากแกล้งแม่งมากกว่า "เออ บาย เจอกันพรุ่งนี้" หลังจากรํ่าลากับทุกคนเสร็จ ผมก็มุ่งหน้าออกไปยังประตูโรงเรียนทันที *** จริงอยู่ที่ว่าผมไม่ได้ออกจากโรงเรียนเย็นเท่าที่โม้กับยูริไว้ แต่กว่าจะฝ่ากำแพงรถติดหน้าถนนเจริญกรุง
(หลับไปแล้วเป็นสิบตื่น) รอดออกมาลัดเลาะในเมืองหลวงจนถึงสยามได้นี่ก็หนักหนาเอาการเลยทีเดียว กระทั่งเวลาฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ๆ ที่รถแท็กซี่คันโทนแดงแรงฤทธิ์ของผมจอดหน้าลานเซ็นเตอร์พ้อยท์อย่างนิ่มนวลประทับใจ ผมงก ๆ เงิ่น ๆ ควักแบงค์สีเดียวกับรถจ่ายก่อนจะเดินลากขาตามทางผู้คนพลุกพล่านผ่านหน้าจอ screen shake ขนาดใหญ่ ว่าแต่.... มันไม่ยังเย็นเท่าไหร่เลยว่ะ.. โผล่ไปตอนนี้ยูริจะคิดเอาเองรึเปล่า ว่าผมรีบออกมาหาเธอด้วยเพราะมีใจปฏิพัทธ์เนี่ยยยยยย!! แต่ก็ช่างเหอะ.. ถ่อมาถึงแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร ไอ้จะให้ไปเดินเที่ยวช้อปปิ้งในซอยสยามนี่ก็ไม่ใช่วิสัยผมซะด้วย รีบ ๆ ไปหาจะได้รีบ ๆ กลับไปนอนเล่นเกมดีกว่า คิดได้เช่นนั้นผมก็พาตัวเองมุ่งหน้าไปยังร้านบ้านหญิงทันที เสียงพนักงานต้อนรับขานเจื้อยแจ้วทักทายผมที่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับเสนอบริการหาที่นั่งให้เสร็จสรรพ... อืมม บริการดีเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้คนที่ผมนัดไว้คงนั่งหัวเราะร่าอยู่บนชั้นสองของตัวร้านเรียบร้อยแล้ว "ไม่เป็นไรครับ นัดเพื่อนไว้" ผมตอบพวกพี่เขาสั้น ๆ พร้อมผงกหัวแค่นั้นก่อนจะปลีกตัวขึ้นชั้นสองของร้านไป.. แน่นอนว่าโต๊ะของยูริหาไม่ยากเลย ในเมื่อเป็นกลุ่มหญิงล้วน ต่อโต๊ะยาวซะขนาดนั้น แล้วนั่นแห่กันมาทั้งโรงเรียนเลยเหรอครับเนี่ย!! "โน่!!! มาเร็วจัง!" วันทอง เอ๊ย! ยูริเห็นผมทันทีที่ปรากฏตัวบนชั้นสอง ตาไวจริง ๆ พับผ่า!! ผมผงะไปชั่วครู่ก่อนจะเกิดความลังเลว่าควรเข้าไปแจมโต๊ะหญิงล้วนขนาด 20 คนโต๊ะนี้ดีหรือไม่
"อ้าวโน่.............." แต่เดี๋ยวก่อนนะ... เสียงนี้คุ้น ๆ ว่ะ...... ไม่ใช่เสียงผู้หญิงซะด้วย... แล้วถ้าความจำผมไม่ผิด มันคือ............... "เฮ้ย!!!!!" โผล่มาอยู่นี่ได้ไงวะ!!!!!!!!!!!!!!? "มาด้วยก็ไม่บอก จะได้ออกมาพร้อมกัน" ยังมีหน้ามาพูด.. แค่เจอมึงนอนอยู่ข้าง ๆ ทั้งคืนกุก็เซ็งจะตาย Ha อยู่แล้ว ยังต้องมาเจอแม่งหลังเลิกเรียนอีกเหรอวะเนี่ยยยย!! ชาติที่แล้วกูกับมึงไปทำบุญร่วมกันมาที่วัดไหน กูจะได้ไปอธิษฐานล้างซวยถูก ผมโวยวายในใจไป มองหน้าไอ้ปุณณ์ไปอย่างบรรยายไม่ถูก.... ว่ากำลังทำหน้าตกใจ หรือเซ็ง หรือเบื่อ ไม่น่าลืมเล๊ยยยว่ายูริกับเอมเขาเป็นเพื่อนกัน ถ้าลองนัดกลุ่มใหญ่ขนาดนี้แล้วจะเจอไอ้ปุณณ์พ่วงมาด้วยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก "โน่มานี่สิ ยูสั่งมันเบรคแตกที่โน่ชอบไว้ให้ด้วยนะ" เสียงยูริเจื้อยแจ้วมาจากหัวโต๊ะเบื้องหน้าผม เรียกให้มองใบหน้าขาว ๆ นั้นที่ฉีกยิ้มให้ผมอยู่ มองยิ้มกลับไปพลางคิดว่าถ้าต้องไปนั่งตรงนั้น สงสัยจะเซ็งยิ่งกว่า.. คิดได้ดังนั้นผมก็เบียดตัวเองลงนั่งข้างปุณณ์ทันที "อ้าว???" มันส่งเสียงร้องเบา ๆ อย่างฉงน "เออน่ะ.. ขอนั่งด้วย ตรงนั้นน่ากลัว" ผมกระซิบตอบพร้อมพยักเพยิดไปทางหัวโต๊ะที่ยูรินั่งอยู่ ตรงนั้นมีเพื่อนผู้หญิงรายล้อมนับสิบ จนไอ้ปุณณ์ต้องหัวเราะร่วน ราวกับกำลังชอบอกชอบใจ "ฮะฮะฮะ.. ตอนแรกผมก็กลัวว่ะ ดีใจนะเนี่ยที่ได้โน่มาเป็นพวก" มันได้ทีพูดเสียงใส เห๊อะ! ไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ กรูไม่มานั่งอิงแอบแนบชิดกะเมิงให้เสียวตรูดหรอกโว๊ยย "ปุณณ์กับโน่สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?" เออ ผมเกือบลืมไปเลยว่าปุณณ์มันมากับแฟนมัน จนสำเนียงรื่นหูของเอมดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามที่ผมนั่งอยู่นั่นแหละถึงได้นึกออก เอ.. ตูนี่ก็มานั่งเบียดแฟนชาวบ้านเขาอยู่ได้ แย่จริง "เฮ้ย!! ลืมไปว่ามากะแฟน งั้นเราเฟดดีกว่า โทษทีว่ะ" ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้นของเอม(ไม่รู้จะตอบไงว๊ะ)
แต่หันไปผงกหัวปลก ๆ ให้ปุณณ์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมทำใจไปนั่งข้างยูริที่กวักมือชวนผมยิก ๆ แล้วก็คงเดินไปถึงนั่น นั่งกินมันเบรคแตกสบายไปแล้ว.... ถ้าไอ้ปุณณ์ไม่ได้คว้าข้อมือผมเอาไว้ซะก่อน "เฮ้ย!! คิดมากไรวะ นั่งนี่ก็ได้ถ้าอึดอัด" ปุณณ์ไม่รั้งผมไว้เปล่า ยังฉุดให้ล้มลงมานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับมันแบบเดิมอีก แน่นอนว่าหน้าผมเหวอแดก ขณะที่ยูริที่กวักมือเก้อ แถมเริ่มขมวดคิ้วทำท่าจะงอน ... เฮ้ย ๆๆ ไม่ง้อนะ บอกไว้ก่อน "เมื่อคืน เพื่อนที่ปุณณ์บอกว่ามาค้างที่บ้านคือโน่เองเหรอคะ?" เสียงหวาน ๆ ของเอมยังคงป้อนคำถามให้ผมต่อ ทำเอาผมอึกอัก พูดลำบาก เหมือนมีตระกร้อครอบปากไอ้โอมมาครอบปากผมเลยว่ะ.... เอ่อ... จะตอบว่าไงดี... มันจะดูแปลก ๆ รึเปล่าถ้าพูดไปตามจริง... ผมชักระแวงใจตะหงิด ๆ "อื้อ นี่ไง ยังใส่เสื้อผมอยู่เลย เห็นป่าว" แต่คนที่ชิงตอบเป็นไอ้ปุณณ์ซะงั้น!!! ไม่พูดเปล่าแล้วยังเอามือมาทาบ ๆ เลขประจำตัวบนเสื้อผมให้เอมดูอีก!! นี่มึงไม่กลัวแฟนสงสัยเลยรึไงวะ!!! ถ้าใครรู้ว่ากูไปนอนบ้านมึงในฐานะอะไรล่ะก็.... โอ่ยยยย รู้ถึงไหน อายไปถึงนั่น ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเหวอให้ไอ้ปุณณ์โชว์เสื้อนักเรียนที่ผมใส่ว่าเป็นของมันอยู่ เสียงคนเดินด้วยรองเท้านักเรียนก็ดังเข้ามาประชิดตัวผมอีกแรงอย่างไม่ยอมแพ้ "โน่ใจร้ายจัง... ไม่ยอมไปนั่งกับยู" วันไหนว่างกูจะหาเวลาไปทำสังฆทานซักที... ผมคิดพลางเกาหัวแกรก ที่โดนเพื่อนตัวเองกวนตีนไม่พอ ยูริยังจะมายืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหลังผมอีก (เอาไงกะกูวะ!!) ถ้าโดดนํ้าในแก้วแล้วว่ายออกไปโผล่มหาสมุทรอินเดียได้ตอนนี้ ผมคงทำว่ะ "เอ่อ.... ก็ยูมีเพื่อนนั่งด้วยเยอะแล้วนี่ โน่ไม่กวนดีกว่า" "ใครบอกว่ากวนล่ะ ยูอยากนั่งกับโน่นะ ไม่ได้เจอกันตั้งเป็นอาทิตย์ หรือถ้างั้น ยูมานั่งตรงนี้ก็ได้นะ โน่จะ
ได้นั่งกับปุณณ์ด้วยไง ดีไหม" อุตส่าห์ถามว่า ดีไหม.. แต่ไม่เห็นหยุดฟังคำตอบ.... เธอวิ่งกลับไปลากเก้าอี้มานั่งข้างผมแล้วครับ T___T เอาเข้าไป ชีวิตกรู... "ผมเพิ่งรู้ว่าโน่คบกับยูริอยู่" ปุณณ์กระซิบเบา ๆ ระหว่างที่ยูริกำลังเดินหาเก้าอี้ว่างเพื่อจะมานั่งกับผม จนผมได้แต่ยิ้มแหะ ๆ ให้กับประโยคนั้นของมันแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีกว่า... ขี้เกียจอธิบายยาว เรื่องของเรื่องก็คือ เดี๋ยวฝ่ายหญิงเขาจะดูไม่ดีนั่นเอง "มาแล้ว ๆๆ นี่!! ไปนั่งเบียดปุณณ์อยู่ทำไม มานั่งกับยูสิ สงสารปุณณ์เค้า เมื่อยแย่" ยูริที่ได้เก้าอี้วิ่งร่ามานั่งข้าง ๆ พวกผมพลางเอ็ดผมใหญ่ แถมยังตีไหล่อีกแน่ะ (อูยย เจ็บ)... ว่าแต่ให้ไปนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับยูริแบบนั้นนี่จะดีกว่าจริงเหรอ -_-" "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เมื่อยอะไร" โห๊.. ไอ้ปุณณ์ ทำเป็นแมน ผมเหล่ตามองพ่อพระเอกตลอดกาลอย่างหมั่นไส้ (ทั้งที่เค้าอุตส่าห์ให้นั่งด้วยแท้ ๆ) "ไม่ได้หรอกปุณณ์ โน่มานั่งนี่เร็ว ๆ" แต่อย่าฝันว่ายูริจะยอมแพ้.. เฮ้อ... อยากทำอะไรก็เชิญ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเชือกที่เขาใช้ชักเย่อ ยื้อไปทางโน้นที ทางนี้ที สุดท้ายทำได้แค่ถอนหายใจปลง ๆ แล้วย้ายตัวเองไปนั่งเบียดเก้าอี้ตัวเดียวกับยูริ ท่าทางเธอมีความสุขยิ้มร่าดีนะครับ (แต่ปกติเธอก็ยิ้มเก่งอยู่แล้ว) กุลีกุจอหาสารพัดของกินที่สั่งมาประเคนให้ผมใหญ่ "ยี้.... หมั่นไส้คนมีความรักมากเลยอะ สวีทกันไม่เห็นใจเพื่อนโสด ๆ อย่างพวกฉันเลยนะยะยู" แว่วเสียงเพื่อนสาวของยูริแซวกันระงมจนผมเหงื่อตก แต่ดูท่าทางยูริจะมีความสุขดีที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ เพราะเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนแก้มแทบปริ "ก็หาแฟนมั่งสิ" เอ้า... ไปตอบเพื่อนแบบนั้นทำไมล่ะครับ!... ว่าแต่ผมต้องอยู่ในสภาพนี้อีกนานเท่าไหร่เนี่ย T____T ***
เป็นเวลานาน กว่าที่พลพรรคสาว ๆ ขโยงใหญ่จะทั้งกินและเม้ากันจนสะใจ พระอาทิตย์ก็ตกดินไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมมองซากอารยธรรมที่เหลืออยู่บนโต๊ะยาวของพวกเธอแล้วก็ต้องกลืนนํ้าลายอย่างเหลือเชื่อ กระเพาะผู้หญิงนี่ช่างน่ากลัวจริง ๆ... -_-" ขนาดว่าบริกรมาเก็บจานออกไปบ้างแล้วนะเนี่ย เราเดินออกจากร้าน ลัดเลาะไปตามแหล่งช้อปปิ้งของสยามที่เปิดไฟสว่าง มาจนถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงหนังสยาม รอส่งสาว ๆ ให้กลับบ้านที่อยู่ทางช่วงถนนพญาไท "ยูริจะกลับยังไงล่ะ ดึกแล้ว" ผมถามไปเป็นมารยาทตามประสาแฟน(?)ที่ดีควรจะถาม จนเธอหันมายิ้มหวานอวดเขี้ยวน่ารักให้ผมด้วยดวงตาปิติ "โน่จะไปส่งยูเหรอ?" เอ่อ.................... เอางั้น.. ? แต่ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ ยูริไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นหรอก เธอหัวเราะหลังจากที่พูดจบประโยคทันที "ล้อเล่นน่ะ! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ยูริกลับแท็กซี่กับเมย์ แล้วเจอกันใหม่วันหลังนะ" ได้ยินแบบนั้นค่อยโล่งใจไปนิดหน่อย ไม่ใช่โล่งที่ไม่ต้องไปส่งยูรินะครับ แต่ผมโล่งใจที่มีคนกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอต่างหาก "ถึงบ้านแล้วก็โทรมาบอกด้วยนะครับ" ผมเองก็ไม่ใช่แฟนที่แย่นักหรอกน่า... ^_^ หลังจากที่รํ่าลากับยูริและเพื่อน ๆ จนส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่ไปเรียบร้อยแล้ว (ไม่ลืมจะถ่ายรูปทะเบียนรถแท็กซี่ไว้ในมือถือ) ก็ถึงตาผมบ้างล่ะที่จะกลับบ้าน แต่แค่หันหลังมายังไม่ทันจะก้าวขาไปไหน ก็เสือกประจัญหน้ากับไอ้ตัวป่วนชีวิตผมในช่วงหลัง ๆ มานี้เสียก่อน "เฮ้ย!!!!!?" มึงหล่อขนาดไหน แต่ดึก ๆ ดื่น ๆ มายืนเงียบ ๆ ข้างหลังกูก็นึกว่าผีเหมือนกันนะโว๊ย!!!!!! อู่ย... เง็กเซียนฮ่องเต้ช่วยข้าน้อยด้วย ขวัญเอ๊ยขวัญมา...
แน่นอนว่าผมร้องเสียงหลงที่หันกลับมาเจอหน้ามันรออยู่ แต่สิ่งที่น่าระแวงยิ่งกว่านั้นคือการปล่อยให้มันมายืนซ้อนหลังนาน ๆ... อู่ยยย ไม่ปลอดภัยแน่ ๆ รีบหันหน้าไปคุยกับมันดี ๆ ดีกว่า "โน่เป็นแฟนที่ดียิ่งกว่าที่ผมคิดอีกนะเนี่ย" มันพูดทั้งรอยยิ้มทะเล้น แต่ผมรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่าปะแล่ม "หมายความว่าไง" "เฮ้ย! ไม่ใช่อย่างนั้น หมายความว่า โน่ก็ดูแลยูริดีเหมือนกันนะ นึกว่าจะใจร้ายกว่านี้ซะอีก" นี่มึงแก้ตัวแล้วเหรอวะ -_-".. "เป็นผู้ชายก็ต้องดูแลเขาหน่อยสิ.. นึกว่าปุณณ์จะไปส่งเอมซะอีกนะ" ผมพูดพลางเดินไปด้วยเพื่อขึ้นบันไดเลื่อน ข้ามฝั่งไปยังป้ายรถเมล์หน้าสยามเซ็นเตอร์ แน่นอนว่าปุณณ์เดินตามผมติด ๆ เพราะจะว่าไปบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน อย่ามาเดินอยู่ข้างหลังกูได้ไม๊เนี่ยยยย เข้าใจไหมว่ากูรู้สึกแปลก แปลกกก "ปกติก็ไปส่งนั่นล่ะ แต่วันนี้ต้องพาโน่ไปที่บ้านนี่" มึงพูดอะไรนะ!!!!!!!!!? "เฮ้ย!!!!!!! ให้ไปทำไมอีกวะ!!!!!!!!!!!!" กูเป็นแฟน(ในนาม)แต่ไม่ได้แต่งเข้าบ้านมึงนะโว๊ย!! จะให้ไปอยู่กินด้วยเลยรึไง!!!!!! "อ้าว.... แล้วโน่ไม่เอามอไซค์ที่จอดทิ้งไว้บ้านผมเหรอ" เออว่ะ.............. เกือบลืม อะไรวะเนี่ย วันนี้ผมเบลอจริง ๆ "เออว่ะ.. เอา ๆๆ แล้วแป้งอยู่บ้านปะ" ต้องถามถึงตัวปัญหาก่อนเลยเป็นดีที่สุดครับ
"ไม่อยู่บ้านจะให้อยู่ไหนล่ะ ฮะฮะ" มันตอบผมกลั้วหัวเราะเหมือนผมถามคำถามโง่ ๆ... แต่คำถามของผมมันก็โง่จริง ๆ นั่นแหละ ว่าแต่.. หลังจากเป็นกับแฟนยูริ ก็ต้องไปเป็นแฟนไอ้ปุณณ์ต่ออีกเหรอวะ!!! ชีวิตผมจะมีอิสระบ้างไหมเนี่ย!!!!!!!!!!!
Love Sick 5th – Just let it Flow
ผมโผล่หัวไปโรงเรียนในตอนเช้าด้วยสภาพสะบักสะบอม.. เอ่อ..... อย่าเพิ่งคิดลึกไปถึงไหนต่อไหนล่ะ... แม้ว่าผมจะแทบไม่ได้นอนทั้งคืนตามที่พวกคุณแอบคิดอยู่ก็เถอะ -_-" แต่ไม่ได้มีเรื่องผิดผีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน สาบาน!!
ก็จะให้ผมนอนหลับเข้าไปได้ยังไงล่ะครับ!! กับไอ้ปุณณ์เนี่ย ถึงจะพอรู้จักกันบ้างก็จริงอยู่ แต่ก็อย่างที่ผมเคยบอก ว่าเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ (อันที่จริงคือไม่สนิทเลยยยย ผ่านมาผ่านไปโคตร ๆ) ดังนั้นไอ้เรื่องจะให้อยู่ดี ๆ มานอนร่วมเตียงกันสองต่อสอง แถมยังในบ้านของมัน ที่ผมเคยแต่เข้ามาอย่างมากสุด ๆ ก็แค่สนามหญ้า (เมื่อสองปีก่อน) นั่นน่ะ.. อยู่ดี ๆ จะให้มาอัพเลเวลค้างอ้างแรมกับมันในห้องนอนสองต่อสองเลยนี่มันก็เร็วเกินไป แถมเรื่องทั้งหมดยังกิดขึ้นภายในเวลาแค่วันเดียวนี่ก็อีก ผมเตรียมใจไม่ทันว่ะ แต่จริง ๆ จะให้นอนก็นอนได้นะ ไม่มีคิดมากอยู่แล้ว.. ผมอาบนํ้า เปลี่ยนชุดนอนของมันเสร็จสรรพ (ทั้งที่ปกติผมใส่เสื้อกล้ามนอน แต่วันนี้มิดชิดหน่อยดีกว่า เพื่อความปลอดภัย) เรานั่งคุยกันพอเป็นพิธีนิดหน่อย ตอนแรกว่าจะเล่นเครื่อง XBOX360 สุดไฮโซของมันตามที่ถูกชวน แต่เอาเข้าจริง ๆ ดันไม่ค่อยมีอารมณ์ ในที่สุดปุณณ์ก็เป็นฝ่ายปิดไฟนอนอย่างว่าง่าย เคราะห์ดีที่บ้านมันรวย เตียงมันเลยใหญ่ นอนกลิ้งกันสองคนนี่นอนได้สบาย สามคนสี่คนก็ยังไหวนะ เอ้า! แต่ไม่รู้ชาติที่แล้วผมกรรมหนักอะไรนักหนา.... น้องแป้งเสือกเปิดประตูผลัวะ! เข้ามา!? ไอ้ปุณณ์เลยรีบคว้าตัวผม (ที่นอนอยู่ไกลโพ้นอีกฝั่งเตียง แถมมีหมอนข้างกั้นอาณาเขตอีกต่างหาก) ที่ทำท่าจะหลับอยู่มะรอมมะร่อแล้ว.. เข้าไปกอด มันกอดผม!!!!!!!! เรื่องจริงไม่ได้โม้!!! แม่งเอ๊ยยยย!!
ผมดิ้นสุดชีวิตก็แล้ว ผลักมันออกก็แล้ว แต่สู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ แขนไอ้ห่านี่แม่งแรงเยอะชะมัด! เห็นผอม ๆ อยู่แต่ดูถูกไม่ได้ อีกอย่าง มันอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่าผมมากครับ ทำเอาผมได้แค่ดิ้นพราด ๆ อย่างขัดใจอยู่ในแขนมัน "แป๊บเดียว ๆ" มันกระซิบปลอบใจผมให้หยุดดิ้น ก่อนจะทำท่าเหมือนคนเพิ่งตื่น ชะโงกหัวไปมองน้องสาวที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ตรงประตู เพราะเพิ่งเดินเข้ามาเจอพี่ชายนอนกอดกับแฟนตัวเองกลม (ดูดี ๆ สิวะ กูขัดขืนอยู่!!) "มีอะไรคะแป้ง?" ไอ้พี่น้องคู่นี้รีบ ๆ คุย รีบ ๆ ไปซักทีสิโว๊ยยยยยยยยย!!! "แป้ง... เอาผ้าห่มมาให้เพิ่ม... กลัวพี่โน่หนาว.." น้องมันทำท่าอึ้งรับประทาน ปนกับแลดูมีความสุขเล็กน้อยครับ... โอ้ ไม่... น้องแป้งครับ.. น้องแป้งคิดอะไรรรรรรรรรรรรรรรร "ไม่เป็นไรหรอกค่ะแป้ง" ผมได้ยินเสียงปุณณ์ตอบน้องแบบนั้น พร้อมกับรู้สึกได้ว่ามันกระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก แน่นอนว่าผมแกล้งหลับตายแบบไม่รับรู้เรื่องราวอะไรบนโลกนี้อีกแล้ว "พี่โน่เขาไม่หนาวหรอก" ไม่ต้องลืมตาผมก็รู้ว่าไอ้ปุณณ์ทำหน้าแบบไหนอยู่ แล้วก็รู้ด้วยว่าน้องแป้งกำลังมีสีหน้ายังไง โอ๊ยยย ไอ้พี่น้องบ้านนี่มันช่างขยันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริงโว๊ยย!! "อ๋อ.. แป้งลืมไป... ฮิฮิ... งั้นแป้งไม่กวนละ จะล็อคห้องให้นะ" 'กริ๊ก'
21
แล้วคืนนั้น เราสองคนก็แยกย้ายกันนอน ต่างคนต่างไม่ห่มผ้า (เพื่อความเท่าเทียม เพราะผ้าห่มมีอยู่ผืนเดียว) ยังดีที่ปุณณ์ปรับแอร์เป็น 25 องศา ให้ห้องไม่หนาวจัด แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็นอนไม่ค่อยจะหลับเลยจริง ๆ *** ตัดกลับมาที่เวลาปัจจุบัน.. ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเรียนก้าวขาเข้ามา ก็ถูกรุมมองด้วยสายตาแปลก ๆ อะไร.. ไม่เคยเห็นโดมรึไง!? "มีไร.. มองไม" ผมถามกลับห้วน ๆ พลางเหวี่ยงกระเป๋านักเรียน (ของปุณณ์) ลงจอดบนโต๊ะเรียนตัวประจำ โดยพยายามสบสายตาเพื่อนฝูงให้น้อยยย ที่สุด เนื่องจากกลัวมันจะผิดสังเกต (ลืมไปว่าแบบนี่นี้แหละ ผิดหนัก) "มึงไปเอาชุดนักเรียนใครมาใส่" นั่น..... ไอ้เก่ง แม่งรู้ได้ไงวะ!!!! เก่งสมชื่อจริง ๆ "ไรของเมิงงง" แต่ถ้าคิดว่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ ก็ไม่ใช่โน่แล้วครับ!! ถูกผิดไม่สน กูขอเถียงไว้ก่อน แต่ที่ไม่มองตาแบบนี้ ไม่รู้มันจะเชื่อผมรึป่าว "มึงนั่นแหละ ปฏิเสธทำไม เห็นอยู่ทนโท่ว่าไอ้ชุดนี้ไม่ใช่ของมึง รหัสนักเรียนก็ไม่ใช่ ไซส์หลวมโพรกอย่างนี้ก็ไม่ใช่ นอกจากมึงจะตัวหดลงได้ภายในเวลา 1 คืนอะนะ" ช่างสังเกตจังวุ๊ย! "อีกอย่าง... มึงไม่ได้ใช้จาคอปรุ่นนี้ แล้วกระเป๋ามึงของแท้ต้องมีสติ๊กเกอร์เสี่ยว ๆ แปะอยู่" วิเคราะห์ได้เป็นฉาก ๆ เลยวะ!!!? "สรุป.... มึงไปนอนบ้านใครมา เมื่อคืนกูดอทเอรอมึงมาเล่นด้วยทั้งคืน" ตกลงว่าเรื่องของเรื่องคือมึงรู้
ตั้งแต่ก่อนเห็นกูแล้วว่างั้นเหอะ!! ไอ้สาดด ทำเป็นพูดดี... ผมถอนหายใจหน่ายกับท่าทีเค้นความจริงของไอ้เก่ง ที่มีโอมพยักหน้าเป็นกำลังเสริม "เออ เมื่อคืนกูไม่ได้กลับบ้าน" "วะ วะ วะ ว๊าวววววว... จิ๊กกริ๊วกะสาวที่ไหนวะ!!" เชี่ยโอม ไอ้หมาเจาะปากมาเกิด ถ้าเมื่อคืนกูได้ไปจิ๊กกริ๊วกะสาว กูจะไม่ทำหน้าเซ็งอย่างนี้เลยโว๊ยย "สาวเหี้ยที่ไหนล่ะ กูติดแหง็กอยู่กะไอ้ปุณณ์ห้อง 1 ทั้งคืน" เท่านั้นแหละ คนที่ถอยเก้าอี้ออกไปไกลโพ้นคือไอ้โอม ส่วนไอ้เก่งปรี่เข้ามายกแขน ลูบหลัง ผมดูเป็นการใหญ่ "ในที่สุดมึงก็เสร็จผู้ชายจนได้สินะ... กูว่าแล้ว... ไหนวะ ครั้งแรกเจ็บรึเปล่า ได้ข่าวว่าของไอ้ปุณณ์มันใหญ่ด้วย" เรื่องเหี้ย ๆ น่ะไวนะมึง สัดเก่ง!!!!!!!!!!!!! ว่าแต่ของไอ้ปุณณ์มันใหญ่จริงเหรอวะ?.. เห้ย ไม่ใช่! "บ้านป๊ามึงสิ!!! กุมีธุระกับมันเฉย ๆ แล้วบังเอิญว่าดึกแล้ว กุเลยต้องนอนค้างบ้านมัน ไม่มีอะไรโว๊ยย!!" พออธิบายถึงตรงนี้ ไอ้โอมถึงได้ยอมเดินกลับมานั่งใกล้ ๆ ผมตามเดิมครับ.. ไอ้เวรนี่นิ่ จริง ๆ เล้ย "มึงไปสนิทกับปุณณ์ตั้งแต่ตอนไหนวะ กูนึกว่ารู้จักกันแต่ห่าง ๆ" "ก็ไอ้เหี้ยง่อยแหละตัวดี ทำให้กูต้องไปสนิทกับมัน... เออ กูจัดการเรื่องงบชมรมอีก 2 หมื่น ให้ได้แล้วนะ" "อย่าบอกว่ามึงไปขายตูดให้ไอ้ปุณณ์!?" ผวัะ!!! ตบเกรียนมันเจ็บมือ แต่ก็ขอตบแม่งซักทีเหอะครับ.. ไม่ไหวแล้ว.. ไอ้เชี่ยโอม! "โอ๊ย!! ตบไมวะ!!!!" ยัง... ยังมีหน้ามาถาม.....
"กุเห็นหมามันแกว่งตีนออกจากปากมึงอยู่เหมือนขาดอากาศหายใจ เลยตบให้อิสรภาพกะมันซะมั่ง เรื่องเหี้ย ๆ ล่ะคิดได้ สาดด" ผมก่นคำด่าพลางมองนาฬิกาข้อมือพลาง เห็นแล้วขัดใจเป็นชิบหาย! ปัดโธ่เว๊ย!!! นี่อีกตั้งหลายนาทีกว่าจะถึงเวลาโรงเรียนเข้า ผมต้องทนนั่งให้ไอ้พวกนี้เค้นคออีกนานแค่ไหนกันวะ!! '.. ถ้ากาลเวลาอาจจะล่วงเลยพ้นผ่าน กาลเวลายาวนานเธอลืมเลือนฉันบ้างไหม~' เสียงริงโทนท่อนฮุคเพลง คิดถึงฉันรึเปล่า ของวง cocktail ที่ไอ้โอมใช้มานานสามเดือนกว่า (จนผมเริ่มเบื่อ) ดังขึ้นเหมือนเป็นกระดิ่งหมดยกนักมวย เฮ้อ.. ในใจแอบโล่งโคตร ๆ ที่ไม่ต้องทนฟังมันกวนประสาทต่อ ผมยิ้มเย้ย ๆ ใส่มันก่อนจะก้มลงหยิบสมุดการบ้านใต้โต๊ะมาเช็คดูความเรียบร้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นว่าคนเป็นฝ่ายยิ้มเยาะกลับมา กลายเป็นมันซะฉิบ "แม่มึงโทรมาว่ะ" ไอ้ห่า.. ใครวะแม่กู? ผมขมวดคิ้วมองหน้าจอมือถือ LG มันอย่างใคร่รู้ ก่อนจะตาแทบเหลือถลน "มึงบอกไปว่าไม่ได้อยู่กับกู" "ไรวะ แฟนมึงเองแท้ ๆ ทำเป็นหยิ่ง ยูริเค้าไม่น่ารักตรงไหน" ก็ไม่ได้ชอบจะให้ทำไงเล่า!! อีกอย่าง ผมไม่ถนัดกับการที่มีผู้หญิง หรือใครสักคน มาวิ่งไล่ตามแบบนี้ด้วย ไอ้โอมเมื่อไม่ได้คำตอบอะไรจากปากผม มันจึงทำแค่ยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วกดรับสายโทรศัพท์ที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมตบไหล่มันอีกสองทีเป็นการกำชับให้ทำตามแผน ส่วนมันก็ได้แต่ปัด ๆ มือผมออกเหมือนจะบอกว่า รู้แล้วแหละน่า.. "ครับ... โน่... ไม่อยู่ครับ ยังไม่เจอกันเลย" ดีมาก ดีมาก.. "อะ............... แหะ ๆๆ........ เก่งจังครับ แป๊บนึงนะ" เฮ้ย!? "แม่มึงรู้ทันว่ะ" มันใช้มือป้องลำโพงมือถือแล้วกระซิบกระซาบคำที่ผมไม่ค่อยอยากฟัง.. ไม่รู้ทำไม.. ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผู้หญิงคนนี้เป็นรู้ทันผมเสมอ
สุดท้ายคนที่ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วรับเอาโทรศัพท์เครื่องเหลี่ยมสีดำมาคุยคือผมนั่นเอง "ครับ ว่าไง?" "ทำไมยูริโทรหาโน่ไม่ติดเลยล่ะคะ" เสียงเริงร่าจากปลายสายดังตอบโต้ผมโดยที่มีเสียงรอบข้างเอะอะดังลั่น นี่เธอคงจะถึงโรงเรียนแล้วล่ะมั้ง ผมคิดและได้แต่ฉีกยิ้มแหย ๆ ให้โทรศัพท์ "มือถือผมแบตหมดน่ะ" "เมื่อคืนก็ไม่ออนไลน์นะ" "ก็ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา.... ยูริมีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่า" รีบเข้าประเด็นซักทีเถอะครับ! "อ๋อ... ฮิฮิฮิ" เสียงที่เธอหัวเราะกลับมานั้นฟังดูไม่น่าไว้ใจชอบกล ตอนนี้ผมรู้สึกเหงื่อตก แม้ในห้องเรียนจะเปิดแอร์เย็นเจี๊ยบอยู่ก็เถอะ "เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะโน่..." ว่าแล้วไง.. "เย็นนี้ผมต้องเข้าชมรม คงเลิกเย็น ๆ เลยน่ะ" "ไม่เป็นไร ยูรอที่สยามนะ ร้านบ้านหญิง ชั้นสองเหมือนเดิม" คิดเหมาเอาเองเสร็จสรรพ นี่แหละยูริ... ตัวผมเองก็เป็นพวกปฏิเสธคนไม่เก่งเสียด้วย โดยเฉพาะกับยูริแล้ว ยิ่งปฏิเสธยากเข้าไปใหญ่ (จะว่าไปผมก็ปฏิเสธไอ้ปุณณ์ไม่เป็นเหมือนกันนี่หว่า) "อาจจะโผล่ไปคํ่าหน่อยนะ.." ทำได้ดีที่สุดก็แค่นี้แหละครับ -_-" "ไม่เป็นไรค่ะ ยูไม่รีบ แล้วเจอกันนะ" เสียงเริงร่าของเธอเอ่ยลาก่อนสายจะถูกตัดไป จริง ๆ แล้วยูริก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งเลยล่ะ เธอไม่เรื่องมาก ไม่งอแง ไม่เอาแต่ใจเหมือนผู้หญิงคนอื่น ติดแต่จะชอบคิดเหมาเอาเองก็เท่านั้น อย่างตอนนี้ที่ผมมีสถานะเป็น 'แฟน' ของเธออยู่นี่ก็เหมือนกัน ผมยังไม่ยักจำได้เลยแหะว่าเราไปตกลงกันตั้งแต่ตอนไหน? รู้แต่ว่า.... รู้ตัวอีกทีก็มี 'แฟน' เป็นยูริซะแล้ว
แต่ก็เอาเถอะ ไม่ได้เสียหายอะไร ยูริก็น่ารักดี คุณพ่อเธอเป็นชาวญี่ปุ่น เธอจึงเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นน่ะครับ ขาว ๆ หน้าใส ตาโต (อืม.. มีเขี้ยวด้วย) พูดจ้อได้ทั้งวันโดยไม่มีวี่แววจะเหนื่อย บางทีผมก็รู้สึกว่าเธอช่างสดใส และน่ารำคาญในเวลาเดียวกัน แหะ ๆๆ.. วันนี้โผล่ไปเจอซักหน่อยก็แล้วกัน ไม่ได้เจอเป็นอาทิตย์แล้วนี่... เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมไม่ดูแลแฟน
ก็จะให้ผมนอนหลับเข้าไปได้ยังไงล่ะครับ!! กับไอ้ปุณณ์เนี่ย ถึงจะพอรู้จักกันบ้างก็จริงอยู่ แต่ก็อย่างที่ผมเคยบอก ว่าเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ (อันที่จริงคือไม่สนิทเลยยยย ผ่านมาผ่านไปโคตร ๆ) ดังนั้นไอ้เรื่องจะให้อยู่ดี ๆ มานอนร่วมเตียงกันสองต่อสอง แถมยังในบ้านของมัน ที่ผมเคยแต่เข้ามาอย่างมากสุด ๆ ก็แค่สนามหญ้า (เมื่อสองปีก่อน) นั่นน่ะ.. อยู่ดี ๆ จะให้มาอัพเลเวลค้างอ้างแรมกับมันในห้องนอนสองต่อสองเลยนี่มันก็เร็วเกินไป แถมเรื่องทั้งหมดยังกิดขึ้นภายในเวลาแค่วันเดียวนี่ก็อีก ผมเตรียมใจไม่ทันว่ะ แต่จริง ๆ จะให้นอนก็นอนได้นะ ไม่มีคิดมากอยู่แล้ว.. ผมอาบนํ้า เปลี่ยนชุดนอนของมันเสร็จสรรพ (ทั้งที่ปกติผมใส่เสื้อกล้ามนอน แต่วันนี้มิดชิดหน่อยดีกว่า เพื่อความปลอดภัย) เรานั่งคุยกันพอเป็นพิธีนิดหน่อย ตอนแรกว่าจะเล่นเครื่อง XBOX360 สุดไฮโซของมันตามที่ถูกชวน แต่เอาเข้าจริง ๆ ดันไม่ค่อยมีอารมณ์ ในที่สุดปุณณ์ก็เป็นฝ่ายปิดไฟนอนอย่างว่าง่าย เคราะห์ดีที่บ้านมันรวย เตียงมันเลยใหญ่ นอนกลิ้งกันสองคนนี่นอนได้สบาย สามคนสี่คนก็ยังไหวนะ เอ้า! แต่ไม่รู้ชาติที่แล้วผมกรรมหนักอะไรนักหนา.... น้องแป้งเสือกเปิดประตูผลัวะ! เข้ามา!? ไอ้ปุณณ์เลยรีบคว้าตัวผม (ที่นอนอยู่ไกลโพ้นอีกฝั่งเตียง แถมมีหมอนข้างกั้นอาณาเขตอีกต่างหาก) ที่ทำท่าจะหลับอยู่มะรอมมะร่อแล้ว.. เข้าไปกอด มันกอดผม!!!!!!!! เรื่องจริงไม่ได้โม้!!! แม่งเอ๊ยยยย!!
ผมดิ้นสุดชีวิตก็แล้ว ผลักมันออกก็แล้ว แต่สู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ แขนไอ้ห่านี่แม่งแรงเยอะชะมัด! เห็นผอม ๆ อยู่แต่ดูถูกไม่ได้ อีกอย่าง มันอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่าผมมากครับ ทำเอาผมได้แค่ดิ้นพราด ๆ อย่างขัดใจอยู่ในแขนมัน "แป๊บเดียว ๆ" มันกระซิบปลอบใจผมให้หยุดดิ้น ก่อนจะทำท่าเหมือนคนเพิ่งตื่น ชะโงกหัวไปมองน้องสาวที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ตรงประตู เพราะเพิ่งเดินเข้ามาเจอพี่ชายนอนกอดกับแฟนตัวเองกลม (ดูดี ๆ สิวะ กูขัดขืนอยู่!!) "มีอะไรคะแป้ง?" ไอ้พี่น้องคู่นี้รีบ ๆ คุย รีบ ๆ ไปซักทีสิโว๊ยยยยยยยยย!!! "แป้ง... เอาผ้าห่มมาให้เพิ่ม... กลัวพี่โน่หนาว.." น้องมันทำท่าอึ้งรับประทาน ปนกับแลดูมีความสุขเล็กน้อยครับ... โอ้ ไม่... น้องแป้งครับ.. น้องแป้งคิดอะไรรรรรรรรรรรรรรรร "ไม่เป็นไรหรอกค่ะแป้ง" ผมได้ยินเสียงปุณณ์ตอบน้องแบบนั้น พร้อมกับรู้สึกได้ว่ามันกระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก แน่นอนว่าผมแกล้งหลับตายแบบไม่รับรู้เรื่องราวอะไรบนโลกนี้อีกแล้ว "พี่โน่เขาไม่หนาวหรอก" ไม่ต้องลืมตาผมก็รู้ว่าไอ้ปุณณ์ทำหน้าแบบไหนอยู่ แล้วก็รู้ด้วยว่าน้องแป้งกำลังมีสีหน้ายังไง โอ๊ยยย ไอ้พี่น้องบ้านนี่มันช่างขยันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริงโว๊ยย!! "อ๋อ.. แป้งลืมไป... ฮิฮิ... งั้นแป้งไม่กวนละ จะล็อคห้องให้นะ" 'กริ๊ก'
21
แล้วคืนนั้น เราสองคนก็แยกย้ายกันนอน ต่างคนต่างไม่ห่มผ้า (เพื่อความเท่าเทียม เพราะผ้าห่มมีอยู่ผืนเดียว) ยังดีที่ปุณณ์ปรับแอร์เป็น 25 องศา ให้ห้องไม่หนาวจัด แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็นอนไม่ค่อยจะหลับเลยจริง ๆ *** ตัดกลับมาที่เวลาปัจจุบัน.. ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเรียนก้าวขาเข้ามา ก็ถูกรุมมองด้วยสายตาแปลก ๆ อะไร.. ไม่เคยเห็นโดมรึไง!? "มีไร.. มองไม" ผมถามกลับห้วน ๆ พลางเหวี่ยงกระเป๋านักเรียน (ของปุณณ์) ลงจอดบนโต๊ะเรียนตัวประจำ โดยพยายามสบสายตาเพื่อนฝูงให้น้อยยย ที่สุด เนื่องจากกลัวมันจะผิดสังเกต (ลืมไปว่าแบบนี่นี้แหละ ผิดหนัก) "มึงไปเอาชุดนักเรียนใครมาใส่" นั่น..... ไอ้เก่ง แม่งรู้ได้ไงวะ!!!! เก่งสมชื่อจริง ๆ "ไรของเมิงงง" แต่ถ้าคิดว่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ ก็ไม่ใช่โน่แล้วครับ!! ถูกผิดไม่สน กูขอเถียงไว้ก่อน แต่ที่ไม่มองตาแบบนี้ ไม่รู้มันจะเชื่อผมรึป่าว "มึงนั่นแหละ ปฏิเสธทำไม เห็นอยู่ทนโท่ว่าไอ้ชุดนี้ไม่ใช่ของมึง รหัสนักเรียนก็ไม่ใช่ ไซส์หลวมโพรกอย่างนี้ก็ไม่ใช่ นอกจากมึงจะตัวหดลงได้ภายในเวลา 1 คืนอะนะ" ช่างสังเกตจังวุ๊ย! "อีกอย่าง... มึงไม่ได้ใช้จาคอปรุ่นนี้ แล้วกระเป๋ามึงของแท้ต้องมีสติ๊กเกอร์เสี่ยว ๆ แปะอยู่" วิเคราะห์ได้เป็นฉาก ๆ เลยวะ!!!? "สรุป.... มึงไปนอนบ้านใครมา เมื่อคืนกูดอทเอรอมึงมาเล่นด้วยทั้งคืน" ตกลงว่าเรื่องของเรื่องคือมึงรู้
ตั้งแต่ก่อนเห็นกูแล้วว่างั้นเหอะ!! ไอ้สาดด ทำเป็นพูดดี... ผมถอนหายใจหน่ายกับท่าทีเค้นความจริงของไอ้เก่ง ที่มีโอมพยักหน้าเป็นกำลังเสริม "เออ เมื่อคืนกูไม่ได้กลับบ้าน" "วะ วะ วะ ว๊าวววววว... จิ๊กกริ๊วกะสาวที่ไหนวะ!!" เชี่ยโอม ไอ้หมาเจาะปากมาเกิด ถ้าเมื่อคืนกูได้ไปจิ๊กกริ๊วกะสาว กูจะไม่ทำหน้าเซ็งอย่างนี้เลยโว๊ยย "สาวเหี้ยที่ไหนล่ะ กูติดแหง็กอยู่กะไอ้ปุณณ์ห้อง 1 ทั้งคืน" เท่านั้นแหละ คนที่ถอยเก้าอี้ออกไปไกลโพ้นคือไอ้โอม ส่วนไอ้เก่งปรี่เข้ามายกแขน ลูบหลัง ผมดูเป็นการใหญ่ "ในที่สุดมึงก็เสร็จผู้ชายจนได้สินะ... กูว่าแล้ว... ไหนวะ ครั้งแรกเจ็บรึเปล่า ได้ข่าวว่าของไอ้ปุณณ์มันใหญ่ด้วย" เรื่องเหี้ย ๆ น่ะไวนะมึง สัดเก่ง!!!!!!!!!!!!! ว่าแต่ของไอ้ปุณณ์มันใหญ่จริงเหรอวะ?.. เห้ย ไม่ใช่! "บ้านป๊ามึงสิ!!! กุมีธุระกับมันเฉย ๆ แล้วบังเอิญว่าดึกแล้ว กุเลยต้องนอนค้างบ้านมัน ไม่มีอะไรโว๊ยย!!" พออธิบายถึงตรงนี้ ไอ้โอมถึงได้ยอมเดินกลับมานั่งใกล้ ๆ ผมตามเดิมครับ.. ไอ้เวรนี่นิ่ จริง ๆ เล้ย "มึงไปสนิทกับปุณณ์ตั้งแต่ตอนไหนวะ กูนึกว่ารู้จักกันแต่ห่าง ๆ" "ก็ไอ้เหี้ยง่อยแหละตัวดี ทำให้กูต้องไปสนิทกับมัน... เออ กูจัดการเรื่องงบชมรมอีก 2 หมื่น ให้ได้แล้วนะ" "อย่าบอกว่ามึงไปขายตูดให้ไอ้ปุณณ์!?" ผวัะ!!! ตบเกรียนมันเจ็บมือ แต่ก็ขอตบแม่งซักทีเหอะครับ.. ไม่ไหวแล้ว.. ไอ้เชี่ยโอม! "โอ๊ย!! ตบไมวะ!!!!" ยัง... ยังมีหน้ามาถาม.....
"กุเห็นหมามันแกว่งตีนออกจากปากมึงอยู่เหมือนขาดอากาศหายใจ เลยตบให้อิสรภาพกะมันซะมั่ง เรื่องเหี้ย ๆ ล่ะคิดได้ สาดด" ผมก่นคำด่าพลางมองนาฬิกาข้อมือพลาง เห็นแล้วขัดใจเป็นชิบหาย! ปัดโธ่เว๊ย!!! นี่อีกตั้งหลายนาทีกว่าจะถึงเวลาโรงเรียนเข้า ผมต้องทนนั่งให้ไอ้พวกนี้เค้นคออีกนานแค่ไหนกันวะ!! '.. ถ้ากาลเวลาอาจจะล่วงเลยพ้นผ่าน กาลเวลายาวนานเธอลืมเลือนฉันบ้างไหม~' เสียงริงโทนท่อนฮุคเพลง คิดถึงฉันรึเปล่า ของวง cocktail ที่ไอ้โอมใช้มานานสามเดือนกว่า (จนผมเริ่มเบื่อ) ดังขึ้นเหมือนเป็นกระดิ่งหมดยกนักมวย เฮ้อ.. ในใจแอบโล่งโคตร ๆ ที่ไม่ต้องทนฟังมันกวนประสาทต่อ ผมยิ้มเย้ย ๆ ใส่มันก่อนจะก้มลงหยิบสมุดการบ้านใต้โต๊ะมาเช็คดูความเรียบร้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นว่าคนเป็นฝ่ายยิ้มเยาะกลับมา กลายเป็นมันซะฉิบ "แม่มึงโทรมาว่ะ" ไอ้ห่า.. ใครวะแม่กู? ผมขมวดคิ้วมองหน้าจอมือถือ LG มันอย่างใคร่รู้ ก่อนจะตาแทบเหลือถลน "มึงบอกไปว่าไม่ได้อยู่กับกู" "ไรวะ แฟนมึงเองแท้ ๆ ทำเป็นหยิ่ง ยูริเค้าไม่น่ารักตรงไหน" ก็ไม่ได้ชอบจะให้ทำไงเล่า!! อีกอย่าง ผมไม่ถนัดกับการที่มีผู้หญิง หรือใครสักคน มาวิ่งไล่ตามแบบนี้ด้วย ไอ้โอมเมื่อไม่ได้คำตอบอะไรจากปากผม มันจึงทำแค่ยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วกดรับสายโทรศัพท์ที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมตบไหล่มันอีกสองทีเป็นการกำชับให้ทำตามแผน ส่วนมันก็ได้แต่ปัด ๆ มือผมออกเหมือนจะบอกว่า รู้แล้วแหละน่า.. "ครับ... โน่... ไม่อยู่ครับ ยังไม่เจอกันเลย" ดีมาก ดีมาก.. "อะ............... แหะ ๆๆ........ เก่งจังครับ แป๊บนึงนะ" เฮ้ย!? "แม่มึงรู้ทันว่ะ" มันใช้มือป้องลำโพงมือถือแล้วกระซิบกระซาบคำที่ผมไม่ค่อยอยากฟัง.. ไม่รู้ทำไม.. ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผู้หญิงคนนี้เป็นรู้ทันผมเสมอ
สุดท้ายคนที่ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วรับเอาโทรศัพท์เครื่องเหลี่ยมสีดำมาคุยคือผมนั่นเอง "ครับ ว่าไง?" "ทำไมยูริโทรหาโน่ไม่ติดเลยล่ะคะ" เสียงเริงร่าจากปลายสายดังตอบโต้ผมโดยที่มีเสียงรอบข้างเอะอะดังลั่น นี่เธอคงจะถึงโรงเรียนแล้วล่ะมั้ง ผมคิดและได้แต่ฉีกยิ้มแหย ๆ ให้โทรศัพท์ "มือถือผมแบตหมดน่ะ" "เมื่อคืนก็ไม่ออนไลน์นะ" "ก็ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา.... ยูริมีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่า" รีบเข้าประเด็นซักทีเถอะครับ! "อ๋อ... ฮิฮิฮิ" เสียงที่เธอหัวเราะกลับมานั้นฟังดูไม่น่าไว้ใจชอบกล ตอนนี้ผมรู้สึกเหงื่อตก แม้ในห้องเรียนจะเปิดแอร์เย็นเจี๊ยบอยู่ก็เถอะ "เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะโน่..." ว่าแล้วไง.. "เย็นนี้ผมต้องเข้าชมรม คงเลิกเย็น ๆ เลยน่ะ" "ไม่เป็นไร ยูรอที่สยามนะ ร้านบ้านหญิง ชั้นสองเหมือนเดิม" คิดเหมาเอาเองเสร็จสรรพ นี่แหละยูริ... ตัวผมเองก็เป็นพวกปฏิเสธคนไม่เก่งเสียด้วย โดยเฉพาะกับยูริแล้ว ยิ่งปฏิเสธยากเข้าไปใหญ่ (จะว่าไปผมก็ปฏิเสธไอ้ปุณณ์ไม่เป็นเหมือนกันนี่หว่า) "อาจจะโผล่ไปคํ่าหน่อยนะ.." ทำได้ดีที่สุดก็แค่นี้แหละครับ -_-" "ไม่เป็นไรค่ะ ยูไม่รีบ แล้วเจอกันนะ" เสียงเริงร่าของเธอเอ่ยลาก่อนสายจะถูกตัดไป จริง ๆ แล้วยูริก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งเลยล่ะ เธอไม่เรื่องมาก ไม่งอแง ไม่เอาแต่ใจเหมือนผู้หญิงคนอื่น ติดแต่จะชอบคิดเหมาเอาเองก็เท่านั้น อย่างตอนนี้ที่ผมมีสถานะเป็น 'แฟน' ของเธออยู่นี่ก็เหมือนกัน ผมยังไม่ยักจำได้เลยแหะว่าเราไปตกลงกันตั้งแต่ตอนไหน? รู้แต่ว่า.... รู้ตัวอีกทีก็มี 'แฟน' เป็นยูริซะแล้ว
แต่ก็เอาเถอะ ไม่ได้เสียหายอะไร ยูริก็น่ารักดี คุณพ่อเธอเป็นชาวญี่ปุ่น เธอจึงเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นน่ะครับ ขาว ๆ หน้าใส ตาโต (อืม.. มีเขี้ยวด้วย) พูดจ้อได้ทั้งวันโดยไม่มีวี่แววจะเหนื่อย บางทีผมก็รู้สึกว่าเธอช่างสดใส และน่ารำคาญในเวลาเดียวกัน แหะ ๆๆ.. วันนี้โผล่ไปเจอซักหน่อยก็แล้วกัน ไม่ได้เจอเป็นอาทิตย์แล้วนี่... เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมไม่ดูแลแฟน
Love Sick 4th
"พี่ปุณณ์ นี่ใครน่ะ?" เพราะเสียงนี้ทำเอาผมต้องสะดุ้งเฮือกจนตัวลอยกันเลยทีเดียว ก็ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ ว่าไอ้เด็กผู้หญิงหน้าบ๊องแบ๊ว แต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ ที่มายืนปั้นหน้างงอยู่ข้างหลังปุณณ์น่ะคือใคร
โผล่มาแล้วครับ น้องแป้งในตำนาน!!!!!!!!!!!! กูเริ่มส่งสัญญาณเรียกแบทแมนตอนนี้ได้เลยรึเปล่าวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย! ผมตะลึงงันมองหน้าเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้อย่างกับเห็นผี (ให้เลือกดี ๆ ตอนนี้ผมเจอผียังรู้สึกดีซะกว่า) ในขณะที่ปุณณ์ดูจะควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่าที่คิด (รึเปล่าวะ) มันเพียงสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวที่น่ารักของมันทันที เฮ้... เพื่อน..... อย่าทำท่ากระดี๊กระด๊าแบบนั้น....... กู.. กลัว.... "ไหนแป้งบอกจะนอนแล้วไงคะ?" ผมขมวดคิ้วมองไอ้ท่าทางอ่อนโยนของปุณณ์ที่ทำกับน้องสาว ก็เป็นซะอย่างนี้แหละ เด็กคอนแวนต์ทั่วสารทิศถึงได้พากันหลงนักหลงหนา... ผมคิดพลางเลิกคิ้วมองปุณณ์ที่ลูบหัวน้องวัยม.ต้นอย่างพี่ชายใจดี แล้วพลันรู้สึกสบายใจกับภาพที่ได้เห็นอย่างบอกไม่ถูก "ก็นอนไม่หลับ ว่าจะลงมาดูว่าพ่อกลับยัง แต่เห็นพี่ปุณณ์ก่อน" เจ้าตัวจุ้นตอบพลางเหล่ตามองผมไปพลาง.. คงจะคุ้นหน้าผมล่ะซี่ เด็กน้อยย (ผมเจอเธอครั้งล่าสุดเมื่อปีกลายที่งานบอลครับ น้องแป้งแวะมาหาปุณณ์ที่อยู่ฝ่ายพัสดุ ส่วนผมทำหน้าที่ band เดินไปตามไอ้ปุณณ์ให้น้องแป้งเองกะมือ) ผมฉีกยิ้มให้เธอจนเห็นฟันครบ 32 ซี่อย่างเป็นมิตร (เหงือกแทบแหก) เห็นไอ้ปุณณ์หันมองมาทางผมแล้วก็ยิ้มให้แบบที่ทำเอาเสียวตะเข็บชายแดนด้านหลังวูบบ "อ๋อ... พอดี.. เพื่อนนแวะมาหาน่ะ" มันหันกลับไปพูดกับน้องแป้ง ว่าแต่ทำไมต้องเน้นคำว่า เพื่อนน แปลก ๆ ด้วยวะ (มีการลากเสียงด้วย!?) "เพื่อนน??" ยิ่งเห็นสายตาซน ๆ ของยัยเด็กนี่แล้วยิ่งไม่น่าไว้ใจทะแม่งว่ะ...... นี่ผมกำลังโดนไอ้สองศรีพี่น้องตัวแสบกลั่นแกล้งอะไรอยู่รึเปล่าครับเนี่ย!? "คืออันที่จริง........." ปุณณ์พูดพลางขยับตัวหันไปหาน้องแป้งมากขึ้น พร้อมกับเหลือบตามองผมเป็นระยะ
แต่ไม่ยักว่ามันจะสนใจสายตาสงสัยเสียเต็มประดาของผมที่ส่งไปเลย!? "เห็นแป้งบอกว่าอยากเจอโน่... เลยขอร้องให้โน่มาหาหน่อยน่ะ" อะไรนะ!!!!!!!!!!!!! แน่จริงตอนพูดมึงอย่าลอบทำร้ายด้วยการเตะหน้าขากูดังป้าบบสิวะ สาดดดดด!! อูยยยยยย ไอ้บ้า ฝากไว้ก่อนเหอะมึง! "แป้งอยากเจอพี่โน่?" "ก็แป้งบอก........ อยากเห็นแฟนพี่ไม่ใช่เหรอ..." แล้วกูไปตกลงกับมึงตั้งแต่ตอนไหน!!!!!!!!!!!!! ความจำกูเสื่อมหรือมึงโมเมวะสัด! ผมเกือบจะโวยวายลุกขึ้นมาทุบหัวมันอยู่แล้ว ถ้ามันไม่ได้ คว้า มือผมไปจับไว้อย่าง อ่อนโยน เสียก่อน เวรกรรมแล้วไหมล่ะ ชีวิต.......... *** ในที่สุดผมก็โดนลากให้เข้ามาในบ้านภูมิพัฒน์จนได้ (นี่ผมก็ขัดขืนแล้วเหมือนกันครับ) จุ้นพอกันทั้งพี่ทั้งน้องนั่นล่ะผมว่า เจ้าเด็กแป้งพอรู้ตัวว่าผมจะมาเป็นพี่สะใภ้ (กูจะบ้า!!) ก็คะยั้นคะยอให้พี่พาแฟนเข้าไปกินนํ้าในบ้าน (แล้วเอาออกมาให้ไม่ได้เหรอวะ) ข้างฝ่ายไอ้ปุณณ์ก็เสือกสนับสนุนเต็มที่อีก บอกคุยข้างนอกยุงกัด (พวกมึงปล่อยกูกลับบ้านง่ายกว่าเยอะ!)
แน่นอนว่าผมเถียงอะไรไม่ได้ซักคำ โบราณว่านํ้าท่วมปาก ผักบุ้งโหรงเหรงเป็นยังไง วันนี้ผมรู้ซึ้งแล้วครับ (เอ๊ะ.. แว่ว ๆ เหมือนใครด่าผมว่าสุภาษิตนี้มันไม่มี) ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งแหมะอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นบ้านภูมิพัฒน์ โดยที่มีน้องแป้ง นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวนึง และ ไอ้ปุณณ์......... ที่แทบจะยกเอาผมไปนั่งบนตัก "เบียดทำไม! ร้อน!" ผมกระซิบด่ามันพอเป็นพิธี ไม่ให้น้องแป้งที่กำลังตั้งใจดูซีรี่ย์หนังฝรั่งอยู่ได้ยิน แต่ไอ้เวรนั่นกลับทำหน้าเหรอหราใส่ "ร้อนเหรอ เร่งแอร์ไหม?" "ไม่ต้อง! เขยิบไปก็พอ!" เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ได้วะ -_-" แต่คำตอบที่ผมได้รับกลับเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนที่นั่งเบียดผมอยู่นี่แทน "ได้ไงล่ะ ให้มันเนียน ๆ หน่อยสิโน่" หึ๊ย... เนียนห่าเนียนเหวอะไร!! มึงบังคับขืนใจกูมาชัด ๆ!!!!!!! "เนียนเชี่ยไร! เถิบไป!" เริ่มขึ้นคำหยาบแล้วครับ.. ผมยังไม่ลดละความพยายามที่จะอยู่ห่าง ๆ ไอ้บ้านี่ง่าย ๆ ซึ่งงวดนี้ดูเหมือนมันจะยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี.. ผมถอนหายใจโฮกใหญ่ที่ปุณณ์ยอมกระเถิบออกไปนิดหน่อย (แต่ก็ยังนั่งติดกันอยู่ดี) ซึ่งแน่นอนว่าความโล่งใจไม่ได้อยู่กับตัวผมนานเลย เมื่อไอ้ปุณณ์มัน..... พาดแขนมาโอบบ่าผมแทนซะนี่!!!! คิดได้นะมึง!!!!!!!!!!! ผมเห็นชัดว่าน้องแป้งหันมามองเราสองคนด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกายวูบไหวแปลก ๆ มันแลดูเป็นประกายอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก ทำเอาผมขนลุกพรึ่บพร้อมกันทั้งสองแขนโดยไม่ต้องโทรนัดกันให้เสียเวลา!! ดูทีวีต่อไปสิครับแป้ง!! T____T
"พี่โน่กลับยังไงคะวันนี้ ดึกแล้วนะ" น้องแป้งหันมายิงคำถามให้ผม แต่... คำถามนี้มันแอบแฝงอะไรรึเปล่าวะ... ไม่ ๆๆ ไม่ดีแน่ รีบปัดไปจะปลอดภัยกว่า.. ผมยกนาฬิกาข้อมือตัวเองมามองแล้วก็พบว่ามันดึกมากแล้วจริง ๆ ได้เวลาหนีจากขุมนรกชั้นที่ 18 นี่ซักที "พี่ขับมอไซค์มาครับ งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะ บายปุณณ์" ผมหันไปโบกมือให้ไอ้ตัวปัญหาคนโต ที่ลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปส่ง ในขณะที่ตัวปัญหาคนเล็กดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมให้ไปผุดไปเกิดง่าย ๆ "ปล่อยพี่โน่กลับตอนนี้ได้ไงอะพี่ปุณณ์!! ระหว่างทางเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ!" อ้าวเห้ย... พี่เป็นผู้ชาย อายุ 17 แล้วนะครับ!! ดูแลตัวเองได้แล้วครับแป้ง!! "เอ่อ........" "พี่โน่นอนนี่นะ ๆๆ.... นอนห้องพี่ปุณณ์ก็ได้ อย่ากลับเลยนะ มันอันตราย" ทีนี้จะเอายังไงกะลูกแมวน้อยที่มาเกาะแขนแจอยู่ข้างผมนี่ดีหว่า -_-"... ถ้าเป็นไปได้.. ผมอยากจะถีบแม่งให้กระเด็น ริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นยังจ้อไม่หยุด.. "พี่ปุณณ์จะบอกว่ามีแฟนอย่างเดียวแล้วให้หนูช่วยพูดกับพ่อเรื่องนั้นไม่ได้หรอกนะ ถ้าพี่ปุณณ์ไม่ดูแลพี่โน่ให้ดี หนูก็ไม่ช่วยพูดให้เหมือนกัน" ชิบหายแล้ว!!!! ไหงงั้นล่ะวะ!!!! หน้าผมตอนนี้มีเครื่องหมายอัศเจรีย์ขนาด 500pt แปะป้ากอยู่กลางกะบาลจนแทบหงายเก๋ง "เอ่อโน่..... นอนนี่เถอะว่ะ กลับตอนนี้มัน...... หึหึ...... อันตราย.. หึหึหึ" ดูนั่น มันขำชัด ๆ ไอ้เชี่ยปุณณ์ มึงไม่ช่วยกูแล้วมึงยังจะ....... โอ๊ยยยยย ผมควรเฟ้นคำไหนมาด่ามันก่อนดีวะเนี่ย!!!!! "นอนยังไงล่ะ พรุ่งนี้มีเรียน ชุดนักเรียนไม่มี" "ชุดพี่ปุณณ์ไงคะพี่โน่" "ไม่ได้หรอกครับ รหัสนักเรียนมันไม่เหมือนกัน" เอาวะ... ตอนนี้อยู่ที่ว่าใครจะเถียงชนะใครแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอก วันดีคืนดี บราเดอร์ไม่เคยตรวจนี่... หรือถึงเขาสงสัย โน่บอกไปก็ได้ว่าบังเอิญมาค้างบ้านผม แล้วใช้ชุดของผม" ไม่ช่วยกูแล้วยังจะฝังกลบกูอีกนะปุณณ์!!!!!!! ไอ้เหี้ย กูซึ้ง!!!!!!!!!!! กูซึ้งว่ะเพื่อน!!!!!! "........................." ถึงตอนนี้ผมอึ้งรับประทาน ใบ้แดก เถียงต่อไม่ออกแล้วครับท่าน "รีบขึ้นไปอาบนํ้านอนเถอะค่ะ ทั้งสองคนเลย แล้วเรื่องนั้นแป้งจะค่อย ๆ คุยกับพ่อให้นะพี่ปุณณ์" น้องแป้งพูดพลางดันหลังทั้งผมและปุณณ์ให้ออกจากอาณาเขตห้องนั่งเล่นไป เพื่อมุ่งสู่เรือนหอรอรัก (??) ตบท้ายประโยคด้วยคำที่ทำให้ปุณณ์ตาวาว แต่ผมนี่สิ ห่อเหี่ยวใจเป็นอย่างที่สุด ทำไมต้องค่อย ๆ คุยด้วยวะครับ!! แล้วผมจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย!!!!!!!!! "ไม่ต้องห่วง เรื่องเงินชมรมนายฉันก็จะจัดการให้เหมือนกัน" เสียงปุณณ์กระซิบบอกผมเบา ๆ ในขณะที่ผมเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มันคุ้มกันแน่หรือเปล่าวะ ถามจริง!
โผล่มาแล้วครับ น้องแป้งในตำนาน!!!!!!!!!!!! กูเริ่มส่งสัญญาณเรียกแบทแมนตอนนี้ได้เลยรึเปล่าวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย! ผมตะลึงงันมองหน้าเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้อย่างกับเห็นผี (ให้เลือกดี ๆ ตอนนี้ผมเจอผียังรู้สึกดีซะกว่า) ในขณะที่ปุณณ์ดูจะควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่าที่คิด (รึเปล่าวะ) มันเพียงสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวที่น่ารักของมันทันที เฮ้... เพื่อน..... อย่าทำท่ากระดี๊กระด๊าแบบนั้น....... กู.. กลัว.... "ไหนแป้งบอกจะนอนแล้วไงคะ?" ผมขมวดคิ้วมองไอ้ท่าทางอ่อนโยนของปุณณ์ที่ทำกับน้องสาว ก็เป็นซะอย่างนี้แหละ เด็กคอนแวนต์ทั่วสารทิศถึงได้พากันหลงนักหลงหนา... ผมคิดพลางเลิกคิ้วมองปุณณ์ที่ลูบหัวน้องวัยม.ต้นอย่างพี่ชายใจดี แล้วพลันรู้สึกสบายใจกับภาพที่ได้เห็นอย่างบอกไม่ถูก "ก็นอนไม่หลับ ว่าจะลงมาดูว่าพ่อกลับยัง แต่เห็นพี่ปุณณ์ก่อน" เจ้าตัวจุ้นตอบพลางเหล่ตามองผมไปพลาง.. คงจะคุ้นหน้าผมล่ะซี่ เด็กน้อยย (ผมเจอเธอครั้งล่าสุดเมื่อปีกลายที่งานบอลครับ น้องแป้งแวะมาหาปุณณ์ที่อยู่ฝ่ายพัสดุ ส่วนผมทำหน้าที่ band เดินไปตามไอ้ปุณณ์ให้น้องแป้งเองกะมือ) ผมฉีกยิ้มให้เธอจนเห็นฟันครบ 32 ซี่อย่างเป็นมิตร (เหงือกแทบแหก) เห็นไอ้ปุณณ์หันมองมาทางผมแล้วก็ยิ้มให้แบบที่ทำเอาเสียวตะเข็บชายแดนด้านหลังวูบบ "อ๋อ... พอดี.. เพื่อนนแวะมาหาน่ะ" มันหันกลับไปพูดกับน้องแป้ง ว่าแต่ทำไมต้องเน้นคำว่า เพื่อนน แปลก ๆ ด้วยวะ (มีการลากเสียงด้วย!?) "เพื่อนน??" ยิ่งเห็นสายตาซน ๆ ของยัยเด็กนี่แล้วยิ่งไม่น่าไว้ใจทะแม่งว่ะ...... นี่ผมกำลังโดนไอ้สองศรีพี่น้องตัวแสบกลั่นแกล้งอะไรอยู่รึเปล่าครับเนี่ย!? "คืออันที่จริง........." ปุณณ์พูดพลางขยับตัวหันไปหาน้องแป้งมากขึ้น พร้อมกับเหลือบตามองผมเป็นระยะ
แต่ไม่ยักว่ามันจะสนใจสายตาสงสัยเสียเต็มประดาของผมที่ส่งไปเลย!? "เห็นแป้งบอกว่าอยากเจอโน่... เลยขอร้องให้โน่มาหาหน่อยน่ะ" อะไรนะ!!!!!!!!!!!!! แน่จริงตอนพูดมึงอย่าลอบทำร้ายด้วยการเตะหน้าขากูดังป้าบบสิวะ สาดดดดด!! อูยยยยยย ไอ้บ้า ฝากไว้ก่อนเหอะมึง! "แป้งอยากเจอพี่โน่?" "ก็แป้งบอก........ อยากเห็นแฟนพี่ไม่ใช่เหรอ..." แล้วกูไปตกลงกับมึงตั้งแต่ตอนไหน!!!!!!!!!!!!! ความจำกูเสื่อมหรือมึงโมเมวะสัด! ผมเกือบจะโวยวายลุกขึ้นมาทุบหัวมันอยู่แล้ว ถ้ามันไม่ได้ คว้า มือผมไปจับไว้อย่าง อ่อนโยน เสียก่อน เวรกรรมแล้วไหมล่ะ ชีวิต.......... *** ในที่สุดผมก็โดนลากให้เข้ามาในบ้านภูมิพัฒน์จนได้ (นี่ผมก็ขัดขืนแล้วเหมือนกันครับ) จุ้นพอกันทั้งพี่ทั้งน้องนั่นล่ะผมว่า เจ้าเด็กแป้งพอรู้ตัวว่าผมจะมาเป็นพี่สะใภ้ (กูจะบ้า!!) ก็คะยั้นคะยอให้พี่พาแฟนเข้าไปกินนํ้าในบ้าน (แล้วเอาออกมาให้ไม่ได้เหรอวะ) ข้างฝ่ายไอ้ปุณณ์ก็เสือกสนับสนุนเต็มที่อีก บอกคุยข้างนอกยุงกัด (พวกมึงปล่อยกูกลับบ้านง่ายกว่าเยอะ!)
แน่นอนว่าผมเถียงอะไรไม่ได้ซักคำ โบราณว่านํ้าท่วมปาก ผักบุ้งโหรงเหรงเป็นยังไง วันนี้ผมรู้ซึ้งแล้วครับ (เอ๊ะ.. แว่ว ๆ เหมือนใครด่าผมว่าสุภาษิตนี้มันไม่มี) ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งแหมะอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นบ้านภูมิพัฒน์ โดยที่มีน้องแป้ง นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวนึง และ ไอ้ปุณณ์......... ที่แทบจะยกเอาผมไปนั่งบนตัก "เบียดทำไม! ร้อน!" ผมกระซิบด่ามันพอเป็นพิธี ไม่ให้น้องแป้งที่กำลังตั้งใจดูซีรี่ย์หนังฝรั่งอยู่ได้ยิน แต่ไอ้เวรนั่นกลับทำหน้าเหรอหราใส่ "ร้อนเหรอ เร่งแอร์ไหม?" "ไม่ต้อง! เขยิบไปก็พอ!" เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ได้วะ -_-" แต่คำตอบที่ผมได้รับกลับเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนที่นั่งเบียดผมอยู่นี่แทน "ได้ไงล่ะ ให้มันเนียน ๆ หน่อยสิโน่" หึ๊ย... เนียนห่าเนียนเหวอะไร!! มึงบังคับขืนใจกูมาชัด ๆ!!!!!!! "เนียนเชี่ยไร! เถิบไป!" เริ่มขึ้นคำหยาบแล้วครับ.. ผมยังไม่ลดละความพยายามที่จะอยู่ห่าง ๆ ไอ้บ้านี่ง่าย ๆ ซึ่งงวดนี้ดูเหมือนมันจะยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี.. ผมถอนหายใจโฮกใหญ่ที่ปุณณ์ยอมกระเถิบออกไปนิดหน่อย (แต่ก็ยังนั่งติดกันอยู่ดี) ซึ่งแน่นอนว่าความโล่งใจไม่ได้อยู่กับตัวผมนานเลย เมื่อไอ้ปุณณ์มัน..... พาดแขนมาโอบบ่าผมแทนซะนี่!!!! คิดได้นะมึง!!!!!!!!!!! ผมเห็นชัดว่าน้องแป้งหันมามองเราสองคนด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกายวูบไหวแปลก ๆ มันแลดูเป็นประกายอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก ทำเอาผมขนลุกพรึ่บพร้อมกันทั้งสองแขนโดยไม่ต้องโทรนัดกันให้เสียเวลา!! ดูทีวีต่อไปสิครับแป้ง!! T____T
"พี่โน่กลับยังไงคะวันนี้ ดึกแล้วนะ" น้องแป้งหันมายิงคำถามให้ผม แต่... คำถามนี้มันแอบแฝงอะไรรึเปล่าวะ... ไม่ ๆๆ ไม่ดีแน่ รีบปัดไปจะปลอดภัยกว่า.. ผมยกนาฬิกาข้อมือตัวเองมามองแล้วก็พบว่ามันดึกมากแล้วจริง ๆ ได้เวลาหนีจากขุมนรกชั้นที่ 18 นี่ซักที "พี่ขับมอไซค์มาครับ งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะ บายปุณณ์" ผมหันไปโบกมือให้ไอ้ตัวปัญหาคนโต ที่ลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปส่ง ในขณะที่ตัวปัญหาคนเล็กดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมให้ไปผุดไปเกิดง่าย ๆ "ปล่อยพี่โน่กลับตอนนี้ได้ไงอะพี่ปุณณ์!! ระหว่างทางเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ!" อ้าวเห้ย... พี่เป็นผู้ชาย อายุ 17 แล้วนะครับ!! ดูแลตัวเองได้แล้วครับแป้ง!! "เอ่อ........" "พี่โน่นอนนี่นะ ๆๆ.... นอนห้องพี่ปุณณ์ก็ได้ อย่ากลับเลยนะ มันอันตราย" ทีนี้จะเอายังไงกะลูกแมวน้อยที่มาเกาะแขนแจอยู่ข้างผมนี่ดีหว่า -_-"... ถ้าเป็นไปได้.. ผมอยากจะถีบแม่งให้กระเด็น ริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นยังจ้อไม่หยุด.. "พี่ปุณณ์จะบอกว่ามีแฟนอย่างเดียวแล้วให้หนูช่วยพูดกับพ่อเรื่องนั้นไม่ได้หรอกนะ ถ้าพี่ปุณณ์ไม่ดูแลพี่โน่ให้ดี หนูก็ไม่ช่วยพูดให้เหมือนกัน" ชิบหายแล้ว!!!! ไหงงั้นล่ะวะ!!!! หน้าผมตอนนี้มีเครื่องหมายอัศเจรีย์ขนาด 500pt แปะป้ากอยู่กลางกะบาลจนแทบหงายเก๋ง "เอ่อโน่..... นอนนี่เถอะว่ะ กลับตอนนี้มัน...... หึหึ...... อันตราย.. หึหึหึ" ดูนั่น มันขำชัด ๆ ไอ้เชี่ยปุณณ์ มึงไม่ช่วยกูแล้วมึงยังจะ....... โอ๊ยยยยย ผมควรเฟ้นคำไหนมาด่ามันก่อนดีวะเนี่ย!!!!! "นอนยังไงล่ะ พรุ่งนี้มีเรียน ชุดนักเรียนไม่มี" "ชุดพี่ปุณณ์ไงคะพี่โน่" "ไม่ได้หรอกครับ รหัสนักเรียนมันไม่เหมือนกัน" เอาวะ... ตอนนี้อยู่ที่ว่าใครจะเถียงชนะใครแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอก วันดีคืนดี บราเดอร์ไม่เคยตรวจนี่... หรือถึงเขาสงสัย โน่บอกไปก็ได้ว่าบังเอิญมาค้างบ้านผม แล้วใช้ชุดของผม" ไม่ช่วยกูแล้วยังจะฝังกลบกูอีกนะปุณณ์!!!!!!! ไอ้เหี้ย กูซึ้ง!!!!!!!!!!! กูซึ้งว่ะเพื่อน!!!!!! "........................." ถึงตอนนี้ผมอึ้งรับประทาน ใบ้แดก เถียงต่อไม่ออกแล้วครับท่าน "รีบขึ้นไปอาบนํ้านอนเถอะค่ะ ทั้งสองคนเลย แล้วเรื่องนั้นแป้งจะค่อย ๆ คุยกับพ่อให้นะพี่ปุณณ์" น้องแป้งพูดพลางดันหลังทั้งผมและปุณณ์ให้ออกจากอาณาเขตห้องนั่งเล่นไป เพื่อมุ่งสู่เรือนหอรอรัก (??) ตบท้ายประโยคด้วยคำที่ทำให้ปุณณ์ตาวาว แต่ผมนี่สิ ห่อเหี่ยวใจเป็นอย่างที่สุด ทำไมต้องค่อย ๆ คุยด้วยวะครับ!! แล้วผมจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย!!!!!!!!! "ไม่ต้องห่วง เรื่องเงินชมรมนายฉันก็จะจัดการให้เหมือนกัน" เสียงปุณณ์กระซิบบอกผมเบา ๆ ในขณะที่ผมเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มันคุ้มกันแน่หรือเปล่าวะ ถามจริง!
Love Sick 3rd
หลังจากที่ปุณณ์พยายามลากผมเข้ามาในบ้านได้พักใหญ่ (จะเอาผมไปสาบานกับเจ้าป่าเจ้าเขาที่ไหนก็ได้
ว่าพยายามขัดขืนแล้วแต่สู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ) ในที่สุดตอนนี้ก้นเล็ก ๆ อันน่าหวงแหนของผม ก็ย้ายเข้ามานั่งอยู่ในซุ้มไม้ บริเวณสวนหน้าบ้านของมันเป็นที่เรียบร้อย นัยน์ตาไอ้ปุณณ์จ้องตรงเป๋งมายังผม ราวกับมีเรื่องประมาณล้านแปดแสนอยากจะบอก แต่ไม่รู้ควรเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดี... ส่วนผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ว่าผมอยากจะฟัง -_-"......... "โน่!" มันเรียกชื่อผมในที่สุด เล่นเอาสะดุ้งโหยง เอาล่ะแม่ง.. ทีนี้... ผมควรจะเริ่มทำอะไรก่อน.. ระหว่างวิ่งหนี ดำดิน โทรแจ้งตำรวจ หรือส่งสัญญาณเรียกแบทแมน T___T "โน่... ฟังผมดี ๆ นะ" กูไม่อยากฟังงง T___T ปุณณ์มองหน้าผมที่คงทำท่าสยดสยองให้มันเห็นซะออกหน้าออกตา จนมันถอนหายใจเฮือก "ผมไม่ได้เป็นเกย์... ผมมีแฟนแล้ว เป็นผู้หญิง... โน่ก็รู้จัก เอม แฟนผมนี่" อะไรของมัน พูดจากลับไปกลับมาจริง ๆ ว่ะ.. แต่ประโยคนี้ฟังดูเข้าท่านะ ผมรู้สึกสบายตัวขึ้นตั้งเยอะ แน่นอนว่าผมรีบพยักหน้ารับกลับไปอย่างแข็งขัน เพราะผมก็รู้จัก เอม แฟนปุณณ์จริง ๆ เธออายุเท่าพวกเรา แต่อยู่คนละโรงเรียน (แน่สิ โรงเรียนเดียวกันก็กะเทยแน่แล้ว โรงเรียนผมมีแต่ผู้ชายนี่หว่า) เอม เป็นผู้หญิงสวยมาก จนถึงขั้นสวยจัด ถึงแม้ไม่แต่งหน้าก็ยังสวยอยู่ แต่งตัวทันสมัยแบบที่สาว ๆ ผู้ดีมีตังค์ชอบใส่เด๊ะ ๆ เรียกว่าควงไปไหนยังไงรับรองไม่มีวันขายหน้าเป็นอันขาด ยิ่งควงเข้ามาในโรงเรียนผมน่ะนะ พรรคพวกนํ้าลายสอมองตามกันสลอน ใคร ๆ ก็บอกว่า เอมกับปุณณ์ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก.. ผมเองก็เคยเป็นคนหนึ่งที่พูดคำนั้น เพราะเขาสมกันจริง ๆ
สมกันจนผมอดสงสัยไม่ได้.. ว่าประโยคต่อไปของปุณณ์จะเป็นคำว่าอะไร "แต่..... ผมอยากจะคบกันโน่.." ไอ้ห่า...... กูไม่อยากฟังแล้วโว๊ย!!!!!!!! "โอเคว่ะปุณณ์... พูดคำเดิมเลย เรากลับดีกว่า ไม่อยากฟังแล้วว่ะ" ผมตัดบทอย่างรวดเร็วพลางลุกขึ้นหมายจะกลับแน่นอน ไม่มีการล้อเล่น... ผมไม่เข้าใจอะไรมันเลย จะมานั่งแก้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ แถมยังยกเรื่องเอมมาอ้างอีกทำไม ในเมื่อคำต่อไป มันยังยืนยันจะทำตัววิปริตกับผมอยู่ดี "เพราะที่บ้านผมกำลังจะบังคับให้ดูตัว ผมขัดขืนพ่อกับแม่ไม่ได้ นอกจากน้องสาวจะช่วย ซึ่งเธอบอกว่าถ้าผมมีแฟนเป็นผู้ชายเธอก็จะโอเค" O.o หา... อะไรนะ????? มันพูดทั้งยาวและเร็วจนฟังไม่ถนัด สิ่งเดียวที่รู้ตอนนี้คือว่า..... ผมควรจะฟัง? "อะไรนะ? เอาช้า ๆ ชัด ๆ" "ผมบอกว่า... ที่บ้านกำลังจะบังคับให้ดูตัว" ปุณณ์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ ในขณะที่ผมกลับไปนั่งตรงข้ามมันเหมือนเดิมแล้ว "อ่าฮะ.. ?" "แล้วผมไม่เคยปฏิเสธอะไรพ่อกับแม่ได้... โน่ก็รู้ว่าท่านดุ...." ถูกต้องใช่เลย... ผมยังฝังใจแม่นถึงงานวันเกิดที่บ้านมันเมื่อ 2 ปีก่อน เพราะแม่งเล่นเอาเกร็งแทบแย่ ต้องมานั่งกลั้นคำหยาบยิ่งกว่ากลั้นตด เพราะตดยังปล่อยออกมาได้ไม่มีใครรู้ (ปะวะ?) แต่คำหยาบแม่งหลุดเมื่อไหร่... มีหวังโดนโยนออกจากบ้านไฮโซเมื่อนั้น.... กลับไปเดือดร้อนถึงไอ้โอมต้องนั่งฟังผมพ่นสารพัดสัตว์ที่ทนเก็บเอาไว้สามชั่วโมงเป็นวรรคเป็นเวรจนหูชา "แต่ไม่รู้เป็นอะไร ท่านยอมแป้งเสมอ" ปุณณ์พูดต่อขัดความคิดที่กำลังเพ้อเจ้อของผม.. มันพูดว่าอะไรนะ? อ๋อ... เออ แป้งนี่เป็นชื่อน้องสาวมันครับ ผมพอจะจำได้อยู่ น้องแป้งนี่เป็นเด็กแสบพอตัวในความทรงจำ
สยองของผม.. ถ้าจะบอกว่าแม้แต่พ่อกับแม่ยังกลัวนี่ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจ -_-".. "ดังนั้นถ้าแป้งช่วยพูดให้ผม ผมก็คงไม่ต้องไปดูตัว แต่................." ถึงตรงนี้ผมเลิกขึ้นคิ้วสูง.... แต่.... แต่อะไรวะ!?........ ตอนผมเรียนพิเศษวิชาภาษาไทย อาจารย์ปิงเคยบอกกับผมว่า หลังคำว่า 'แต่' มักเป็น main idea เสมอ.. ซึ่งนักเรียนมีหน้าที่ต้องสนใจมันเป็นพิเศษเวลาทำข้อสอบ แต่.. ตอนนี้ผมไม่อยากสนใจมันเลยว่ะ -_-"... main idea ผม ชัดพอปะ? "เราไม่ฟังต่อได้มะ?" "ไม่ได้โน่ ฟังให้จบดิ่" แม่งขี้บังคับอะ!!!!!!!!!!!! T[]T ผมนั่งทำหน้าเซ็งรอมันพูดต่อด้วยจิตใจลุ้นระทึก... ก็ไอ้ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ นี่คืออะไรวะ หมายความว่าผมจะต้องเสียเอกราชให้ไอ้ปุณณ์รึเปล่า T__T "แต่แป้งมัน... ก็เหมือนเด็กผู้หญิงสมัยนี้อะโน่ ที่ชอบอ่านนิยายกับการ์ตูนเกย์ อะไรของแป้งก็ไม่รู้ ผมเห็นซื้อมาเก็บเต็มห้อง" บทสนทนานี้เริ่มฟังดูน่ากลัวขึ้นทุกที ๆ... "แป้งก็เลยบอกผมว่า ถ้าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แป้งถึงจะยอมช่วยพูดให้... แล้วถ้าแฟนผมน่ารัก... ก็จะยิ่งช่วยเข้าไปใหญ่" เอาล่ะ... ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้กระพริบตามากี่นาทีแล้ว... ในใจผมเริ่มสวดมนต์อธิษฐานขอขมาเจ้ากรรมนายเวร.. เป็นไปได้ก็ขอให้หูตัวเองบอดซักสองสามนาที หากคำอธิษฐานเป็นจริงผมรับรองจะอาสาเก็บขยะรอบสนามหลวงซัก 3 เดือนแก้บน แต่ไม่ยักมีเจ้าป่าเจ้าเขาองค์ไหนเห็นใจผมซักคน T___T
"คือโน่ก็........ ดูดี..." นี่คือประโยคต่อมาที่ผมได้ยิน... โอเคอะปุณณ์!!!!!!! กูขอโทษที่เกิดมาตัวเล็กกว่ามึง (จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เตี้ยเท่าไหร่ แล้วปุณณ์มันก็ไม่ได้สูงมากมายอะไร แต่ก็นั่นแหละ... ยังไงผมก็ยังสูงน้อยกว่ามันอยู่ดี) กูขอโทษที่กูเป็นลูกคนจีน ตัวเลยขาวจั๊วะ ตากแดดยังไงก็ไม่ยอมดำ กูขอโทษที่ถึงแม้กูจะเป็นลูกคนจีนตาครึ่งชั้น แต่ตากูเสือกกลมแป๋ว แถมปากยังแดงแจ๋..... กูโดนเพื่อนแซวอยู่บ่อย ๆ ว่าน่ารักก็จริงอยู่ แต่กูไม่เคยคิดอะไร จนถึงวันนี้นี่แหละที่มึงทำให้กูรู้สึกว่าสิ่งที่กูเป็นมัน.. นรกชัด ๆ !!! ท่าทางมันจะอ่านความคิดผมออกทั้งหมดโดยที่ไม่ต้องออกเสียงซักแอะ.. "โธ่โน่... ผมขอโทษ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่คือ...... จะให้ไปคว้าเอาไอ้เชนมาบอกแป้งว่านี่แฟน ก็ไม่ใช่เรื่องใช่ไหมล่ะ" เข้าใจพูดนี่หว่า... มันอ้างไปถึงไอ้เชนครับ ไอ้เชนนี่เป็นนักกีฬาเต็งหนึ่งของโรงเรียน... ฟังดูก็รู้แล้วใช่ไหมล่ะครับว่าไซส์จะประมาณไหน "แล้วทำไมไม่ไปให้พวกแก๊งค์นางฟ้าช่วยล่ะ" ผมโยนถามต่อไปถึงแก๊งค์กะเทยจอมแก่น ที่เซี้ยวซะจนผู้ชายแมน ๆ อย่างพวกผมยังผวา.. แน่ล่ะว่าถ้าลองปุณณ์ไปขอความช่วยเหลือจากพวกนี้ล่ะก็ ขี้คร้านจะกรี๊ดกร๊าดแย่งกันช่วยแทบไม่ทัน "ก็แป้งเขาไม่ชอบแบบนั้นนี่โน่ แป้งชอบเกย์ ไม่ได้ชอบกะเทย..." แล้วกูเป็นที่ไหนล่ะ!!!!! อยากจะตะโกนใส่หน้าจริงโว๊ยยย "ไอ้โอ๊ค ไอ้ดุลย์ วิทย์... ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ เยอะแยะ ตัวเล็กกว่าเราด้วย ทำไมไม่ไปให้พวกนั้นช่วยล่ะ" ผมยังพยายามโบ้ยต่อไม่จบสิ้น แต่ดูท่าทางปุณณ์จะหน่าย ถึงได้ถอนหายใจใส่หน้าผมอย่างนั้น"พวกนั้นก็ปกติเหมือนเรานี่โน่... ไม่ยอมหรอก" "แล้วทำไมต้องเราอะ!!!" "ก็ถ้ากับโน่........ ผมยังมีเรื่องที่ช่วยโน่แลกเปลี่ยนได้" สะอึกอุกกันเลยทีเดียว......... นี่ผมกำลังถูกขู่รึเปล่าวะ?? เกือบลืมไปแล้วเชียวว่าตัวเองต้องอาศัยใบบุญจากปุณณ์อยู่ ถึงตอนนี้ผมมองเห็นหน้าเจ้าปุณณ์เป็นแบงค์พัน สองปึก ปึกละหมื่น เรียบร้อยแล้ว "โอเคไหม... ที่อื่นไม่ต้อง ขอแค่ต่อหน้าแป้งก็พอ.... แล้วเงินชมรมโน่ ได้แน่นอน" ...... หึ๊ยย!!!...................................... เพื่อเงินสองหมื่น กูต้องยอมเสียศักดิ์ศรี เป็นเมีย (ในหน้าที่) ของยอดชายนายปุณณ์เลยเหรอวะ!!! ผมมองหน้ามันที่ยิ้มกริ่มอยู่พลางครุ่นคิด แต่ยังไม่ทันจะคิดตกดี เสียงแหลม ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน "พี่ปุณณ์ นี่ใครน่ะ?"
ว่าพยายามขัดขืนแล้วแต่สู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ) ในที่สุดตอนนี้ก้นเล็ก ๆ อันน่าหวงแหนของผม ก็ย้ายเข้ามานั่งอยู่ในซุ้มไม้ บริเวณสวนหน้าบ้านของมันเป็นที่เรียบร้อย นัยน์ตาไอ้ปุณณ์จ้องตรงเป๋งมายังผม ราวกับมีเรื่องประมาณล้านแปดแสนอยากจะบอก แต่ไม่รู้ควรเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดี... ส่วนผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ว่าผมอยากจะฟัง -_-"......... "โน่!" มันเรียกชื่อผมในที่สุด เล่นเอาสะดุ้งโหยง เอาล่ะแม่ง.. ทีนี้... ผมควรจะเริ่มทำอะไรก่อน.. ระหว่างวิ่งหนี ดำดิน โทรแจ้งตำรวจ หรือส่งสัญญาณเรียกแบทแมน T___T "โน่... ฟังผมดี ๆ นะ" กูไม่อยากฟังงง T___T ปุณณ์มองหน้าผมที่คงทำท่าสยดสยองให้มันเห็นซะออกหน้าออกตา จนมันถอนหายใจเฮือก "ผมไม่ได้เป็นเกย์... ผมมีแฟนแล้ว เป็นผู้หญิง... โน่ก็รู้จัก เอม แฟนผมนี่" อะไรของมัน พูดจากลับไปกลับมาจริง ๆ ว่ะ.. แต่ประโยคนี้ฟังดูเข้าท่านะ ผมรู้สึกสบายตัวขึ้นตั้งเยอะ แน่นอนว่าผมรีบพยักหน้ารับกลับไปอย่างแข็งขัน เพราะผมก็รู้จัก เอม แฟนปุณณ์จริง ๆ เธออายุเท่าพวกเรา แต่อยู่คนละโรงเรียน (แน่สิ โรงเรียนเดียวกันก็กะเทยแน่แล้ว โรงเรียนผมมีแต่ผู้ชายนี่หว่า) เอม เป็นผู้หญิงสวยมาก จนถึงขั้นสวยจัด ถึงแม้ไม่แต่งหน้าก็ยังสวยอยู่ แต่งตัวทันสมัยแบบที่สาว ๆ ผู้ดีมีตังค์ชอบใส่เด๊ะ ๆ เรียกว่าควงไปไหนยังไงรับรองไม่มีวันขายหน้าเป็นอันขาด ยิ่งควงเข้ามาในโรงเรียนผมน่ะนะ พรรคพวกนํ้าลายสอมองตามกันสลอน ใคร ๆ ก็บอกว่า เอมกับปุณณ์ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก.. ผมเองก็เคยเป็นคนหนึ่งที่พูดคำนั้น เพราะเขาสมกันจริง ๆ
สมกันจนผมอดสงสัยไม่ได้.. ว่าประโยคต่อไปของปุณณ์จะเป็นคำว่าอะไร "แต่..... ผมอยากจะคบกันโน่.." ไอ้ห่า...... กูไม่อยากฟังแล้วโว๊ย!!!!!!!! "โอเคว่ะปุณณ์... พูดคำเดิมเลย เรากลับดีกว่า ไม่อยากฟังแล้วว่ะ" ผมตัดบทอย่างรวดเร็วพลางลุกขึ้นหมายจะกลับแน่นอน ไม่มีการล้อเล่น... ผมไม่เข้าใจอะไรมันเลย จะมานั่งแก้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ แถมยังยกเรื่องเอมมาอ้างอีกทำไม ในเมื่อคำต่อไป มันยังยืนยันจะทำตัววิปริตกับผมอยู่ดี "เพราะที่บ้านผมกำลังจะบังคับให้ดูตัว ผมขัดขืนพ่อกับแม่ไม่ได้ นอกจากน้องสาวจะช่วย ซึ่งเธอบอกว่าถ้าผมมีแฟนเป็นผู้ชายเธอก็จะโอเค" O.o หา... อะไรนะ????? มันพูดทั้งยาวและเร็วจนฟังไม่ถนัด สิ่งเดียวที่รู้ตอนนี้คือว่า..... ผมควรจะฟัง? "อะไรนะ? เอาช้า ๆ ชัด ๆ" "ผมบอกว่า... ที่บ้านกำลังจะบังคับให้ดูตัว" ปุณณ์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ ในขณะที่ผมกลับไปนั่งตรงข้ามมันเหมือนเดิมแล้ว "อ่าฮะ.. ?" "แล้วผมไม่เคยปฏิเสธอะไรพ่อกับแม่ได้... โน่ก็รู้ว่าท่านดุ...." ถูกต้องใช่เลย... ผมยังฝังใจแม่นถึงงานวันเกิดที่บ้านมันเมื่อ 2 ปีก่อน เพราะแม่งเล่นเอาเกร็งแทบแย่ ต้องมานั่งกลั้นคำหยาบยิ่งกว่ากลั้นตด เพราะตดยังปล่อยออกมาได้ไม่มีใครรู้ (ปะวะ?) แต่คำหยาบแม่งหลุดเมื่อไหร่... มีหวังโดนโยนออกจากบ้านไฮโซเมื่อนั้น.... กลับไปเดือดร้อนถึงไอ้โอมต้องนั่งฟังผมพ่นสารพัดสัตว์ที่ทนเก็บเอาไว้สามชั่วโมงเป็นวรรคเป็นเวรจนหูชา "แต่ไม่รู้เป็นอะไร ท่านยอมแป้งเสมอ" ปุณณ์พูดต่อขัดความคิดที่กำลังเพ้อเจ้อของผม.. มันพูดว่าอะไรนะ? อ๋อ... เออ แป้งนี่เป็นชื่อน้องสาวมันครับ ผมพอจะจำได้อยู่ น้องแป้งนี่เป็นเด็กแสบพอตัวในความทรงจำ
สยองของผม.. ถ้าจะบอกว่าแม้แต่พ่อกับแม่ยังกลัวนี่ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจ -_-".. "ดังนั้นถ้าแป้งช่วยพูดให้ผม ผมก็คงไม่ต้องไปดูตัว แต่................." ถึงตรงนี้ผมเลิกขึ้นคิ้วสูง.... แต่.... แต่อะไรวะ!?........ ตอนผมเรียนพิเศษวิชาภาษาไทย อาจารย์ปิงเคยบอกกับผมว่า หลังคำว่า 'แต่' มักเป็น main idea เสมอ.. ซึ่งนักเรียนมีหน้าที่ต้องสนใจมันเป็นพิเศษเวลาทำข้อสอบ แต่.. ตอนนี้ผมไม่อยากสนใจมันเลยว่ะ -_-"... main idea ผม ชัดพอปะ? "เราไม่ฟังต่อได้มะ?" "ไม่ได้โน่ ฟังให้จบดิ่" แม่งขี้บังคับอะ!!!!!!!!!!!! T[]T ผมนั่งทำหน้าเซ็งรอมันพูดต่อด้วยจิตใจลุ้นระทึก... ก็ไอ้ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ นี่คืออะไรวะ หมายความว่าผมจะต้องเสียเอกราชให้ไอ้ปุณณ์รึเปล่า T__T "แต่แป้งมัน... ก็เหมือนเด็กผู้หญิงสมัยนี้อะโน่ ที่ชอบอ่านนิยายกับการ์ตูนเกย์ อะไรของแป้งก็ไม่รู้ ผมเห็นซื้อมาเก็บเต็มห้อง" บทสนทนานี้เริ่มฟังดูน่ากลัวขึ้นทุกที ๆ... "แป้งก็เลยบอกผมว่า ถ้าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แป้งถึงจะยอมช่วยพูดให้... แล้วถ้าแฟนผมน่ารัก... ก็จะยิ่งช่วยเข้าไปใหญ่" เอาล่ะ... ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้กระพริบตามากี่นาทีแล้ว... ในใจผมเริ่มสวดมนต์อธิษฐานขอขมาเจ้ากรรมนายเวร.. เป็นไปได้ก็ขอให้หูตัวเองบอดซักสองสามนาที หากคำอธิษฐานเป็นจริงผมรับรองจะอาสาเก็บขยะรอบสนามหลวงซัก 3 เดือนแก้บน แต่ไม่ยักมีเจ้าป่าเจ้าเขาองค์ไหนเห็นใจผมซักคน T___T
"คือโน่ก็........ ดูดี..." นี่คือประโยคต่อมาที่ผมได้ยิน... โอเคอะปุณณ์!!!!!!! กูขอโทษที่เกิดมาตัวเล็กกว่ามึง (จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เตี้ยเท่าไหร่ แล้วปุณณ์มันก็ไม่ได้สูงมากมายอะไร แต่ก็นั่นแหละ... ยังไงผมก็ยังสูงน้อยกว่ามันอยู่ดี) กูขอโทษที่กูเป็นลูกคนจีน ตัวเลยขาวจั๊วะ ตากแดดยังไงก็ไม่ยอมดำ กูขอโทษที่ถึงแม้กูจะเป็นลูกคนจีนตาครึ่งชั้น แต่ตากูเสือกกลมแป๋ว แถมปากยังแดงแจ๋..... กูโดนเพื่อนแซวอยู่บ่อย ๆ ว่าน่ารักก็จริงอยู่ แต่กูไม่เคยคิดอะไร จนถึงวันนี้นี่แหละที่มึงทำให้กูรู้สึกว่าสิ่งที่กูเป็นมัน.. นรกชัด ๆ !!! ท่าทางมันจะอ่านความคิดผมออกทั้งหมดโดยที่ไม่ต้องออกเสียงซักแอะ.. "โธ่โน่... ผมขอโทษ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่คือ...... จะให้ไปคว้าเอาไอ้เชนมาบอกแป้งว่านี่แฟน ก็ไม่ใช่เรื่องใช่ไหมล่ะ" เข้าใจพูดนี่หว่า... มันอ้างไปถึงไอ้เชนครับ ไอ้เชนนี่เป็นนักกีฬาเต็งหนึ่งของโรงเรียน... ฟังดูก็รู้แล้วใช่ไหมล่ะครับว่าไซส์จะประมาณไหน "แล้วทำไมไม่ไปให้พวกแก๊งค์นางฟ้าช่วยล่ะ" ผมโยนถามต่อไปถึงแก๊งค์กะเทยจอมแก่น ที่เซี้ยวซะจนผู้ชายแมน ๆ อย่างพวกผมยังผวา.. แน่ล่ะว่าถ้าลองปุณณ์ไปขอความช่วยเหลือจากพวกนี้ล่ะก็ ขี้คร้านจะกรี๊ดกร๊าดแย่งกันช่วยแทบไม่ทัน "ก็แป้งเขาไม่ชอบแบบนั้นนี่โน่ แป้งชอบเกย์ ไม่ได้ชอบกะเทย..." แล้วกูเป็นที่ไหนล่ะ!!!!! อยากจะตะโกนใส่หน้าจริงโว๊ยยย "ไอ้โอ๊ค ไอ้ดุลย์ วิทย์... ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ เยอะแยะ ตัวเล็กกว่าเราด้วย ทำไมไม่ไปให้พวกนั้นช่วยล่ะ" ผมยังพยายามโบ้ยต่อไม่จบสิ้น แต่ดูท่าทางปุณณ์จะหน่าย ถึงได้ถอนหายใจใส่หน้าผมอย่างนั้น"พวกนั้นก็ปกติเหมือนเรานี่โน่... ไม่ยอมหรอก" "แล้วทำไมต้องเราอะ!!!" "ก็ถ้ากับโน่........ ผมยังมีเรื่องที่ช่วยโน่แลกเปลี่ยนได้" สะอึกอุกกันเลยทีเดียว......... นี่ผมกำลังถูกขู่รึเปล่าวะ?? เกือบลืมไปแล้วเชียวว่าตัวเองต้องอาศัยใบบุญจากปุณณ์อยู่ ถึงตอนนี้ผมมองเห็นหน้าเจ้าปุณณ์เป็นแบงค์พัน สองปึก ปึกละหมื่น เรียบร้อยแล้ว "โอเคไหม... ที่อื่นไม่ต้อง ขอแค่ต่อหน้าแป้งก็พอ.... แล้วเงินชมรมโน่ ได้แน่นอน" ...... หึ๊ยย!!!...................................... เพื่อเงินสองหมื่น กูต้องยอมเสียศักดิ์ศรี เป็นเมีย (ในหน้าที่) ของยอดชายนายปุณณ์เลยเหรอวะ!!! ผมมองหน้ามันที่ยิ้มกริ่มอยู่พลางครุ่นคิด แต่ยังไม่ทันจะคิดตกดี เสียงแหลม ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน "พี่ปุณณ์ นี่ใครน่ะ?"
Love Sick 2nd
2nd CHAOS "เฮ้ยโน่!! ตกลงว่าไงวะ!!" เป็นไอ้โอมเหมือนเดิมที่เงยหน้าขึ้นมาถามผมคนแรก หลังจากที่ผมเดินปึงปังกลับมาในห้องชมรมได้ยังไม่ทันจะถึงครึ่งวิ ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงจริง ๆ ว่ะ.. แม่งโมโหก็โมโห ไอ้บ้าปุณณ์เล่นเชี่ยอะไรของมัน รู้จักกัน (แบบห่าง ๆ) มาก็ตั้งนาน ผมไม่เคยรู้ว่าแม่งวิปริตแบบนั้นไปซะฉิบ "กูไม่ใช่ตุ๊ด ไอ้สัตว์!!!" คือคำที่ผมตะโกนใส่หน้ามันไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้วก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึง ๆ ออกจากห้องสภานักเรียนแล้วตรงดิ่งมานี่ ไม่อยากเชื่อหูว่าผมจะได้ยินคำพูดแบบนั้นออกจากปาก ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ ไอ้คนเพียบพร้อมเสียแทบทุกระเบียดนิ้ว ทั้งหน้าตา ชาติตระกูล ความประพฤติ ผลการเรียน อัธยาศัย แถมแฟนแม่งก็ยังสวยอีก แฟนสวย!? เออใช่..... มันมีแฟนแล้วนี่หว่า!? เป็นถึงดาวโรงเรียนคอนแวนต์เชียวนะเฮ้ย!!!!
แล้วผมกับมันก็รู้จักกันมาตั้งนาน (ถึงจะรู้จักกันแบบห่าง ๆ ก็เถอะ เพราะปุณณ์เนี่ย เป็นเพื่อนของไอ้นันท์ ที่เป็นเพื่อนของไอ้รถเก๋ง ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมอีกที.. งงไหมครับ... เอาเป็นว่าตามนั้นนั่นแหละ) ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเจอหน้ามันก็ยิ้มให้มันบ้าง หรือถ้าฟลุ้คเจอตอนมันกำลังต่อแถวซื้อของอยู่ต้น ๆ แถว ก็ฝากมันซื้อบ้าง หรือเวลาผมขายบัตรคอนเสิร์ตชมรมผม ก็วิ่งเอาบัตรไปบังคับขายกับมันบ้าง.. แต่ก็ไม่เคยเห็นมันจะมีท่าทีคิดอะไรแบบนั้นกับผมสักครั้ง อันที่จริงถ้าจะถามว่าในโรงเรียนนี้ใครเป็นเกย์ (ซึ่งมันก็มีเยอะอยู่) ปุณณ์ คงเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะคิดถึง.. ตกลงผมฟังอะไรผิดรึเปล่าวะ!!!??!? *** อากาศรอบตัวผมตอนนี้เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ คงเป็นเพราะย่างเข้าสู่ช่วงปลายเดือนพฤศจิกาที่เป็นต้นฤดูของหน้าหนาว ทั้งที่เวลาแบบนี้ผมควรจะหมกตัวเองเล่นเกมอยู่ในบ้านให้หนำใจแท้ ๆ แต่บางอย่างกลับผลักให้ผมขับมอเตอร์ไซค์มาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่นี้ ผมเคยมาบ้านหลังนี้ครั้งหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่ลูกคนโตของบ้านจัดงานวันเกิดครบรอบปีที่ 15 ของตัวเอง ทั้งที่ผมก็ไม่ได้สนิทกับเขาเท่าไหร่ แต่เป็นเพียงเพราะเราเรียนชั้นปีเดียวกัน และซอยบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน เพื่อนของผมที่พอจะสนิทกับเจ้านี่บ้าง จึงอ้อนวอนให้ออกมาเป็นเพื่อน ไม่คิดแหะว่าจะต้องกลับมาที่บ้านนี้อีกด้วยตัวเองคนเดียว แถมเหตุผลยังฟังดูไม่เข้าท่าอีกต่างหาก ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ พลางเดินไปมาหน้าประตูอัลลอยด์นั้น.. แม้จะเห็นปุ่มกดออดตั้งตระง่านอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้เรื่องจะให้กดลงไปนี่มันทำใจยาก..แม่ง.... ทำไมต้องถ่อมาถึงนี่ด้วยวะเนี่ย!! ไอ้เชี่ยปุณณ์ ถ้ามันไม่ยอมเปลี่ยนคำพูดล่ะก็ แม่งจะซัดให้หน้าหงาย! แต่ยังไม่ทันที่ผมจะโวยวายกับตัวเองได้สะใจดี เงาตะคุ่ม ๆ ของผู้ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่เดินวนไปเวียนมาตรงสนามหญ้าในความมืด กลับขโมยความสนใจของผมไปจนหมดสิ้น! บ้านนี้มีผู้ชายหนุ่ม ๆ ก็มันคนเดียวนั่นแหละ!!! "ปุณณ์! ปุณณ์!!" ผมพยายามตะโกนเรียกชื่อเจ้าของเงานั้นอย่างยากเย็น เมื่อจะตะโกนดังมากก็ไม่ได้ (เกรงใจ) แต่ก็อยากเรียกให้เจ้าตัวมันได้ยินว่าผมอยู่นี่ (โว๊ยยย) ดูเหมือนความพยายามอยู่พักใหญ่ของผมจะสัมฤทธิ์ผล! ไอ้หน้าหล่อนั่นหันมาทำท่าทีเลิ่กลั่ก (แน่ล่ะ คงไม่คิดว่าผมจะถ่อมาถึงบ้านในเวลาแบบนี้) ก่อนจะพาตัวมันเองออกมานอกเงามืดของต้นไม้ เผยให้ผมเห็นว่ามันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไปซะฉิบ ขอโทษนะที่ถ่อมารบกวน -_-"............ แต่ท่าทางเจ้านั่นไม่ได้คิดว่าผมรบกวนซักเท่าไหร่ นัยน์ตาของมันยังดูตกใจอยู่ ผมเห็นได้ว่าปุณณ์รีบวางสายโทรศัพท์แทบจะทันที "เห้ย มีไรป่าวโน่!?" มันว่าพลางเปิดประตูเล็กออกมาคุยกับผม ในขณะที่ผมยังคิดไม่ตกว่า ผมมีอะไร?? "เอ่อ...." จะตอบมันว่าไงดีวะครับเนี่ย!!! "คือ..... เรา....." ไงต่อล่ะวะ!!! "เรา................." "โน่มาเพราะเรื่องเมื่อเย็นรึเปล่า?" บันไซ!!! ใช่เลย!!!!!!!!!!!!!!! ขอบคุณมากว่ะที่พูดแทน "เออ นั่นแหละ" ผมตอบพลางยกนิ้วชี้หน้ามันทันที "คุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ เมื่อตอนเย็นเราไปที่ห้องสภา
นักเรียนมา แล้วเจอปุณณ์อยู่ในนั้น เราถามปุณณ์ถึงเรื่องงบประมาณที่โดนตัดไปของชมรมเรา แล้วปุณณ์บอกว่าเป็นเพราะวันพิจงบไอ้ง่อยไม่ยอมเถียงพี่อั๋น ชมรมเราก็เลย..." "ผมจำได้น่าโน่..." มันพูดตัดผมเหมือนขี้เกียจจะฟัง แต่ก็เออน่ะ รู้แล้วว่าจำได้ แต่ขอท้าวความซักหน่อยได้ไหมล่ะ!! "เออ ขอบใจที่จำได้ งั้นปุณณ์ก็ต้องจำได้ว่าปุณณ์บอกจะช่วยชมรมเรา แต่แลกกับอะไร เราฟังไม่ถนัดว่ะ ตอนได้ยิน ฟังผิดเป็นปุณณ์บอกให้เราคบกับปุณณ์ เลยด่าแล้วออกไปก่อนนั่นแหละ... โทษทีว่ะ สงสัยหูเราไม่ค่อยจะดี..." "โน่ก็ฟังถูกแล้วนี่..." "ก็นั่นแหละ เลยจะมาถามว่าจริง ๆ แล้วปุณณ์พูดอะไร... หา?????????????? อะไรนะ!!!!???!???" เมื่อกี้มันพูดตอบผมว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ถนัด!? แย่แล้ว กลับบ้านไปต้องแคะขี้หูว่ะ! "ผมบอกว่า โน่ฟังถูกแล้ว... โน่คบกับผมหน่อยนะ" ไอ้ห่าปุณณ์ ตกลงมึงเป็นเกย์จริงเหรอวะ!!! แล้วที่กูถ่อมาถึงบ้านมึง มึงจะทำมิดีมิร้ายกับกูรึเปล่าเนี่ย!!!!!!! ผมคิดพลางรู้สึกเสียวด้านหลังขึ้นมาตะหงิด ๆ แถมยังมั่นใจว่าตอนนี้หน้าซีดแล้วแน่นอน ผมเหลือกตามองใบหน้าหล่อเหลานั้นที่คลี่ยิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัย... แน่นอนว่าผมไม่อยากรู้ว่ามันอยากจะสื่ออะไร เพราะที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า... ดีที่สุด!!
"เฮ้ยโน่!!! ฟังให้จบก่อนสิวะ!!!!!" มันไม่ให้ผมกลับครับคุณผู้อ่าน T[]T!!! ทั้งที่ผมหันหลังเรียบร้อยทำท่าจะเหวี่ยงขาขึ้นมอเตอร์ไซค์อยู่แล้ว แต่มันดันคว้าแขนผมไว้ได้ซะก่อน T[]T แน่นอนว่าผมต้องรีบหันหน้ากลับไปหามันทันที เพราะการปล่อยให้มันอยู่ด้านหลังผมนาน ๆ ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก ผมหลับตาปี๋ พลางโบกไม้โบกมือให้ว่อน สภาพตอนนี้ช่างอเน็จอนาถ ดูไม่ได้แล้วจริง ๆ T__T "กูไม่ใช่พวกแบบนั้น!! มึงอย่ามาชอบกูเลย กูขอโทษ กูคบมึงไม่ได้จริง ๆ" ถึงกับยกมือไหว้กันล่ะทีนี้ หรือจะให้ผมกราบเท้ามันก็ยังไหว ขอแค่ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ วันนี้ผมไม่พร้อม T___T "เฮ้ย!! ฟังให้จบสิโน่!!! ผมก็ไม่ใช่พวกแบบนั้นเหมือนกัน!!!" ปุณณ์เขย่าตัวผมจนผมต้องลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง... อ้าว.... ??? ตกลงผมเข้าใจอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย "เข้ามาก่อน แล้วจะอธิบายให้ฟัง" มันลากผมเข้าบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!? แล้วผมจะรอดไหม!!!!!!!!!!!!!!?!!
แล้วผมกับมันก็รู้จักกันมาตั้งนาน (ถึงจะรู้จักกันแบบห่าง ๆ ก็เถอะ เพราะปุณณ์เนี่ย เป็นเพื่อนของไอ้นันท์ ที่เป็นเพื่อนของไอ้รถเก๋ง ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมอีกที.. งงไหมครับ... เอาเป็นว่าตามนั้นนั่นแหละ) ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเจอหน้ามันก็ยิ้มให้มันบ้าง หรือถ้าฟลุ้คเจอตอนมันกำลังต่อแถวซื้อของอยู่ต้น ๆ แถว ก็ฝากมันซื้อบ้าง หรือเวลาผมขายบัตรคอนเสิร์ตชมรมผม ก็วิ่งเอาบัตรไปบังคับขายกับมันบ้าง.. แต่ก็ไม่เคยเห็นมันจะมีท่าทีคิดอะไรแบบนั้นกับผมสักครั้ง อันที่จริงถ้าจะถามว่าในโรงเรียนนี้ใครเป็นเกย์ (ซึ่งมันก็มีเยอะอยู่) ปุณณ์ คงเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะคิดถึง.. ตกลงผมฟังอะไรผิดรึเปล่าวะ!!!??!? *** อากาศรอบตัวผมตอนนี้เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ คงเป็นเพราะย่างเข้าสู่ช่วงปลายเดือนพฤศจิกาที่เป็นต้นฤดูของหน้าหนาว ทั้งที่เวลาแบบนี้ผมควรจะหมกตัวเองเล่นเกมอยู่ในบ้านให้หนำใจแท้ ๆ แต่บางอย่างกลับผลักให้ผมขับมอเตอร์ไซค์มาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่นี้ ผมเคยมาบ้านหลังนี้ครั้งหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่ลูกคนโตของบ้านจัดงานวันเกิดครบรอบปีที่ 15 ของตัวเอง ทั้งที่ผมก็ไม่ได้สนิทกับเขาเท่าไหร่ แต่เป็นเพียงเพราะเราเรียนชั้นปีเดียวกัน และซอยบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน เพื่อนของผมที่พอจะสนิทกับเจ้านี่บ้าง จึงอ้อนวอนให้ออกมาเป็นเพื่อน ไม่คิดแหะว่าจะต้องกลับมาที่บ้านนี้อีกด้วยตัวเองคนเดียว แถมเหตุผลยังฟังดูไม่เข้าท่าอีกต่างหาก ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ พลางเดินไปมาหน้าประตูอัลลอยด์นั้น.. แม้จะเห็นปุ่มกดออดตั้งตระง่านอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้เรื่องจะให้กดลงไปนี่มันทำใจยาก..แม่ง.... ทำไมต้องถ่อมาถึงนี่ด้วยวะเนี่ย!! ไอ้เชี่ยปุณณ์ ถ้ามันไม่ยอมเปลี่ยนคำพูดล่ะก็ แม่งจะซัดให้หน้าหงาย! แต่ยังไม่ทันที่ผมจะโวยวายกับตัวเองได้สะใจดี เงาตะคุ่ม ๆ ของผู้ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่เดินวนไปเวียนมาตรงสนามหญ้าในความมืด กลับขโมยความสนใจของผมไปจนหมดสิ้น! บ้านนี้มีผู้ชายหนุ่ม ๆ ก็มันคนเดียวนั่นแหละ!!! "ปุณณ์! ปุณณ์!!" ผมพยายามตะโกนเรียกชื่อเจ้าของเงานั้นอย่างยากเย็น เมื่อจะตะโกนดังมากก็ไม่ได้ (เกรงใจ) แต่ก็อยากเรียกให้เจ้าตัวมันได้ยินว่าผมอยู่นี่ (โว๊ยยย) ดูเหมือนความพยายามอยู่พักใหญ่ของผมจะสัมฤทธิ์ผล! ไอ้หน้าหล่อนั่นหันมาทำท่าทีเลิ่กลั่ก (แน่ล่ะ คงไม่คิดว่าผมจะถ่อมาถึงบ้านในเวลาแบบนี้) ก่อนจะพาตัวมันเองออกมานอกเงามืดของต้นไม้ เผยให้ผมเห็นว่ามันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไปซะฉิบ ขอโทษนะที่ถ่อมารบกวน -_-"............ แต่ท่าทางเจ้านั่นไม่ได้คิดว่าผมรบกวนซักเท่าไหร่ นัยน์ตาของมันยังดูตกใจอยู่ ผมเห็นได้ว่าปุณณ์รีบวางสายโทรศัพท์แทบจะทันที "เห้ย มีไรป่าวโน่!?" มันว่าพลางเปิดประตูเล็กออกมาคุยกับผม ในขณะที่ผมยังคิดไม่ตกว่า ผมมีอะไร?? "เอ่อ...." จะตอบมันว่าไงดีวะครับเนี่ย!!! "คือ..... เรา....." ไงต่อล่ะวะ!!! "เรา................." "โน่มาเพราะเรื่องเมื่อเย็นรึเปล่า?" บันไซ!!! ใช่เลย!!!!!!!!!!!!!!! ขอบคุณมากว่ะที่พูดแทน "เออ นั่นแหละ" ผมตอบพลางยกนิ้วชี้หน้ามันทันที "คุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ เมื่อตอนเย็นเราไปที่ห้องสภา
นักเรียนมา แล้วเจอปุณณ์อยู่ในนั้น เราถามปุณณ์ถึงเรื่องงบประมาณที่โดนตัดไปของชมรมเรา แล้วปุณณ์บอกว่าเป็นเพราะวันพิจงบไอ้ง่อยไม่ยอมเถียงพี่อั๋น ชมรมเราก็เลย..." "ผมจำได้น่าโน่..." มันพูดตัดผมเหมือนขี้เกียจจะฟัง แต่ก็เออน่ะ รู้แล้วว่าจำได้ แต่ขอท้าวความซักหน่อยได้ไหมล่ะ!! "เออ ขอบใจที่จำได้ งั้นปุณณ์ก็ต้องจำได้ว่าปุณณ์บอกจะช่วยชมรมเรา แต่แลกกับอะไร เราฟังไม่ถนัดว่ะ ตอนได้ยิน ฟังผิดเป็นปุณณ์บอกให้เราคบกับปุณณ์ เลยด่าแล้วออกไปก่อนนั่นแหละ... โทษทีว่ะ สงสัยหูเราไม่ค่อยจะดี..." "โน่ก็ฟังถูกแล้วนี่..." "ก็นั่นแหละ เลยจะมาถามว่าจริง ๆ แล้วปุณณ์พูดอะไร... หา?????????????? อะไรนะ!!!!???!???" เมื่อกี้มันพูดตอบผมว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ถนัด!? แย่แล้ว กลับบ้านไปต้องแคะขี้หูว่ะ! "ผมบอกว่า โน่ฟังถูกแล้ว... โน่คบกับผมหน่อยนะ" ไอ้ห่าปุณณ์ ตกลงมึงเป็นเกย์จริงเหรอวะ!!! แล้วที่กูถ่อมาถึงบ้านมึง มึงจะทำมิดีมิร้ายกับกูรึเปล่าเนี่ย!!!!!!! ผมคิดพลางรู้สึกเสียวด้านหลังขึ้นมาตะหงิด ๆ แถมยังมั่นใจว่าตอนนี้หน้าซีดแล้วแน่นอน ผมเหลือกตามองใบหน้าหล่อเหลานั้นที่คลี่ยิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัย... แน่นอนว่าผมไม่อยากรู้ว่ามันอยากจะสื่ออะไร เพราะที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า... ดีที่สุด!!
"เฮ้ยโน่!!! ฟังให้จบก่อนสิวะ!!!!!" มันไม่ให้ผมกลับครับคุณผู้อ่าน T[]T!!! ทั้งที่ผมหันหลังเรียบร้อยทำท่าจะเหวี่ยงขาขึ้นมอเตอร์ไซค์อยู่แล้ว แต่มันดันคว้าแขนผมไว้ได้ซะก่อน T[]T แน่นอนว่าผมต้องรีบหันหน้ากลับไปหามันทันที เพราะการปล่อยให้มันอยู่ด้านหลังผมนาน ๆ ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก ผมหลับตาปี๋ พลางโบกไม้โบกมือให้ว่อน สภาพตอนนี้ช่างอเน็จอนาถ ดูไม่ได้แล้วจริง ๆ T__T "กูไม่ใช่พวกแบบนั้น!! มึงอย่ามาชอบกูเลย กูขอโทษ กูคบมึงไม่ได้จริง ๆ" ถึงกับยกมือไหว้กันล่ะทีนี้ หรือจะให้ผมกราบเท้ามันก็ยังไหว ขอแค่ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ วันนี้ผมไม่พร้อม T___T "เฮ้ย!! ฟังให้จบสิโน่!!! ผมก็ไม่ใช่พวกแบบนั้นเหมือนกัน!!!" ปุณณ์เขย่าตัวผมจนผมต้องลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง... อ้าว.... ??? ตกลงผมเข้าใจอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย "เข้ามาก่อน แล้วจะอธิบายให้ฟัง" มันลากผมเข้าบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!? แล้วผมจะรอดไหม!!!!!!!!!!!!!!?!!
Love sick 1st
"โน่!!!! ไหง๋งบชมรมเรามนั หดเหลือแค่นี้ล่ะวะ !?" เสียงโวยวายของเจ้าโอมร้องจ้าลั่ นห้องชมรมทันทีที่ผม
ย่างเท้าเข้ามาถึง... นี่ยังไม่ทันจะหายใจในห้องชมรมได้เกิน 1 วินาทีด้วยซ้ำ ไอ้แผ่นกระดาษแจ้งงบประมาณ
ตัวปัญหาก็มีอันลอยละล่องมาบังสายตาผมเอาไว้ก่อน
ผมขมวดคิ้วอ่านรายละเอียดบนกระดาษแผ่นนั้น (ที่ไอ้โอมประเคนให้ผมถึงหน้า ) อย่างถ้วนถี่ .... จำได้ดียิ่ง
กว่าจำวันเกิดอั้ม- พัชราภาซะอีก ว่าผมยื่นขอไปสองหมื่นห้าพัน เป็นค่าบำรุงกลองชุดที่เริ่มจะเก่าแล้วของ
ชมรมเรา...
แต่แล้วทาไมมันเหลือแค่ห้าพันอย่างนั้นล่ะวะ!!! อีกสองหมื่นไปไหน !?
"มึง.... ใบเสร็จค่ากลองจะมาแล้วนะโว๊ยยย งี้ไม่ต้องไปนั่งขอทา นรึไง!" ไอ้เจ้าโอมยังคงประท้วงโวยวาย
ไม่รู้จักเหนื่อย ในขณะที่สมาชิกคนอื่น ๆ ในชมรมนั่งกุบขมบั แล้วผู้รักษาตำแหน่งประธานชมรมดนตรี
อย่างผมจะทำอะไรได้
"เดี๋ยวกูมา "
***
เสียงรองเท้าหนังสีดำของผมกระทบกับพื้นมนั ปลาบของตึกอำนวยการอย่างเร่งรี่ด้วยกลัวว่า หากเย็น
เกินไปแล้วห้องนั้นจะปิ ด ตอนนี้ในหัวมนั ตื้อไปหมดทั้งความไม่เข้าใจและกลัวความบกพร่องหน้าที่ของ
ตัวเอง บ้าชะมดั !! นี่ผมไปทำพลาดตอนช่วงไหนล่ะเนี่ย !? ทั้งที่มนั่ ใจแล้วเชียวว่างบประมาณที่ขอไปจะได้แน่ ๆ จนถึงขั้นลงมือสั่งของไปแล้ว แต่สุดท้ายดันมาโดนตัดงบแบบนี้ได้ไง!? บิงโก!! ห้องสภานักเรียนยังเปิดอยู่!! ผมหวังว่าจะได้เจอคนที่มีอำนาจตัดสินใจในนั้นซักคนสองคนนะ "ตัวแทนจากชมรมดนตรีมาขอตรวจสอบงบประมาณที่คาดว่าจะผิดพลาดครับ!!" เสียงที่เปล่งออกไปซะดังดูท่าจะเสียเปล่า เมื่อเบื้องหน้าผมปรากฏร่างโปร่งของเด็กชายแค่คนเดียวในห้องสภานักเรียนนั้น ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ เลขาสภานักเรียน 2 ปีซ้อน เรียนชั้นปีเดียวกับผม! (ถึงจะไม่ค่อยสนิทกันก็เถอะ) ไม่เสียแรงเปล่าแล้วโว๊ยยย ถ้าเป็นเจ้านี่ ต้องช่วยผมได้แน่นอน!!! "ปุณณ์! ช่วยดูงบชมรมเราให้หน่อยสิ นะ ๆๆ หายไปตั้งสองหมื่นกว่าแน่ะ จะบ้าตายอยู่แล้ว" ผมฉวยโอกาสจากความเป็นเพื่อน (ห่าง ๆ) ทันทีที่หมอนั่นมองเห็นผม ดูท่าทางมันตกใจนิดหน่อย แต่ก็เดินไปเปิดแฟ้มงบประมาณเช็คให้ผมดูแต่โดยดี "แป๊บนะโน่..." โอเค.. รอได้! ผมยืนมองปุณณ์ที่พลิกกระดาษไปแฟ้มไปมาอย่างใจจดจ่อ อยากจะให้คำพูดที่ออกมาจากเจ้านั่นเป็นคำว่า 'เออว่ะ ผิดจริง ๆ ด้วย ขอโทษนะ' หรือไม่ก็ 'เดี๋ยวเงินที่เหลือจะตามไปอาทิตย์หน้า' หรืออะไรก็ตามเทือก ๆ นั้น แม้ความหวังจะแลดูริบหรี่ เพราะสภานักเรียนทำงานไม่เคยพลาด (ยิ่งมีปุณณ์เป็นเลขาคอยตรวจเช็คอย่างนี้ด้วยแล้ว) และงบประมาณก็ไม่เคยออกทีละขยักแบบนั้นเช่นกัน "ไม่ผิดว่ะ... มันถูกแล้วนะโน่ โน่ดูนี่สิ" ปุณณ์พูดคำที่ผมไม่อยากฟังมากที่สุด พร้อมกับยื่นรายการงบประมาณในแฟ้มให้ผมดู... ทั้งที่ตัวหนังสือมันก็เล็กนิดเดียว แต่ภาพเลข 5,000 ดันกระแทกตาผมจนแทบหงาย
"เป็นไปได้ไงเนี่ย!?" "ก็ตอนวันพิจงบโน่ไม่ได้มาใช่ปะ ส่งใครมาแทนวะ" ปุณณ์พูดกระตุ้นให้ผมคิด และผมก็คิดออก... วันพิจงบประจำปี ที่ทั้งชมรมและองค์กรต่าง ๆ ในโรงเรียนจะต้องเข้าร่วมเพื่อจัดสรรงบประมาณเหล่านั้น ผมไม่อยู่กรุงเทพฯ เพราะอาม่าที่เพชรบุรีเกิดป่วยหนักจนต้องแห่กันลงไปเยี่ยมกะทันหัน ทำให้คนที่ไปเข้าร่วมพิจงบในฐานะตัวแทนชมรมดนตรีไม่ใช่ผม แต่เป็น.............. ไอ้ง่อย!!! จริง ๆ มันชื่อไอ้เงาะ แต่ถ้าผมอารมณ์เสียเมื่อไหร่ผมจะเรียกมันง่อย (ชื่อไหนก็ทุเรศทั้งนั้นแหละ ผมว่า) เพื่อนในชมรมผมเอง คนที่ถูกจับฉลากให้ไปแทนผมเพราะไม่มีใครอยากไปซักคน.. อย่างนี้แหละครับ พิจงบ แต่ละครั้งใช้เวลาไม่เคยตํ่ากว่า 12 ชั่วโมง แถมยังเครียดมากอีกต่างหาก... ว่าแต่ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะวะไอ้ง่อย!!! "ผมก็อยู่ในที่พิจงบวันนั้น พี่อั๋นชมรมวรรณศิลป์สับงบชมรมโน่ใหญ่เลย เพราะไม่งั้นของเขาจะถูกตัดเอง แต่เงาะมันไม่กล้าเถียงพี่อั๋น ได้แต่นั่งเงียบจนโดนพี่อั๋นสับไปเหลือห้าพันนั่นแหละ ผมก็งง ๆ เหมือนกันว่าโน่จะไม่ว่าเหรอ" "ไม่ว่าที่ไหนล่ะ..... แล้วทำไงดีวะเนี่ยยยยยยยยยยย" ผมโวยวายกับตัวเองอย่างจนปัญญาจะทำวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ ในขณะที่ห้องสภาทั้งห้องเงียบกริบ.. เสียงแฟ้มเล่มนั้นถูกวางลงบนโต๊ะกลางห้อง พร้อม ๆ กับที่ปุณณ์อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง "แต่ผมมีอีกวิธีหนึ่ง..." "ว่ามาเลยปุณณ์ ว่ามาเดี๋ยวนี้เลย เราทำทุกอย่าง!!" โอกาสมาถึงหน้าจะไม่ให้คว้าได้ยังไงล่ะครับ!! ผมรีบมองหน้าเพื่อนร่วมชั้นปีที่ไม่สนิทเท่าไหร่คนนี้ทันที โดยไม่ทันสังเกตประกายตาแปลก ๆ จากคนตรงหน้า
ถ้าผมรู้ว่าเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไง ผมคงไม่มีวันพูดคำนั้นเด็ดขาด!!!!!! "โน่มาเป็นแฟนผมสิ.."
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)